Een groot beeldscherm met daarop vermeende feitelijkheden over Brabanders was eigenlijk de enige constante factor in deze soms ontoegankelijke en over het algemeen nogal rommelige montagevoorstelling. Dat de teksten op het scherm grappig waren was fijn en ook verrassend, want de rest van de voorstelling voelde onsamenhangend, vaak flauw en ging te lang door in haar afzonderlijke scènes. Het expres-kneuterige van de Bonte Avond die ze proberen te imiteren was de ultieme manier om de voorstelling verder te saboteren. Er is een reden waarom we niet naar kneuterige voorstellingen willen kijken en dat verandert niet als het expres kneuterig is. ‘Brabants’ was zonde van een goed idee.

Vijf dansers, de een technisch nog meer perfect dan de ander. Live muziek erbij. Dat moet dan wel een voorstelling opleveren waar je nog even over napraat. Niet dus. De dansers gedragen zich als levenloze poppen die een emotieloze choreografie dansen.Echte duetten bijvoorbeeld zijn er niet. Altijd is het zo dat de ene danser de andere een been of arm laat verplaatsen dan wel de stand van lichaam of hoofd verandert. Tussen de dansers is er geen enkele spanning. Daar tussendoor nog wat gesproken filosofische humbug en ach, om enige variatie aan te brengen laat de choreograaf de violiste zich liggend voortbewegen over de rollende lichamen van de dansers. Alles blijft bedacht en erg afstandelijk. En daar verandert de muziek van John Cage geen sikkepitje aan.

Ik heb iets moois gezien! Ik ben er vol van. En ik denk niet alleen omdat ik een Brabo ben. Ik heb echte mensen gezien op toneel en dat is bijzonder. Heel kwetsbaar hebben Harm van Geel, Ton Heijligers en Wilma van der Heijden zichzelf binnenstebuiten gekeerd. Een intieme kijk in het leven van deze drie mensen en hun verhouding tot de moederprovincie. Ik zag de dood, een eerste kus en meneer pastoor. Verpakt in een pittige cursus brabants. En wat was het grappig!

“Lex is een beetje gestoord en poëtisch herverkaveld”, staat op de flyer. En zo is: prettig gestoord en prachtig poëtisch. Zij het met de poëzie van een bruusk persoon met zachte kanten. Frank Lammers deed het daverend en geweldig.

Het einde van d’Electrique is in zicht. Heel jammer. Maar gelukkig blijft Ko van den Bosch schrijven (hopen we) en Frank Lammers (net als Anna Schoen) spelen.

Een sterk ingekorte en daardoor ook niet altijd goed te volgen versie van Driekoningenavond - de ontknoping bijvoorbeeld is aan mij voorbijgegaan. Enkele goede acteurs, veel speelvreugde, sympathieke aanpak, maar nauwelijks boven het niveau van een studentenopvoering. De fameuze scène met Malvoglio’s gele kousen werkte in het geheel niet. Nooit vervelend, maar evenmin beklijvend en in al zijn zogenaamde originaliteit toch wel wat gedateerd. De recensies deden iets beters verwachten - maar dat is wel meer het geval over het Kanaal.

