Sterk anti-cabaret van twee compromisloze makers. De lijzige, maar o zo scherpe Ton Kas gecombineerd met een bij tijd en wijle briljante Dick van den Toorn vergasten het publiek op moppen, sombere gedachten en een prachtig uitgevoerde, voorstellinsglange communicatiestoornis. Volgens mij is dit het begin van een nieuwe stroming: nihilismecabaret. Klein citaat: Hoe weet je dat je dat je oud wordt? Als je bang wordt voor bloemen. Haha!

Gaat het NUT Aluin overnemen?
Voordat ik probeer iets interessants over de voorstelling te typen, gaat aflevering 4 het begrip nieuwsgierigheid behandelen. Dat is: een deugd met de letter n bij het pimpampetten. Wij met z’n allen zijn niet zozeer nieuwsgieriger geworden, zo vertelde Roland van der Vorst, maar wel openlijker nieuwsgierig. Hij schreef er een oranje boekje over. Zou het? Openlijker zijn we wel, maar als gieren op zoek naar nieuws? We googlen vanalles omdat google bestaat. We vragen de (red)acteur om iets uit te zoeken omdat hij ons daartoe uitnodigt. Zogauw het zaallicht uit is, zijn we weer braaf. Het boek gaat overigens meer over wat nieuwsgierigheid nou is en hoe je het prikkelt. Een suggestieve kop boven je stukje zou helpen. Zou het?
De voorstelling Maandageditie heeft, buiten het feuilleton, wel wat weg van stand.nl of andere vormen van laagdrempeligheid. Kikkerperspectief. Wat mij betreft een goeie (onderzoeks)richting voor het theater. Liever het voetbalstadion dan het museum. Geen dooie pot maar gladiolen, desnoods àgtullukke (want we zijn nog steeds Utrecht niet uit). Aluin lijkt er nog wat twijfels over te hebben, hoewel ik de personages natuurlijk niet mag verwarren met de acteurs. Toch zou het wellicht spannender worden wanneer de beide voormannen eens van rol wisselen, dus Erik Snel die bij het publiek op schoot kruipt en Greg Nottrot die hoofdschuddend toekijkt. Veel verder komt de mopperij op de tribune trouwens nog niet. Het zijn ook alleen maar overdekte zitplaatsen in Kikker.
Of zou er nog een aflevering komen met geregisseerd boegeroep? En doen wij dan braaf mee?
Bent u daar nieuwsgierig naar? Ik niet. Maar ik ga er wel heen hoor.

Wat een sááie voorstelling! Het begin is spectaculair maar gaandeweg zakte ik vanaf het puntje van mijn stoel steeds verder achterover. Volgens het programmaboekje is regisseur Robert Woodruff op zoek naar contrasten maar het lijkt erop dat hij zo druk bezig was met die contrasten en met de vorm dat hij vergat dat er ook nog een verhaal vertelt moet worden. En een heel tragisch verhaal nog wel. De acteurs hebben er niet veel lol in, de zangeressen daarentegen staan vol overgave te zingen. Jammer alleen dat hun scènes niks toevoegen aan het geheel, integendeel zelfs, ze wekken alleen maar irritatie op. En waarom al die poppen daar maar een beetje stonden is me een raadsel. Jammer.

In de volle bus, in het donker, door de Almeerse nacht. Dat zal me vooral bijblijven. En dat de voorbijrijdende jongen op de brommer verbaasd achterover keek toen hij daar midden in het industrieterrein een vijftigtal mensen zag zitten kijken naar een caravan.

Een verhaal over een meisje, een jongen en een man. Allemaal op zoek, naar haar moeder, zijn liefde en zijn herinneringen. Achteraf blijkt alles natuurlijk in elkaar over te lopen. Niet zo bijzonder boeiend dus.

De locaties voegden niks toe, maar zorgen er wel voor dat je respect hebt voor de acteurs, want ze wisten (wel versterkt) de A6 te overstemmen. Ik had graag meer theater in de warme bus zelf gezien en niet steeds met stoeltje en plaid door de blubber banjeren om dan onder een viaduct naar een miniscène te kijken om vervolgens weer de bus in te stappen.

