Een spetterend dansfeestje op de Parade. In reprise blijkt Shot nog steeds een dansvoorstelling die perfect past op een festival.
In Shot worden de dansers als het ware vanuit de hoeken de vloer op gecatapulteerd. Daar ontstaan duo’s en solo’s die niet alleen het technisch kunnen van de groep etaleren, maar door het stralend enthousiasme van de dansers duidelijk een meerwaarde krijgen.

Ik ben aangenaam verrast na het zien van deze voorstelling.
Had gedacht dat het zwaarder was en meer toneel maar alles wordt luchtig en met de nodige humor gebracht. Goed spel van allebei, fijne vrouwen ook om naar te kijken.

Op de een of andere manier bij de parade altijd moeilijk om in te schatten waar je nou precies naar gaat kijken. Zo heb ik het goed naar mijn zin gehad bij depressie, maar had ik niet door dat ik naar cabaret zou gaan. En de bekende nederlander die beloofd was als gast heb ik ook niet gezien (of was niet bekend genoeg, dat kan ook). Maar al met al eigenlijk best een goede cabaretvoorstelling. Eetje die ik ook wel aanraad aan de andere paradebezoekers. Leuke acteurs, leuke vondst met de veranderende shirts met teksten. Past goed bij een theaterfestival.

Een half gewei voor de kostuums, een half gewei voor hoe de acteurs buiten de tent hun best doen om mensen naar de voorstelling te halen. Verder de tomaten voor de voorstelling binnen de tent zelf. Een onsamenhangend geheel. Niet indrukwekkend, niet leuk gevonden, niet leuk om naar te kijken, niet grappig, niet mooi. Misschien volgende keer alleen het gedeelte buiten de tent.

Vorige week de show voor de derde keer gezien. Chantal was wederom erg goed, prefect in haar timing en zeer grappig. Wederom wist Raymond Kurvers mij te verbazen eerder al in de rol van Korchak, en nu in de rol van Porter. Hij weet deze rol meer aan te zetten, iets wat ook duidelijk uit de zaal terugkomt. Er komt meer lach in het stuk, iets wat de 2de akte naar mijn mening prima kan gebruiken.
Ron speelde zoals altijd met overtuiging, weet zijn spel heel geloofwaardig te brengen. In mijn ogen echt een talent waar we nog het e.a. van mogen verwachten.

Net als Wilfred Takken (NRC: “Gepamperde Zomergasten in de leegte”) hebben wij een fraaie voorstelling gezien in het Amsterdamse Bos. Wel degelijk iets meer dan louter een luchtige en pretentieloze zomeravondvoorstelling.

Regisseur Frances Sanders heeft het venijn, kritiek op de burgerlijke lamlendigheid, van Maksim Gorki weten te behouden. De personages, zo nu en dan typetjes misschien, die op de korrel worden genomen,zijn ook van deze tijd.

Dat alles neemt niet weg dat het vooral ook lekker entertainment is. Groot speelvlak uiteraard, waar voortdurend overal iets gebeurt, prima muziek en goed acteerwerk.

Enfin, volgens ons één van de betere producties van het Openluchttheater Amsterdamse Bos.

Peepshowhokje - vantevoren is me gevraagd of ik bang ben in het donker of last van claustrofobie heb en nav mijn antwoorden (soms) krijg ik zorgzaam advies.
En dan zit ik 10 minuten in het donker (absoluut niet eng), vervolgens komen een aantal vrouwengezichten en een konijn langs in heel langzaam tempo. Vrouwen met gesloten ogen, met gesloten ogen die open gaan, een gezicht wat me aankijkt en heel dichtbij komt (dat is wel een beetje eng), een vrouw die mijn gezicht beschrijft aan mezelf, een vrouw die zich vragen over me stelt, die mij aan het denken zetten en een vrouw die de plaats van mijn spiegelbeeld inneemt.
En als het is afgelopen voel ik me alleen en wil ik eigenlijk weer. Ik kwam dat hokje binnen om naar die vrouwen te kijken, maar ik voel me bekeken en ook echt gezien!
Heel bijzondere ervaring. Volkomen passende titel.
Enige nadeel: het verpest me voor andere voorstellingen.
Niets haalt het hier meer bij.

Deze voorstelling is een prachtige bonk energie.
Een existentiele schreeuw naar meer, naar iets groters dan dit simpele aardse bestaan.
Deze jongen (schitterend gespeeld door Tim Murck) vecht tegen de zinloosheid, tegen de destructie en wil verklaren waarom we lijden. Deze strijd is erg mooi vormgegeven middels twee prachtige alter ego’s.
Eindelijk weer eens iets directs en eerlijks gezien, dat ook direct bij me binnen kwam en me diep heeft geroerd.
Daar hielpen de kuikentjes ook zeker bij!!
Prachtige beelden worden er gecreëerd in een op het eerste oog lege ruimte.
Mijn grote complimenten voor deze jonge makers.
Ook hebben ze verstand van tragische humor wanneer ze tijdens een hoogtepunt in het stuk een pizza koerier op laten komen en alles wat de jongen heeft gecreëerd in het niets valt. En het hele stuk omslaat.
Op het einde komt de werkelijkheid mooi binnen, in een kleine scene met een meisje dat vraagt hoe het met hem gaat en of hij meegaat.
Hij vertrekt en laat het kuikentje luid piepend achter.
Gelukkig komt hij terug gerend en mogen we nog even mee in de illusie, in het sprookje (die de jongen zo graag wil vertellen) door de prachtige muziek en het mooie eind beeld!

Een heel mooie, kleine voorstelling over een ouder echtpaar dat nadenkt over ‘als de ander er niet meer is’: Weg! Gespeeld in een leegstaand winkelpand in Sittard tijdens Festival Zomerzone (van het Laagland). De twee ouderen, gespeeld door jonge Vlaamse acteurs, waarvan de jongen lijkt op Arjan Ederveen, doen een mooie choeografie voor rollators, ontbijten, doen de afwas, geven het plantje water en hangen de was op. Uit de muur die eerst vlak lijkt te zijn komen verrassend een tafel, een kastje, een schilderij, een raam en een deur tevoorschijn. De weinige teksten die gesproken worden gaan over dood gaan. Zo zegt de vrouw alle clichéteksten uit overlijdensadvertenties op (Van het concert des levens…) Mooi, ontroerend, perfect uitgevoerd.

Leuk ding, erg gelachen. Eigenlijk meer wat ik me ooit bij ‘Rok’ voorstelde, nu dan in Wild Boys. Vooral Suzan Boogaert virtuoos als echte Rock-jongen, die te lang te klierig door blijft gaan. Willemijn Zevenhuijzen doet dan weer heel goed de foute vrouwen. Kim van Zeeben geeft een geniale drumsolo weg. Jammer dat het trio zelf wat schimmig blijft, tegen welk vrouwbeeld zetten ze zich precies af? Of is dit een monument voor met uitsterven bedreigde de bandjesjongens?