Voor de liefhebber. Denk richting Chicago, Fosse. Lekkere muziek, goede dans en weinig acteerpogingen door een heel sterk ensemble. Het is nogal veel en hard soms in die kleine zaal van M-Lab, maar ik zie deze nog wel in de grote zalen terugkomen. Ara Halici houdt het prettig klein met een lekker R&B sound. Het laatste nummer voor de pauze van Alex Klaasen is huiveringwekkend. Tomaat voor we doen zwarte kleding met rode accenten.

Erg gelachen om de teksten uit de Jacques Plafondkoker. Oude (radio)tijden herleven lijkt het wel. Goed geacteerd door Kees Hulst en Titus Muizelaar. Een extra gewei voor Kees Hulst: hij was aandoenlijk, sneu, saai en irritant en dat soms allemaal tegelijkertijd. Heb een hele leuke avond gehad maar de volgende dag bleek dat er weinig van was blijven hangen. Jammer.

Een Engelstalige pop-opera over twee moderne mensen die in een cocon van gevoelsarmoede leven en elkaar op zalvende synthesizerdeunen eloquente teksten toezingen als “Fuck you Ricky.”/”Fuck you too.” Toch, toen ze het gingen hebben over het kind dat ze gestolen hebben, een “sperm boy, in a sea of jelly” en het een beetje naar werd, kroop het onder m’n huid. Daar bleef de voorstelling een paar dagen zitten, maar inmiddels is hij al helemaal weg…

René van ‘t Hof is in dit stuk de aftakelende artiest die in een hallucinerende nacht ‘bezocht’wordt door (pijnlijke) herinneringen.

Hij doet dat subtiel en overtuigend. De voorstelling raakt je. En eigenlijk vond ik ( anders dan Simber destijds) zelfs de tweespraakjes op de monitor met Gerrit Timmers (als vader,als moeder, als Henk en als lief) óók prima werken.

Kort en goed, dit was niet zo kort maar wél goed.

oh, wat een fijne toneelavond. eindelijk weer eens gehuild! prachtig spel. pràchtig. die nominaties waren meer dan terecht. hyperrealisme in combinatie met actualiteit is dus gewoonweg mooi. met de neus erop; thetar zoals theater moet zijn! gaat dat zien!!!

Bijzonder stuk: eenheid van tijd, plaats en handeling. Geweldige rollen, van Kees Hulst als oetlul van een inleider maar zeker ook van Titus Muizelaar als man leidend aan het volledigheidssyndroom. Schippers is terug. En hoe!

Mooie, intieme voorstelling over wat het betekent op te groeien in Brabant en daar wel of juist niet weg te gaan. Carnaval wordt op de hak genomen, ontroerende dagboekfragmenten voorgelezen en het lukt de voorstelling om ook niet-Brabanders aan te spreken. Meer van tg Ine graag.

Vooraf even een bekentenis: ik ben een fan, dus bevooroordeeld ten opzichte van André Manuel.

Hij is een merkwaardig cabaretier. In een ander leven muzikant en zanger, maar hier (weer) anderhalf uur geen liedje te horen. Louter tekst, bijna en toespraak. Geen theater eigenlijk. Statisch. Ogenschijnlijk worstelend met z’n presentatie. Hij heeft kennelijk nog steeds de dramaturgen van zijn lijf gehouden.

Alles draait bij hem om de inhoud, de gedachten, ideeën, de woorden. En die zijn de moeite waard. Links en geengageerd - ook al zo uitzonderlijk. En geestig, heel geestig dit keer.

O ja, vertrek en eindpunt is een doodsbedreiging. En waar die allemaal vandaan had kunnen komen. En ook nog een scenario hoe je € 300 miljoen kunt lenen. Heeft u nog een sterkere aanbeveling om naar “Voor God noch gebod” te gaan nodig?

De titel suggereert een soort cursus, iets dat inzicht verschaft in Brabanders of de Brabantse cultuur maar niets van dit alles. Er worden een aantal clichés op elkaar gestapeld met een gek hoedje erop en dat is het dan. We leren wel veel over de puberprobleempjes van de acteurs maar die zijn niet interessant genoeg om lang te boeien. De makers hebben “Brabants” en “mijn eigen jeugd” met elkaar verward. Ze hebben zich nog geprobeerd in te dekken door in de flyer naar een “bonte avond” te verwijzen, maar zelfs in mijn jeugd waren de bonte avonden van een stuk hoger niveau dan dit. Alleen als er gezongen werd was het nog een beetje te pruimen, verder was het tenenkrommend.

Een onbloedige anatomische les, zoiets is het.

Je kunt je natuurlijk afvragen of het nog nodig is het katholicisme en de Katholieke Kerk zo te benaderen. Ik bedoel zoals Wunderbaum het doet: niet bloederig, niet fanatiek, niet rancuneus, hooguit een beetje oneerbiedig en spottend. Want in het Vaticaan zal niemand er van wakker liggen.

Hoewel, een halfblote dame aan het kruis…

Hoe dan ook, deze heidense ex-calvinist heeft in ieder geval van deze voorstelling genoten. Van de invalshoek (de persoonlijke beleving van religie), van de muziek ( The Godsquad én van ‘Jules’),van het toneelbeeld (goeie suggestie van een kathedraal), van de vele, vele verhalen die toch een geslaagd en samenhangend patchwork zijn geworden,van de in empathie gedompelde kritiek en vooral, vooral van de frisheid van de acteurs en actrices.

Dus ik zeg het mij metgezellen en mijn voorgangers op Moose na: dit was/is okay.