Werkelijk alle stoffige cliché’s van het good old avant-gardisme zijn door deze groep uit New York uit de kast gehaald. Negentiende-eeuwse toneelgestiek gecombineerd met hedendaagse soapmimiek. Wauw, vervreemdend zeg! Extreem naturalistisch maar dat dan héél kunstzinnig. You know, like today’s slang and youth speak like heel loud en met een heel kunstmatige diction. Ontzettend ouderwets seventies toneel is het. En inhoudelijk? The idea was om vrienden en bekenden te laten vertellen wat ze zich nog van de plot van Romeo and Juliet herinnerden. Met alle fouten en toevoegingen van dien. En op basis daarvan een voorstelling te maken. Maar veel verder dan het voordragen van de antwoorden van die vrienden en bekenden, afwisselend door een acteur in een maillot en een actrice met bloemetjes in haar haar, komt het eigenlijk niet. Dat gaat héél snel vervelen. (Gezien tijdens Noorderzon)

Oude Engelsen die het op een niet zo gezellig feestje over hun club hebben. Eentje komt binnen en zegt dat er soldaten buiten bezig zijn, maar daar wordt geen aandacht aan geschonken. Het nieuw opgerichte collectief Zomergasten zijn oud klasgenoten uit Arnhem en ze opereren in de traditie van de acteurscollectieven, met dito speelstijl. Ik vind het een wonder dat zulke jonge mensen daar nog steeds mee weg lopen, maar het voordeel van die alles-zelf-doen filosofie is wel dat ze met opgestroopte mouwen aan de start verschijnen. Het zijn theatermakers, geen theaterwerknemers. Spelers kortom waarmee goede voorstellingen gemaakt kunnen worden. Deze vond ik jammer genoeg nog niet zo goed. Behalve dat het idee veel te makkelijk moralistisch was, pakten ze de pauzes van Pinter ook verkeerd aan. Ze maakten er ‘bedelwitjes’ van, een typisch verschijnsel in de voorstellingen van acteurscollectieven. Het is een stilte waarin niks gebeurd, maar die vooral ruimte moet laten voor een verstandhouding tussen speler en publiek. Als reactie op het retorische acteren van veertig jaar geleden moet de speelstijl een openbaring, een ware vernieuwing geweest zijn die perfect paste in de tijd waarin het intieme en het goede synoniemen waren. Zo’n stilte kan denk ik nog wel werken als het geweid is aan de vraag hoe een acteur iets in spel kan verbeelden, maar daarvoor moet hij of zij toch minstens veel zin hebben om te spelen. Een paar jongens hadden die zin in principe genoeg, maar ze beperkten zich wel tot de momenten waarop ze tekst hadden. Belangrijkere constatering echter is dat ik het veel beschaafder en geestelijker vond dan ik had verwacht. Alsof ze in de kleedkamer veel leuker zijn dan ik op het toneel gezien heb. Ik ben benieuwd hoe ze verder gaan.

Eerst denk ik nog ‘Wat doe ik hier? Wat moet ik met een vergelijking van de film First Blood met het boek? Met de verschillen tussen de film die ik nooit heb willen zien en het boek dat ik niet heb gelezen?’ Maar gaandeweg weet Zachary Oberzan me met zijn monoloog toch te boeien. Sinds zijn elfde is hij in de ban van het boek en de film. Door dicht bij die fascinatie uit zijn kindertijd te blijven, geeft hij iets onschuldigs aan de gewelddadige gebeurtenissen. Door het geweld af en toe met klassieke dansbewegingen te verbeelden ook nog iets relativerends. Extra diepgang bereikt hij door de psychologische overeenkomsten te laten zien tussen jager en opgejaagde (sheriff die in Korea heeft gevochten en doorgedraaide getraumatiseerde soldaat uit Vietnam). Na de voorstelling worden we uitgenodigd voor een film, opgenomen in een appartement in Manhattan. Een film naar dezelfde roman First Blood. Met Zachary Oberzan in alle rollen. Dat laat ik maar aan me voorbij gaan. Maar die roman van David Morrell moet ik misschien toch eens lezen. (Gezien tijdens Noorderzon)

Van te voren gonste het al door de Verkade Fabriek, dit zou “geen gemakkelijke voorstelling zijn”. Donker en pretensieus, dat klonk veelbelovend maar was uiteindelijk best saai. Voorstelling gaat over God, het Woord, de mensheid, Golem. Gewichtige zaken, maar allemaal net te klein uitgevoerd. Je hebt het idee dat je de hele tijd wordt voorbereid op iets groots episch onverweldigends, maar het blijft allemaal uit. Trombones zijn cool, maar het hele vierdimensionale geluidsdecor deed het niet voor mij.

