“Volgend jaar (??) zullen we er weer zijn”, schreef ik na deel 2.

En gisterenavond we waren er. Om Koningin Amalia zich, onder leiding van Willem Barentsz, op een ijschots en de Titanic te zien redden. Nederland verging, zelfs de Jordaan liep vol, maar Zeeuws Meisje zorgde voor troost.

En zo kwam de trilogie toch nog tot een happy end.

Wat kan ik er van zeggen?

Dit: nog steeds pretentieloos, nog steeds fijn vertier. Met heel veel enthousiamse en lekkere muziek.

Ik vond het echt een geweldige voorstelling. bij de eerste scene (een dialoog tussen een mens en de dood) dacht ik :”mijn god waar ben ik nu terecht gekomen?” maar toen de het decor van de eerste scene omhoog ging en de witte schermen, de videoprojectors, de gebedsbankjes en de band tevoorschijn kwam wist ik dat ik goed zayt. het mooie aan het stuk vond ik dat de spelers heel dicht bij zichzelf waren. de liedjes waren geweldig bedacht, en ik vond de scene waarin een van de acteurs in opstand komt tegen het passiespel van het kruizigen van jezus (een naakte vrouw aan het kruis) heel mooi. ook het liedje waarin een meisje geile praat tegen god roept vond ik ook echt geweldig, vooral de schaamte die ze daarna had. ik vond alleen de scene van de twee naakte mensen nergens opslaan, het leek vooral bedoelt van: we willen naakt op het podium laten we daar een scene omheen maken. voor de rest nog een keer: ge-wel-dig!

In een (soms te) lange toneelmarathon vertelt De Appel ons het verhaal van Odysseus en zijn avonturen op weg naar huis na de val van Troje. Imponerend aan deze voorstelling zijn vooral de lengte en het indrukwekkende, weidse decor. Een elftal acteurs neemt de meer dan tachtig rollen voor zijn rekening. Is er nu meer te zien of te beleven dan in een voorstelling van gemiddelde lengte? Nee. Er wordt door de spelers wel vrij veel verteld zonder dat er veel te zien is, dus die gedeelten kun je de ogen sluiten en is het net radio. Zij het hier en daar wat minder verstaanbaar. Gelukkig zijn er enkele acteurs die soms een scène van een paar minuten spelen waar je dan weer een half uur op kan teren. De meest in het oog springende is zonder twijfel Sacha Bulthuis. Of ze nu een voedster, slavin of onsterfelijke nimf speelt, ze zorgt voor prachtige momenten. Ze laat ons lachen en ontroert ons.

Wat een nare, cynische kutvoorstelling! Dansers doen popconcert annex radiozender en gebruiken daarvoor de lelijkste dansjes, de platste synthesizerdeunen en houden verder hun uitgestreken gezicht. Natuurlijk kun je popmuziek en -cultuur verwijten dat ze hedonistisch, smakeloos en leeg is, maar door dat alleen te tonen slaat het cynisme op de voorstelling zelf terug. Popmuziek heeft altijd nog het potentieel voor het sublieme, dit heeft helemaal niets. Conservatief is het overigens ook: als we de viool maar niet stuk slaan en weer met z’n tweeën gaan dansen komt het allemaal goed…

Best sympathiek, deze solo van een Amerikaanse jongen met een Rambo-obsessie. Vooral de verlamde onderkaak van Stallone had hij helemaal down. Ik moest ook denken aan het fenomenale Gatz, waarin The Great Gatsby op vergelijkbare wijze getheatraliseerd werd. Dit was niet zó goed, maar wel geestig en veel te lang.

We waren wel erg laat; Onomatopee loopt al vanaf 2006. Maar dat heeft de pret niet gedrukt. Want we zagen de meest hilarische slapstick vande laatste honderd jaar toen Peter van den Eede in nauwe samenwerking met zijn vier collega’s een schilderijtje niet ophing. Enfin, ik ga over deze voorstelling niet proberen het beter te zeggen dan Loek Zonneveld het een jaar geleden in De groene deed: “Het is op z’n minst een rotje in het hoenderhok van theater maken volgens gebaande paden” en het is ook “de essentie van toneelspelen zonder slogans en pretenties” maar zeker ook “hier zijn vijf briljante toneelspelers aan het werk”.

Wat valt daar nog aan toe te voegen? Nou misschien dit nog: zou ‘t barre land hier eigenlijk ook niet bij gehoord hebben?

Het begint met een verhaaltje over Kafka. Aha, literair toneel. Okay, daar houd ik van. Een avond vol verhalen, zonder duidelijke samenhang. Verkenningen van de willekeur van het bestaan, zoiets. Boeiend genoeg in ieder geval om ook zonder die uit de lucht vallende baksteen je hersens er bij te houden.

Maar wel veel raadsels. Ook prima, natuurlijk. Ruimte voor associaties. Maar die ene vraag waarom de anderen wel een glaasje Port kregen aangeboden en wij drieën niet, kwelt me wel.

Gisteren ben ik met mijn twee nichtjes in de Regentes in Den Haag naar De Bende van de Korenwolf geweest. Een familiemusical gebaseerd op een boekenreeks van Jacques Vriens.

Wat een energie komt er van het podium! Mooie muziek en een leuk verhaal. Ik hoorde dat het een eerste try-out was, maar dat was nergens aan te merken. Mijn nichtjes hebben de hele avond er nog over zitten praten en de cd zitten luisteren. Echt een aanrader voor jong en oud.

Als twee partijen fusie hebben, hebben er twee geduld. En later nog maar één, hoop je dan.

De kranten Maandag en De Editie hebben elkaar gevonden, en om de samenwerking op gang te brengen voeren ze een toneelstukje op waarin twee toneelgroepen gedwongen samengaan: NUT en Aluin. Naast de redactionele en personele beslommeringen worden in het eerste nummer direct al enkele gasten ten tonele gevoerd. De interessantste is toch wel Jos Thie, baas van het nieuwe stadsgezelschap in Utrecht, wat uit nog niet veel meer dan een (onzeker) budget lijkt te bestaan.

Dan lijkt de Maandageditie al verder op weg. Hoewel. De recensie die ik nu schrijf, loopt de kans als hoofdredactioneel commentaar in de ingezonden-brievenrubriek van de advertentiebijlage terecht te komen. Al heb ik goede hoop op de stagiaire. Maar wie managet ondertussen het volk, publieksredacteur Jeroen of acteur Greg? Wie doet de interviews, de trage journalist Freek of de bijdehante acteur Snel? En zo zijn er meer dingen nog niet helder - maar we hebben nog zes edities te gaan. Het initiatief is waardevol genoeg om een abonnement op te nemen; als volger van de actualiteit in stad en sector, maar vooral als schets van de situatie in kranten- en medialand, de politiek, de kunst. Iets maken vanuit de maker of vooral voor het publiek?

Een rol spelen, dat is misschien wat wordt beoogd.

Spits geschreven maar nog wat zoekend in het losse werk. Semi-live theater, zogezegd, zonder de mogelijkheid om alles achteraf nog even recht te typen. Het blijft spannend op de Utrechtse maandagavonden.

Totaal in de war door het begin van de voorstelling. Ik dacht een terechte stakingsactie van Max door de schandalige subsidieverwikkelingen waarin ze terecht zijn gekomen. Maar bij de werkelijk voortreffelijke beginspeech van Bianca van der Schoot sloeg de twijfel toe. Een voorstelling waarbij ik voortdurend heel hard zat te juichen (in mezelf). Gedurfd en heel erg spannend. Het einde lijkt te makkelijk maar ik ben er nog niet uit hoe het dan zou moeten.