- aflevering 3 - We hebben weinig vertrouwen meer in de banken - hup daar is de overheid al. Gedaald vertrouwen in de media - het zal wel. De raad van, nee voor de journalistiek kijkt alleen naar de zorgvuldigheid, en dan nog slechts als er geklaagd wordt, zo vertelde Toon Schmeink van die raad. De raad voor cultuur komt misschien ook nog wel eens op maandagavond langs in Kikker. Maar ik wou het over het feuilleton hebben.
Helaas was het heel lang een avond waarop vooral de doordeweekse beslommeringen aan bod kwamen. Het zevendelige feuilleton laat de krant zien in zeven koppen: van de in cijfers pratende directie en de hoofdredacteur die ergens nog best een stukje journalistiek geweten heeft, via de pensioenafwachtende interviewer, de vlotte mediajongen en de parttime-psychologe (die over een goed toneelstuk gewoon een positieve recensie schrijft, nou ja zeg), naar het lifestylewijffie en de beloftevolle stagiaire. Ook het lezerspubliek is lijfelijk aanwezig. Maar vooral is er de journalist in hart en nieren, het krantendrama in persoon. Gert Paping is zijn naam.
(De alerte lezer turfde één dubbelrolletje)
Het stuk lijkt geschreven op basis van hoor en wederhoor, veel kanten van de krantendilemma’s worden belicht. De dialogen zijn vaak erg geestig, kruidiger ook dan de voorgelezen artikelen en bovendien to the point: wanneer het publiek in plaats van de laatste vraag te stellen liever zijn eigen antwoord roept, wordt dit in de daaropvolgende en wél vooraf ingestudeerde dialoog direct aan de kaak gesteld! (Ja ik was het zelf) En dan willen we voor ons proefabonnement ook nog graag iets van dramatische ontwikkeling. Welnu, dat heeft Erik Snel erin geschreven. Gert Paping (een heerlijke rol voor Arend Brandligt) mag zijn eigen karakter gaan overwinnen om zichzelf in stand te houden. En daarmee de hele krant, inclusief hoofdredacteur en directie. Plus de lezers, hoewel wij ook een falende Paping nog best kunnen smaken.
Als met negatief nieuws de wereld ten onder gaat, moet het toch gebracht worden, zo werd betoogd.
Iemand moet dat doen. De bode.
En iemand moet die rol spelen. Arend Brandligt.

Een erg mooie, scherpe tekst en ook erg sterk gespeeld. Vooral een gewei voor de zwager van de overledene met wie je als publiek eigenlijk nog het meest kan identificeren. En, ik moet toegeven dat de aanwezigheid van het lijk sterker werkte dan ik had verwacht. Een goede voorstelling, als je kan, nog heen gaan.

- aflevering 2 - Nieuws en theater. Beide worden gemaakt. Ook op maandagavond, hoewel het nieuws in de tweede Maandageditie meer bezig was z’n best te doen om in het theater te komen dan dat het ook echt lukte. Het theater won met twee vingers in de neus. Iemand probeerde redactie en zaal wijs te maken dat we buitenaards geregisseerd worden (“het zijn allemaal gewoon feiten”). Feit is ook dat-ie aardig zat te kletsen. Peter Middendorp vertelde dat Haags nieuws vooral een afspraak tussen journalisten en politici is. De zaal was niet echt onder de indruk - en die constatering had voor de krantenmensen misschien nog de hoogste nieuwswaarde.
Het nieuws over de redactie was ondertussen van groter belang. We wachtten in spanning af hoe de cliff-hanger over het ontslag van sterverslaggever Gert Paping zou uitvallen, hoewel dat in feite maar één afloop kon kennen, want wie haalt nou z’n sterspeler al binnen twee afleveringen uit het veld?
Voor een cynische beschouwer viel het nieuws, als afspraak onder journalisten, wat door de mand. Het theater is zover gelukkig nog niet. Vol vertrouwen zien wij de volgende redactionele crisis tegemoet.

Sterk afscheidssalvo van Koos Terpstra bij het NNT. De eerste twee bedrijven van zijn in Soprano-achtige restaurantsetting geplaatste Kerstentuin-bewerking zit je op de tribune te genieten. Daarna wordt je op het toneel genood aan lange tafels en krijg je tijdens een werkelijk heerlijke maaltijd de afwikkeling van het tragische verhaal te zien. Oneerlijk om acteurs/actrices te noemen; want ze gooien zich er allemaal vol in. Mooi ook, de paralel tussen het slot van dit NNT en het landgoed uit het stuk. Uitverkocht nu, maar blij dat ik het gezien heb. Oja, verse pesto: geniaal.

Woehoe! Geweien! Het is koud met herfststorm en waarom woon ik niet op een tropisch eiland, vraag ik me heel vaak af, maar vanavond heel blij dat ik in Nederland en of Belgie leef en deze voorstelling kan zien i.p.v. suf repertoiretoneel (soms heel leuk hoor). Beetje teleurstellend dat maar 1 van de 6 acteurs het boek niet had uitgelezen (de Toverberg), en de rest braaf wel, maar daar ging de voorstelling deels ook over, hoe moeilijk dat uitlezen wel niet was. En wat je dan toch bezielt om je door zo’n stom meesterwerk heen te worstelen. Oscar voor het begin. De tijd wordt uitgeveegd. Daarna kon het eigenlijk al niet meer misgaan.