Simpel maar ijzersterk vormgegeven voorstelling. Groene outfits, led-licht achterwand, licht in primaire kleuren en hypnotiserende beats zorgen voor een wervelend beeld, de dansers voor een moordend tempo. Van 1e tot laatste minuut erg boeiend. Een cherrytomaatje voor de manier waarop de tekst op de achterwand getoond wordt; dat leidt af.

Kijk op Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=W9jOpdWYrXM

Afgelopen donderdag naar de premiere geweest van deze nieuwe musical in de stadsschouwburg in Amsterdam. Wat was het leuk en bruisend. Leuke, pakkende liedjes en echt super gedaan met die filmbeelden. Ook het simpele decor werd heel divers gebruikt.

Mijn kinderen hebben al die boeken van jacques vriens gelezen en hopen nu dat ook een ander deel tot musical gemaakt gaat worden.

Vooral Nina, de jongste van de vier kinderen, viel bij mijn kinderen in de smaak. Jammer dat we daarna niet meer met haar op de foto konden.

Echt een aanrader dus!

Echt een prachtige vormgeving. Door de poppen voel je de eeuwig aanwezige druk van het Griekse leger. Ook Ifigeneia in haar bruidsjurk met de rode wijn over haar heen was een prachtig moment. Maar behalve de vormgevind vond ik het niet echt een goede voorstelling. Onwijs traag, en het beetje tempo dat er inzat verdween helemaal door het opera-koor. Ook heb ik het gevoel dat ik weleens beter spel heb gezien van de acteurs. Overigens was ik wel onder de indruk van Karina Smulders als Ifigeneia.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vond deze voorstelling subliem. Wat een spel van de acteurs zeg. Zeker Roeland Fernhout verbaasde me, die ik vooral ken van RTL Travel als de gezellige ‘huishomo’. Hier zet hij een prachtig personage neer. En Chris Nietvelt is trouwens ook geweldig. Wat kan die vrouw spelen zeg. Ook helemaal geen moment van verveling gekend, ik zat ruim 2 uur geboeid op mijn stoeltje. Enig minpuntje waren die teksten die tijdens het gezang verschenen, voegde niks toe en op 2 dingen tegelijk concentreren is niet te doen. Maar dat vergeef ik ze. En laat a.u.b geen ongeintresseerde CKV-klassen meer kijken, bloedjeirritant Maar toch: Zo zou Griekse tragedie gemaakt moeten worden.

De bron verdroogt. Dat was de titel van aflevering 5, die overigens veel meer slaat op het stukje dat ik erover typ dan op het feuilleton zelf. Nog twee afleveringen te gaan voordat ik aan een nieuwe hobby kan beginnen - voor de maandagavond, en voor nieuw typwerk. Het meeste is onderhand wel gezegd over de Maandageditie, alleen zijn de muziekjes nog niet geprezen (geweldig zijn ze!) en zijn de commercials nog niet weggehoond. Want zappen lukt vanuit de theaterstoel helaas nog niet. Het blijft bij zuchten.
Nog twee edities te gaan, die ik gaarne zal doorstaan. Abonnementenpubliek dat ik ben.
Het gratis kopje koffie bij sponsor Keek uit de Twijnstraat smaakte goed.

Een ondramatische, nauwelijks narratieve roman van Virginia Woolf, door Katie Mitchell bewerkt tot een uiterst boeiende voorstelling, een luisterspel gecombineerd met filmfragmenten, op de scène zelf in elkaar gebokst met zichtbare bruitage, trucage en twee volle rekken rekwisieten. Een hectische avond voor de acht acteurs en de technici, maar voor de toeschouwers een beklijvende onderdompeling in de gedachten, de gevoelens en de associaties van auteur en personages. Veel tekst aan een hoog debiet, maar alles gevat in één grote adem, de brede beweging van de golven zelf. Met dank aan de Koninklijke Schouwburg om deze voorstelling nar Den Haag te halen.

Ik volg de The Ashton Brothers al vanaf het begin en ze zijn altijd goed voor een avond heerlijk entertainment. In deze voorstelling vind ik ze, hoewel knap en subliem, wat ‘makkelijk’ applaus scoren. In het begin een lekkere vaart, daarna zakt het wat in. Ze zingen ook meer in dit programma en dat vind ik niet hun sterkste kant. Maar het blijft een avond genieten!

Gaan! Prachtige tekstspelingen, onbegrijpelijke en idiote voorstelling met een fantastisch spelende Frank Lammers (die een echte Brabander blijft….) en een sublieme Anna Schoen als vergane gehandicapte echtgenote, met lef letterlijk tegen het publiek aan spelend!

Een prachtige, scherp geschreven komedie over rouwverwerking. De manier waarop het gespeeld werd was mij net allemaal een beetje te. Met voorop Monique Kuijpers die ik na de eerste hysterische uitval al niet meer geloofde. Weldadig daarentegen het spel van Reinout Bussemaker. Wat een ongelooflijke maar zeer aanwezige rust temidden van alle gedoe. En zijn lachbui was er een voor in het boekje. Onnavolgbaar.

Weer een sterk stuk van de Mug. Door de knappe tekst van Joan Nederlof blijft dit ver van navelstaarderij. Genoten van de spelers (Musters, Groenteman en Costa) die hun demonen trachten te verjagen maar er - in een idolsachtige setting - juist mee geconfronteerd worden. Groenteman in een dikmnaakpak, Musters in en als een zak patat en Costa als… ga zelf maar kijken. Al is het vet uitverkocht, want titel en celebrityfactor zitten hier 100 % goed. DE MUg blijft een van onze sterkste en authentiekste theatergroepen.