Eerst zijn we bruiloftsgasten die de bruid één voor één feliciteren en een cadeau overhandigen. Dat duurt even. Daarna komt er toneel. Aan tafel zitten drieëntwintig bruiloftsgasten. Zeven daarvan zijn acteur die vanwege de immense ruimte heel groot moeten spelen. Toch maakt het genuanceerde spel van Sara De Bosschere als moeder van de bruid in dit deel van de voorstelling indruk. Als het feestmaal door overvloedig drankgebruik uit de hand loopt, roept iemand, zoals gebruikelijk: muziek! Walpurgis en Het Spectra nemen het dan van de acteurs over met het door vier pianisten, vier slagwerkers en zestien zangers uitgevoerde Les Noces van Stravinsky. Die danscantate begint met een klaagzang van de bruid, dezelfde die we hebben gefeliciteerd en dezelfde die in Tsjechov’s éénakter nauwelijks aan het woord kwam. Dit muzikale gedeelte is zonder meer het hoogtepunt. Waar we veel te lang op hebben moeten wachten. Want vanaf het moment dat Warre Borgmans het publiek per megafoon een spoedcursus Vlaams gaf tot aan het begin van Les Noces zijn we al een uur en drie kwartier verder. En dat is, ondanks de wodka en de hapjes, wel een erg lang voorspel.

Als toneelliefhebber ben je over het algemeen gewend bij een musical bedrogen uit te komen als het gaat om het acteerwerk. Bij de musical Les Miserables is dat anders en dan niet in de laatste plaats door het acteer werk van Renee van Kooten die de rol van Jean Valjean speelt. Ja, het is groot en soms ietswat over de top. Maar dat is musical en daar ontkom je ook bijna niet aan als er een zaal als het Nieuwe Luxor Theater bespeeld dient te worden. Maar Van Kooten acteert en is niet enkel bezig de a’s en de c’s te halen. Hij speelt doorleeft, maakt een daadwerkelijk transformatie naar zowel de jongere als de oude Valjean en speelt van het begin tot het eind vol passie en vakmanschap. Prachtig. Ook Nurlaila Karim is als Fantine een prechtige verschijning. Intens gezongen en geacteerd sterft zij in het eerste deel van de voorstelling. En dat is jammer. Zij is, op Marjolein Algera na, de enige vrouwelijke hoofdrol die écht uit de verf komt. Barbara de Wit als Eponine is vlak, maar zingt ‘Heel Alleen’ vanuit het hart. Suzan Seegers stelt teleur als Cosette. Ze beschikt over een sterkte stem, maar is hierin vaak onverstaanbaar en zingt zo technisch dat het inhoudelijk te wensen overlaat. Freek Bartels en Jamai Loman zijn als de studenten Enjolras en Marius geloofwaardig en zingen en spelen overtuigend, Bartels hierin voorop. Het duo Marjolein Algera en Gerben Grimmius is als het herbergiersechtpaar Thenardier ijzersterk en brengt de nodige lucht in de voorstelling. Marjolein Algera is duidelijk een toneelactrice en speelt haar rol schoon en helder. En dan is er natuurlijk nog Wim van den Driesche als Javert. Mooi gespeeld en gezongen en zeer geloofwaardig in zijn zelfmoordscene. Het decor en de kleding zien er fantastisch uit en de verstaanbaarheid van zowel de solisten als het ensemble is, op een enkeling na, optimaal en wenst geen verbetering. Maar de held van de voorstelling is en blijft Renee van Kooten.

Prachtige voorstelling, maar wel voor gevorderden. Niet alleen vanwege het Duits en de haperende boventitels maar ook omdat je op zijn minst het verhaal van Les liasons dangereuses moet kennen om alles een beetje te kunnen volgen.
Maar dan is het wel geweldig. Hele scherpe tekst (véél tekst) en twee geweldige acteurs die naadloos van het ene in het andere personage glijden op een prachtige witte catwalk. Had alleen wel het gevoel dat Jeroen Willems de eerste 10 minuten meer met zijn accentloze Duits bezig was dan met zijn rol. Maar dat kan ook de kift zijn…

Een prachtige Barbara Sukowa en alleskunner Jeroen Willems laten het door Heiner Müller geslepen juweel van Pierre Choderlos de Laclos ruim een uur lang schitteren. In een vloeiende overgang speelt de actrice de markiezin de Merteuil en burggraaf de Valmont en weer rimpelloos terug als markiezin of onschuldig maar willig nichtje Cecile de Volanges. De acteur levert de gespiegelde metamorphosen: van De Valmont naar presidentsvrouw De Tourvel vice versa.

Mooie intrige. Mooie tekst. Mooi spel.Mooi toneel.

