De voorstelling kwam traag op gang en dat hield aan tot de pauze. Het is vanwege mijn vriend die wel benieuwd was naar de afloop dat ik het tweede deel ook heb gezien, gelukkig maar, anders had ik een tomaat gegeven. De speelvloer is verdeeld in zes vlakken die elk zes verschillende locaties met bijbehorende personages omvatten. Voor de pauze spelen deze vlakken afzonderlijk, erna komen ze gelijktijdig tot leven, hetgeen lekker veel actie oplevert. Mijn favoriet is Jeroen Spitzenberger die als afgekeurde militair zijn dagen aan een hotelbar slijt. Hij speelt heel makkelijk, heel naturel. Stefan de Walle viel een beetje tegen, hoewel ik erg moest lachen om het cocktail-dansje. Pauline Greidanus heeft zich erg ontwikkeld. Een paar jaar geleden vond ik haar soms vrij ongeloofwaardig en vrij schreeuwerig. Schreeuwen kan ze nog steeds goed, maar het is nu ook effectief, heb erg om haar gelachen. Al met al geen slecht stuk voor een van je eerste toneelervaringen, maar als je me had gezegd dat het het amateurgezelschap van Zeewolde was had ik het ook geloofd. Van het Nationale Toneel verwacht ik kortom wel wat meer dan dit.

Een jongeman in balletpak, een hakenkruis op zijn rug, danst een lentedans. Op de voorgrond ligt een man op zijn buik met bebloede mond in een meelprutje. Achterin staat een jongeman met ontbloot bovenlijf naast een doodskist met daarop een groot katholiek kruis. Het is het einde van de succesvoorstelling van een Oostenrijkse theatergroep, en het begin van Totaal Thomas van theatergroep De Warme Winkel. De acteurs halen applaus, vier, vijf, zes keer. Dan is er een nagesprek. De dame die het gesprek leidt, houdt eerst een onzekere inleidende toespraak en wacht dan tot de acteurs zo ver zijn. De eerste komt op, naakt, en gaat bij haar aan tafel zitten. “IS JULLIE SUCCES NIET GEVAARLIJK?” schreeuwt ze. Er komt geen antwoord. Ze schreeuwt nog een paar vragen. Een tweede acteur komt op, ook naakt. Een bizar gesprek ontvouwt zich, tegen alle regels van een nagesprek in. De hele voorstelling is een voorstelling die tegen alle regels van een voorstelling ingaat. Want dit is de Oostenrijkse schrijver Thomas Bernhard, althans, teksten van hem. Die teksten gaan meestal over de zinloosheid van alles en van het theater in het bijzonder. Dus doet de gespreksleidster haar shirt uit en rolt met ontbloot bovenlijf een aantal malen door de meelprutjes op de speelvloer. Dus komt een van de spelers, in adamskostuum, recht voor het publiek staan om te vertellen dat hij een linnen pet heeft waar hij zo aan gehecht is. En voert een ander een hartverscheurende copulatie-act op met met een ruggenwervel van een walvis. Er zijn twee manieren om deze voorstelling te bekijken: als parodie op de anti-theatervoorstellingen die in het kunst- en (internationale) festivaltheater de boventoon voeren; in dat geval is Totaal Thomas geniaal, en verplichte kost voor wie bijvoorbeeld met de gedachte speelt een voorstelling in De (Internationale) Keuze van de Rotterdamse Schouwburg te bezoeken. De tweede mogelijkheid is dat de makers het echt serieus bedoeld hebben, en niet als pardodie. In dat geval is de voorstelling een treurig bewijs van het failliet van het moderne theater. De hoogdravende, pretentieuze teksten in het begeleidende programmablaadje doen het laatste vermoeden. Jammer. (tournee t/m 18 oktober 2008, o.a. In Amsterdam, Haarlem, Utrecht en Rotterdam)

Knappe voorstelling van dit knappe collectief. Vooral de eigenzinnige vorm pakte me. Het moeten mijn katholieke roots zijn, kon me er goed in vinden allemaal. Soms iets te veel generatie X cliches. Prachtig was het beeld met de kerkbanken en de vijf videoschermen. Had van mij nog meer uitgebuit mogen worden. Stuk voor stuk goede acteurs die hopelijk ook af en toe repertoiretoneel/regisseurstoneel blijven doen (in 10 geboden waren ze ook al zo sterk). Maar vooral ook op deze weg door blijven gaan.

