Je komt binnen en je denkt. Wat is dit? Jolige muziek. Iedereen is in de stemming. En het begint. Een heel sober decor met bijna dezelfde sobere mensen erin. Een gesprek. Over de dood van Fred. Het wordt steeds absurder hoe deze twee vrouwen met elkaar praten. Voorzichtig, omzichtig en vooral slinks en scherp. Het wordt steeds hilarisch. Er komt een derde personage bij. De humor is zo fijnzinnig. Je voelt het in de zaal; er wordt hier op het scherpst van de snede gespeeld! Dialogen waarin de zaken nooit uitgesproken worden of met een gigantische omweg. Het decor blijkt meer te zijn dan je in eerste instantie verwacht. En verrast je. De Fuck The Pain Away-scene is meer dan briljant bedacht! Je wordt in dit stuk gezogen. Bijna letterlijk door het decor, maar ook door het prachtige subtiele spel. En ineens betrapt jezelf erop dat het eigenlijk niet meer zo grappig is. Het wordt zo beklemmend, dat je maag er van omdraait. En ineens zag ik dat het decor letterlijk was gekrompen, zonder dat ik het gemerkt heb! Toen ik pijn in mijn handen kreeg van klappen, dacht ik ineens… He? Dit is door amateurs gespeeld??!! Echt ongelooflijk!! Dit is heel erg terecht geselecteerd voor het theaterfestival (in Antwerpen).