Je moet er wat voor doen, namelijk naar Almere (of all places), maar het is zo’n waanzinnig goeie voorstelling!!!!! Het stuk is goed geschreven; ik had het al eens eerder gezien en vond het toen al mooi. Maar wat deze acteurs DOEN!!!! Zo ontzettend GOED!!!!! Bijzonder decor, licht mooi, maar die acteurs!!!(Wouter van Lierde, Mathias Sercu en Michiel Nooter) Hoe die spelen! En hoe die geregisseerd zijn door Albert Lubbers! Het beste(niet perse origineelste, of vernieuwendste, of weet ik veel wat, maar daar heb ik geen seconde over nagedacht, ik was sprakeloos) dat ik sinds mijn heugenis gezien heb. Zo vol liefde, plezier, respect (voor de tekst, elkaar en vooral het publiek) gespeeld en geensceneerd… En ik kan me niet bedenken dat ik ooit een stuk gezien heb dat naar mijn mening zo toegankelijk was voor zowel ‘theaterkenners’ als familie en kennissen en ‘televisiekijkers’. En(goed)GRAPPIG! LAAT HET DAAR ELKE AVOND UITVERKOCHT ZIJN! GA! GA! GA! ik ga mee!

Misschien niet perfect maar wel een voorstelling die iig anders is dan veel andere laffe zouteloze voorstellingen: Uitgesproken,authentiek en risicovol. Ben benieuwd naar de volgende.

Helaas. Na een geflopte tournee nu ook geflopt als ingekorte Parade voorstelling. Gewei voor de entourage. helaas kunnen de HKU afgestudeerden hun fysieke gehuppel weer niet verantwoorden… Toch wel een dieptepunt als je met een applausbordje je publiek aan de praat moet krijgen.

Ik heb nog nooit een minirecensie geschreven en ook nog nooit de behoefte gevoeld. Maar nu moet ik toch even reageren op die stupide minirecensie over deze voorstelling. Want het heeft weinig zin om op de laatste dag dat deze voorstelling speelt nog een recensie te schrijven. Maar als mensen dit vandaag nog lezen: ga vanavond hier naar toe en trek je niets aan van die andere minirecensie. Want het betreft hier nl. het pareltje van de Parade! Er wordt op hele knappe wijze een droomwereld geschapen waarin je heerlijk meegaat (tja, je moet je natuurlijk wel openstellen en niet zoals die andere mevrouw of meneer zurig bezig zitten zijn met waar je het mogelijk eerder hebt kunnen zien-wat volgens mij nog wel meevalt trouwens-). Je wordt door fijn spel, mooie aankleding, lekkere muziek, goede timing en vooral veel fantasierijke vondsten een droom ingesleurd en je wordt na afloop op een heerlijk positieve manier weer wakker. Gaan!

Talloze magere ideetjes die maar niet tot een coherent geheel kunnen worden gesmeed. De beste theatergrappen zijn slecht jatwerk van betere voorstellingen (de naaktpakken, de witte Mercedes, het bewegende doek). Toch nog een geweitje voor de verdienstelijke instrumentbeheersing van de gitarist.

Ontzettende leuke en energieke voorstelling van De Vrienden van de Dansmuziek. De voorstelling gaat als een trein aan je voorbij. Het is vooral opmerkelijk dat deze jonge acteurs ook een licht politiek satirische laag raken zonder dat het ergens in de voorstelling moraliserend wordt. De Aap Otto wordt door acteur Klemens Patijn erg overtuigend neergezet maar ook actrice Klavertje Patijn en acteur David Goddyn zijn een mooi muzikaal koppel. Een echte parade aanrader! FW