Marcus Azzini heeft met de vierdejaars acteurs van de HKU een zeer bijzondere, plezierige voorstelling neergezet. Het stuk, gebaseerd op Lars von Triers film ‘Idiots’, gaat over ontregeling, maar heeft dat niet alleen als thema. Het ontregelt uiteindelijk zichzelf, het theater en ook nog het publiek. Dit is gevaarlijk terrein, maar de voorstelling maakt zijn pretenties waar.
Het stuk verveelt geen moment. De acteurs zijn energiek, rennen heen en weer tussen ‘zichzelf en de ‘gek in zichzelf’, en zonder enige pathetiek, geven ze zich helemaal bloot.
Het is een verademing een afstudeervoorstelling te zien waarin het níet louter om de acteerprestaties en ‘wie de meeste tekst heeft’ draait. Het draait er zelfs helemaal niet om, want ze laten zich van hun slechtste kant zien. De schoonheid van lelijkheid.
(Al zijn het erg mooie lijven in die kleine witte broekjes.)
Een pareltje in het circus aan beelden en scènes is de ‘wasscène’, waarin Guido de Wijs, die zeer ontroerend door Herman Otten gewassen wordt. Deze scène schuurt rakelings langs ranzigheid, maar ranzig wordt het geen moment, juist heel zuiver en spannend.
Toneelschool Utrecht is de underdog van alle toneelscholen en door dat keihard te bevestigen stijgen ze boven dat stigma uit. Met deze voorstelling nemen ze een risico en dat moet aangemoedigd worden.

Ja, het spel was gewoon mooi. Leuke acteurs, die wil ik wel vaker zien. Daar komt ook een gedeelte van het publiek voor, vermoed ik, de kans om Carice van Houten en Pierre Bokma samen te zien spelen. Maar eigenlijk gebeurt dat niet echt, dat je ze samen ziet spelen. Want eigenlijk is het meer een monoloog van de ene persoon tegen de andere persoon. De bewerking is gewoon heel erg alleen maar tekst gebleven en niet echt theater geworden. Verder had het tempo wel hoger gekund zonder dat dat per sé de doodslag is voor de diepgang. Dan blijft het publiek er in ieder geval nog iets beter bij. Dus om de spelers te zien: zeker gaan kijken. Maar misschien is het beter te wachten tot ze in een volgend toneelstuk spelen.

Wat een mooie voorstelling. Tim Murck speelt de sterren van de hemel. Sterke beelden en mooie tekst maar vooral die kuikens en hoe in contrast dat staat met de harde beelden en muziek raakten me diep. De jonge regisseur vertelde in het nagesprek over hoe hij de wereld ziet, dat was bijna even ontroerend als de voorstelling. Klein pareltje ontdekt op het Utopia festival van het HZT in Heerlen.

ik heb la strada gezien en vond het niet echt spetterend. ik snapte de verhaallijn niet echt omdat alles door elkaar liep. wat wel goed was, was het dansen dat zag er echt schitterend uit. ik hoef deze voorstelling ook niet voor een tweede keer te zien.

weet je waar ik me heel erg aan irriteer? je hebt spelers, die er heel lang over hebben gedaan om hun tekst in hun hoofd te stoppen. is het eindelijk showtime, heb je te maken met een stel asociale kinderachtige pubers..wat moet je dan? nou een speler van La Strada had hiervoor een antwoord, en liet het niet zo’n beetje merken ook aan het publiek. Hij pakte het lekker makkelijk aan en deed zelf ook heel nutteloos en ging op de puber af en vertelde hem hoe het wel moest. en luisterde de asociale puber? wat dacht je van NEEUH!!! maar alsof dat niet erg genoeg was. je moest voortdurend van plek wisselen op naar de podium te gaan en weer weg om plaats te maken voor de spelers. en je kon niet zitten wat heel vermoeiend was voor het publiek, waardoor je niet goed kon opletten. dus een woord een CHAOS…voorstellingen die niet zo’n flop mee willen maken, luister goed… zorg in eerste instantie voor zitplekken, zorg ervoor dat je stressbestedig bent voor rare pubers en keep your fake smiling face(zoals het hoort)..

Dit is geen avontuurlijk stuk. Daar kan ik mee leven. Wat diepgang is altijd goed. Maar mag er dan alsjeblieft wel iets gebeuren, behalve het afsteken van eindeloze monologen? Mijn diep respect voor de acteurs, die dit vol overgave en overtuiging doen (petje af voor Chiara Thissen, met avond aan avond maar ongeveer 10 minuten spel). Maar als het over de liefde is al zijn facetten gaat, dan is er, althans op het toneel, meer nodig, dan alleen woorden, namelijk handeling, om je te verzekeren van de aandacht en betrokkenheid van het publiek. Bovendien zijn het, door de eindeloze herhalingen, hoofdzakelijk holle frasen. Regisseur De Geer kiest er in zijn bewerking ook nog eens voor om Casanova ”totaal te ontmantelen”. Hij vergeet daarbij dat een mens niet op zichzelf staat, maar bij zijn denken en handelen in hoge mate wordt beïnvloedt door zijn omgeving. Je kunt hem dus niet alles wat hij doet zonder meer aanrekenen. Francesca haalt Casanova door het slijk, zonder hem de kans te geven zich te verdedigen. Marai schijnt hem in zijn roman die kans wel te hebben gegeven, maar of ik dat, na het zien van dit hevig gemankeerde stuk, nog ga verifiëren…?