Inderdaad…zelden zo veel verschillende emoties gevoeld als bij deze voorstelling. Geweldige acteurs!! Geweldige openings song…
Het toegangskaartje hangt op mijn spiegel in de badkamer…voortaan lachend tanden poetsen.

Het is haar feestje, zingt ze. En ze maakt er, samen met haar vijf mannen, een spetterend festijn van. En bewijst en passant dat behalve voor Duits en Engels, zij haar hand ook niet omdraait voor een splinternieuw Nederlandstalig programma.

Ellen ten Damme is weer goed. Steengoed. Op de Parade en daar buiten.

Tja, humor.

Drie mannen in vrouwenkleren. Een vrouw in mannenkleren. En veel kruisgerichte grappen.

Je moet er van houden.

Tja, ja, nou ja. Dit was wel leuk. Leuke t-shirts, leuke acteurs. Verder erg een Parade voorstelling. Maar ik was dan ook… op de Parade. Vond de serieuze “mooie” liedjes dan weer echt stom. En daar word IK dus depressief van (YouTube clipje was veel leuker).

Beppe Costa kan oppassen want er komen muzikale multi-talenten aan. Een show met goede muziek, rare scènes en de nodige verrassingen. Het Amerikaanse accent is hier een daar niet zo goed te verstaan, maar dan heb je altijd de sfeer nog. De sfeer die met weinig middelen wordt neergezet en vooral werkt door de inzet van de nog ruwe en ongepolijste Sadists. En poep en pies hoort erbij, dat schreef ik in de andere minirecensie al, maar als je dan ook nog op Bush kan piesen is het natuurlijk meer dan geoorloofd.

De interesse ontstaat door het vreemde tafereel van een lange plank waar de flyers vanaf gezaagd worden. De verwachting gaat alle kanten op als je de houten doos ziet. En eenmaal ‘trapped in the box’ blijkt het leeg. De verbazing komt wanneer de voorstelling begint. Van alle kanten, van onderen en van boven komen de jongens binnenvallen. Goeie vondsten als het touw en het spelen met licht en geluid worden gevolgd door de wat meer standaard scènes. Ach, en poep en pies hoort er kennelijk bij, het blijft vies en grappig tegelijk. En opeens word de ruimte al rennend gevuld met een decor, wat mooi werkt, maar dan strandt in een scène die niet wil eindigen. En dat is jammer als het niet eindigt met de verbazing waarmee het begonnen was.

Een aardig niemendalletje.

Franse chansons en luchtige bespiegelingen over het ongeluk van de liefde. Een dodelijk ongeluk in dit geval. De dames zijn het slachtoffer zijn geworden van hun hartstocht voor die ene bijzondere man.

De stem van Aznavour komt ook nog even langs. Die is trouwens nog net wel in leven.

Opvallend subtiel temidden van veel Paradelawaai: een abstracte voorstelling van nauwelijks twintig minuten. Een danseres, twee muzikanten en een spel met spiegel, licht en schaduwen. Het resultaat was veel, mooie, visuele speelsheid.

Hoogtepunt(je) van de avond.

Lekker hard en energiek.

Een half uurtje radio Scania met praatjes voor truckers die van hun hart geen moordkuil willen maken en muziek voor truckers die uit hun dak willen gaan.

Twee keer geslaagd.

De voorstelling was een absolute verrassing in elke zin van het woord. De rit, het verhaal: zo spannend en zelfs een beetje spooky! Het stuk vindt plaats in een (rijdende) bus en neemt je mee op reis door het leven van Marianne Faithfull, liefje van Mick Jagger (prachtig vertolkt door Tanya Zabarylo). Met videobeelden en muziek van de Stones komen de jaren zestig weer tot leven. Een gewei voor de vormgeving van Marloeke van der Vlugt, een voor de regie van Michiel de Regt, een voor Tanya Zabarylo en een voor de muziek van Tjeerd van Zanen. Ontroerend! Een echte aanrader!