Omdat die andere voorstellingen van de regie-opleiding zo tegenvielen had ik weinig verwachtingen, maar dit stuk was enig! Het begon al met de zaal binnengaan, goddank geen gewacht op een kluitje voor de deur om maar een goeie plaats te krijgen, maar ontspannen naar binnen via een andere zaal,heel veel te zien, beetje zoeken waar moet ik nou zijn en dan een plek vinden en naar de rennende, dansende, springende akteurs kijken en naar het binnenkomende, zoekende publiek, minstens zo leuk.
Er zat niet echt een verhaal in, dat had wel wat meer gemogen van me, maar het was echt zo leuk om naar te kijken, genieten van het levendige spel, echt spel. Mooie beelden, het laatste beeld echt superverrassend en het stuk raakte me.
Ik heb gehoord dat de regisseur van deze voorstelling de Ton Lutz-prijs heeft gewonnen. Leuk!

Ik had hier veel van verwacht, omdat ik de andere stukken die ik van Lucas de Man heb gezien erg mooi vond.
Maar het viel tegen.
Te boodschapperig en te saai akteren.
Het zingende meisje en de jongen die liefde zocht, maar steeds weer in elkaar werd geslagen, krijgen geweien van me.

Vooral de moeite waard omdat Joeri Vos erin speelt.
Ik vind hem een heel bijzonder acteur - ik ken momenteel geen andere Nederlandse akteur die zo ontspannen op het toneel rondloopt en daardoor steeds weer verrassende creatieve keuzes maakt. Alleen in emotioneel opzicht komt hij nog tekort, vind ik, maar verder gewoon heel erg leuk om naar te kijken.
Verder vond ik het niet geweldig. Best heftig stuk, maar het raakte me niet.

Interessante combi van beeldende kunst, mime en dans. Bijzonder oogstrelend ook, zonder dat het ergerlijk wordt (zo van: ooohh wat is het allemaal moooooooi). Veel ruimte voor expressiviteit en persoonlijkheid van de spelers / bewegers (dat mis ik altijd bij dans, eh nou ja, ik ga eigenlijk nooit naar dans omdat ik daar dus helemaal niet van hou, haha). Vond het heel autonoom en raakte enorm gesteld op iedereen en ook op het publiek. Dat vind ik altijd apart als dat gebeurt.

Van deze voorstelling kreeg ik onwijze pijn aan mijn kop. Een tomaat daarvoor. Hoewel ik het eindeloos rammen op muurpanelen, tegen de tijd dat het echt serieus te lang aan het duren was, wel weer begon te waarderen. Dat ging behoorlijk richting ‘van de pot gerukt’, en daar hou ik wel van. Een gewei dus. De voorstelling schept verwachtingen, maar maakt die vervolgens niet waar. Het blijft allemaal te veel hangen in een ‘idee’, wat mij betreft.

Ondertussen bij de Vlamingen andere koek. Eeen soort jaren negentig MUG meets Veenfabriek. Wilde voorstelling, af en toe een beetje te katholiek voor mij, maar wel overtuigend. Niks geen gezellige muziektheater rond zingende non. Maar complexe lesbische beat en techno. Zelden zulke verschillende acteurs + kip zo gemeenschappelijk op toneel gezien. En van die zingende non wil ik nu ook meer weten. Complex type.

Net terug in Nederland en het geluk naar de voorstelling Maeterlinck van gevierd regisseur Christoph Marthaler te gaan.

Zeg wat je wilt over Nederland - en ik zal - maar de gelegenheid om zo’n voorstelling in Engeland te zien, krijgt je niet zo vaak.

Een indrukkwekend scèneontwerp van een werkkamer in een naaifabriek: het slecht onderhouden pand, typisch van velen fabrieken nu, laat staan een eeuw geleden in Gent, tot in de puntjes realistisch.

Zeer precies spel die de klassen verschillen en belevenissen van naaisters en eigenaren weergeeft en hun verhouding(en) met elkaar. Mooi zang en muziek van het niveau van opera. Op een geven moment ook een solo van Hadewych Minis.