Een meesterwerk, De Gebroeders Karamazov, een nieuwe opera van Smelkov naar Dostojevski’s roman, gisteren gebracht in de Doelen als onderdeel van het Gergiev Festival, met de maestro zelf op de bok. Eindelijk moderne muziek die gemaakt is om van te genieten, in je hart te sluiten, mooi te vinden, te bewonderen en te willen herluisteren, meteen opnieuw. Het libretto is intelligent: het hele boek – zonder de vervelende, want overbodige slotpassage van het requisitoir van de aanklager – gecondenseerd in een effectief geconstrueerd dramatisch verhaal waarin alle belangrijke personages een plek hebben. De muziek is diep geworteld in de Russische operatraditie van Moessorgski en Tsjaikovski tot Sjostakovitsj met stevige vleugen Wagner, Verdi en Puccini, maar bovenal altijd origineel. Zo hoort muziek te zijn! Prachtige koorstukken, ook hier altijd effectief, nooit illustratief, van gemengd koor en hemels zingend jongenskoor (de enige Nederlandse uitvoerenden, de rest van de muzikanten kwam zo uit St. Petersburg). En stuk voor stuk solisten van de hoogste kwaliteit. Deze opera verdient het om wereldberoemd te worden. De redding voor onze gedegeneerde muziek- en theaterkunst moet duidelijk uit het oosten komen.

Okidoki. Dit was dus niet mijn ding. Ik denk wel dat Madonna deze voorstelling enorm zou kunnen waarderen (in haar ‘Like a Prayer’ tijd, althans). Lekker schoppen tegen je katholieke heritage. Het ene ‘shockerende’, ‘sterke’ beeld volgde het andere op. Ik moest vooral denken aan misbruikte kindertjes in Belgische kelders. Wat een hoop lelijk gedoe. Deze ‘goth’ esthetiek is de mijne niet. Gewei voor schaamteloosheid.

Slim concept, maar net niet strak genoeg uitgevoerd. Eigenlijk is oordelen vals, mijn callcenter gesprek werd ernstig ontregeld door een dwingende intercom met Ikeabezorger aan de andere kant. Ik accepteerde deze bezorger van ‘s werelds grootste meubelwarenhuis volstrekt als personage in mijn box, maar na enige minuten werd mij duidelijk dat dit in elk geval geen script was. Nog lastiger dan uitleggen aan Calcutta dat er een Ikeabezorger in de voorstelling is, is uitleggen aan een Ikeabezorger dat hij in een voorstelling zit. Wat dan wel weer een ongelovelijke paradox is.

Voorstelling begint veelbeleovend, maar al snel raak je uitgekeken op het concept. Spel virtuoos en sterk en daarom flauw decor en vormgeving jammer. Bleef erg hangen op de grap, deed een poging om persoonlijk en pijnlijk te worden maar kwam er niet helemaal uit. Dat heb ik wel vaker bij Amerikanen, dat hun naturel ook zo waanzinnig fake op mij overkomt.

eigenlijk is dit nog niet eens een try-out, maar een veelbelovende geënsceneerde lezing. Vier oude rotten in het vak (o.a Pierre Bokma en Porgy Franssen) dragen de gloednieuwe tekst van Daniël Samkalden voor vanuit ziekenhuisbedden. Gemor, geklaag en flirts met de zuster (Wendell Jaspers) behoren tot de dagelijkse gang van zaken op deze afd. voor hartpatiënten. ‘Hartfalen’ blijkt algauw een tekst met teveel vaart voor een ziekenhuis: Een surreële speling van het lot transformeert de afdeling tot een vliegtuig, onderweg naar Bremen… Een mooie uitdaging voor Orkater om dit volgend seizoen ensceneren!

Je komt binnen en je denkt. Wat is dit? Jolige muziek. Iedereen is in de stemming. En het begint. Een heel sober decor met bijna dezelfde sobere mensen erin. Een gesprek. Over de dood van Fred. Het wordt steeds absurder hoe deze twee vrouwen met elkaar praten. Voorzichtig, omzichtig en vooral slinks en scherp. Het wordt steeds hilarisch. Er komt een derde personage bij. De humor is zo fijnzinnig. Je voelt het in de zaal; er wordt hier op het scherpst van de snede gespeeld! Dialogen waarin de zaken nooit uitgesproken worden of met een gigantische omweg. Het decor blijkt meer te zijn dan je in eerste instantie verwacht. En verrast je. De Fuck The Pain Away-scene is meer dan briljant bedacht! Je wordt in dit stuk gezogen. Bijna letterlijk door het decor, maar ook door het prachtige subtiele spel. En ineens betrapt jezelf erop dat het eigenlijk niet meer zo grappig is. Het wordt zo beklemmend, dat je maag er van omdraait. En ineens zag ik dat het decor letterlijk was gekrompen, zonder dat ik het gemerkt heb! Toen ik pijn in mijn handen kreeg van klappen, dacht ik ineens… He? Dit is door amateurs gespeeld??!! Echt ongelooflijk!! Dit is heel erg terecht geselecteerd voor het theaterfestival (in Antwerpen).

Een bevreemdende maar prachtige voorstelling. Terecht geselecteerd voor het theaterfestival. Zij die het niet gezien hebben, hebben iets gemist! Gezien op het theaterfestival in Antewrpen.