Het zijn een hoop idiote elementen bij elkaar maar desondanks (of wellicht dankzij) naar het einde toe toch erg mooi. Chris Nietvelt in alweer een indrukwekkende rol, redelijk ingetogen ditmaal. De jonge operazangeressen die het koor vormden leken enigszins verdwaald. Ze zongen mooi, maar ook heel voorzichtig en hun aanwezigheid was te licht naast die van de TA-toppers. Daar had de nieuwste aanwinst van het ensemble Marwan Kenzari gelukkig geen last van, nog op de toneelschool, maar hier al wonderwel op zijn plek.

Ah een mislukte voorstelling! Zo zie ik ze niet zo vaak, doet me deugt. In plaats van te weinig, veels te veel ideeen. Echt een Gouden Tomaat voorstelling. Niet eens zulke hele slechte ideeen, maar zo bij elkaar werd het een troepje, hoe clean alles er ook uitzag. Ik breek een lans voor de meisjes van het koor, hoewel ze supermoeizaam op het toneel stonden. Muziek en klanken waren er ook, maar wanneer en waarom? En een hoop lelijke poppen van Dries Verhoeven (zou hij die geurende lavendel ingebracht hebben?). Ik denk dat die meneer de regiseur zich een hoedje is geschrokken van dat eigengereide zooitje bij TGA en geef hem volleidg de schuld. Ook extra tomaat voor Warchildfolder na afloop, nee dank u wel.

In een afgeladen kleine zaal van Theater Kikker zag ik Brabants voor Beginners. De acteurs hebben een aantal situaties en verhalen voorbereid waarin ze zich Brabants voelen, zo melden ze ons bij aanvang. Op een allerkneuterigste manier worden er allerlei melige scènes gespeeld en uitgebeeld die ons als publiek in de wereld van de Brabander moeten trekken. Ik zelf als nuchtere Groninger, kan er maar moeilijk in meekomen, maar tijdens het stuk worden er gezegdes, alternatieve spellingen en wetenswaardigheden over brabanders geprojecteerd op het achterdoek. Die projecties bieden reflectie op de scènes en door de combinatie begin ik te begrijpen wat de zuiderlingen bezielt zich zo te gedragen. Bovendien wordt de voorstelling gaandeweg steeds persoonlijker. Zo begin ik toch iets te begrijpen van het stereotype waar wij in het hoge noorden niets van moeten weten en, sterker nog, beginnen het echte mensen te worden. Door de combinatie van stukjes, projectie, muziek en verkleedpartijen is het misschien allemaal wat aan de conceptuele kant en moet ik erg veel werk verzetten om het bijelkaar te krijgen, maar ik heb toch het idee dat ik nu meer weet van het leven onder de rivieren…

Tijdens de premiere schijnt Simone Kleinsma musicalgeschiedenis geschreven te hebben (fijn om te lezen als je Pia Douwes heet). In deze try out was ze ook al erg goed. Voor de pauze zocht ze nog wat naar de juiste spreektoon, maar haar zangnummers waren overweldigend. Ja, dat moet je meemaken, maar verwacht geen vrolijke avond amusement. Ook prettig vond ik de scene waarin we het decor kregen gepresenteerd. Droomvlucht meets spookslot, zoiets.

Had gehoopt op een voorstelling als Smoeder, persoonlijk en vertellend. Het werd andere koffie. Hanneke Groenteman speelde een personage a la Hanneke Groenteman. Dat is wel even wennen. Ze is een prettige verschijning op het toneel en lijkt zich er thuis te voelen. Het meest naturel is ze -niet geheel ontoevallig- als ze de andere personages ondervraagt. Samen met Beppe Costa en Marcel Musters doet ze onduidelijke audities. In de wachtkamer maken ze het elkaar ondertussen niet makkelijk. Het is hard en soms niets ontziend. Maar bovenal veel geestigheden, die tijdens deze try out nog niet allemaal uit de verf kwamen. Tja, en de kostumering zal ik niet licht vergeten.

Toneelgroep Alaska heeft met de voorstelling 220VOLT een wervelende voorstelling neergezet. Petje af voor regisseuse Marijke Schermer die met veel respect voor bewoners én 140 spelers (vnl. uit de wijk) heeft kunnen verbeelden wat het betekent wanneer je leven op de kop wordt gezet door herstructurering in de wijk. 220VOLT is totaaltheater én opbouwwerk pur sang. Theater uit het hart van de mensen in Hengelo. Wat zal het stil worden zonder hen…..