Oneerlijk om de individu spelers te nomen eigenlijk - ze waren allemaal zo indrukkwekend in overbrengen van personage - maar Wine Dierickx, beter bekend van toneelgroep Wunderbaum, trekt aandacht alleen al door in rode jurk haar schouders om hoog te trekken en haar buik naar voren te duwen als de ongelukkrijgende naaister (mijn metgezel beweert dat die ongelukken met naaimachine staan voor verkrachtingen - geen uitleg hier).

Te veel in de voorstelling hier en nu op te schrijven maar: er is weinig van een narratief, als ik het cru zou bekijken was het slechts een montage van indrukken van het leven van Maeterlinck. De voorstelling heeft iets van verfremdungseffekt en ook het publiek laten voelen van de loop der tijd, herhaling en het betekenis van het gewone, dagelijkse leven - de voorstelling heeft veel van de regisseur Robert Wilson (heeft iemand ‘Walking’ tijdens Oerol gezien, trouwens?).

Toch was er iets teleurstellends met de voorstelling - misschien precies omdat de regisseur mij niet met de personages wilde laten identificeren - en toch nog had ik het gevoel dat ik de mogelijkheid werd geboden om de betekenis van het alledaags en banaal in mijn eigen leven te ontdekken.

Nog iets teleurstellends was het aantal toeschouwers onder het publiek - misschien in Engeland krijgen we niet eens de gelegenheid om zo’n voorstelling te zien, maar het aantal toeschouwers in De Koninklijke Schouwburg was beschamend en bevestigt mijn vermoeden dat er weinig belangstelling Europees theater in Nederland is.

Heb een goede avond gehad bij de voorstelling. Mooi toneelbeeld (een strand van gestort zand) waar ook heel mooi voorwerpen onder vandaan konden komen. (kisten, dekens) Ook het feit dat de kapitein van het gestrande schip (waarvan alleen een groep jonge meisjes het overleefd heeft en is aangespoeld) gewoon driekwart van de voorstelling als decor half begraven heeft gelegen was mooi. Voor de rest had ik meer ontwikkeling van de karakters verwacht, en was de voorstelling, toen het spannend begon te worden en ik erin begon te komen eigenlijk abrupt afgelopen.

Dit vond ik dus te gek. Hoera voor deze voorstelling. Simpel uitgangspunt (hoe leg je contact met je publiek / medemens / iemand die je leuk vindt) super tof en origineel uitgewerkt. Een soort ‘50 ways to say hello’. Lekker fysiek ook. Extra gewei voor de ‘ik probeer iets te zeggen, maar het lukt niet’ dans van Bram van der Heijden. Indrukwekkend staaltje bewegingskunst. Vond actrice Isil Vos ook heel goed. En de technicus, die zich er lekker tegen aan bemoeide, niet te vergeten. Na afloop, ergens op straat, prompt contact gelegd met een wild vreemde. Wat kan theater toch cool zijn. Dank u.

Weet een groep die het liefst in de open lucht speelt een stuk te kiezen dat gemaakt lijkt voor juni en een bewolkte hemel? Is dat stuk ook nog eens een tragikomedie met de nodige dubbelzinnigheden? Dan zou het wel eens een succes kunnen worden. Beckett schreef All That Fall (1957) niet om buiten te spelen maar voor de huiskamer. Comp.Marius maakt een halve eeuw later van dat hoorspel, in een nieuwe vertaling van Waas Gramser en Kris Van Trier, een buitenvoorstelling waarin bijna alles klopt. Een voorstelling waarin het spel naadloos aansluit bij de tekst vol seksuele connotaties en waarbij de omzetting van geluidseffecten naar visuele effecten uiterst inventief is. Met de muilezel, de trein, en de limousine als fraaie staaltjes huisvlijt. De ontmoetingen van het hoofdpersonage met een gepensioneerde bankdirecteur op een racefiets, het ritje in de limousine, en het kruip door sluip door op het station zijn schitterend. Het laatste deel, waarin het raadsel van het meisje en de dood centraal staat, is iets minder. Desondanks is deze voorstelling een van de festivalhoogtepunten van dit jaar.