Een gewei voor Marc Rietman, want het lukt hem om van die nare fabrieksdirecteur Hofreiter een hele charmante, zelfs wel schattige man te maken en daardoor komt het einde extra hard aan. Anneke Blok is lijdzaam maar toch niet vervelend en al het jongvolk huppelt vrolijk over het toneel zoals het hoort. Kortom: er wordt erg goed geacteerd en het decor is vooral in de derde scene erg mooi. Maar het stuk zelf is toch wel lang, er moet erg veel vertelt en uitgelegd worden. Het is me niet helemaal duidelijk waarom dit stuk nu gespeeld wordt, in het programmaboekje wordt enige actualiteit gesuggereerd maar die ontgaat mij.

Ik en mijn vriendinnen vonden de voostelling van de overgang in een woord geweldig. Het is fantasties gespeelt met veel humor en hilariteit.Klassen, we hebben genoten en het boeide van het begin tot het eind.

Mijn vrouw en ik hebben de voorstelling gezien en vonden het in één woord fantastisch. Zeer geboeid gekeken en geluisterd van het begin tot het einde. Wat een prachtige manier om al deze menselijke emoties vorm te geven. Dit moet een uitputtingsslag zijn voor de acteurs. Diepe bewondering hoor. Gebruik van de overheadprojector etc. was zeer functioneel: vooral die golf van bloed over de muur……….een geweldig idee. Vrijdag de voorstelling gezien en gisteren werk gedaan, maar vanmorgen werden we wakker met nog steeds de sfeer in ons lijf. Zeer, zeer sterk gespeeld. Over het “bloot” op het toneel…..niks porno, niks vulgair, alles even functioneel. Jaren geleden zal ik van Ivo van Hove het stuk met die stal op het toneel met de koeien op de planken. Ook dat maakte toen al zo veel indruk. Nu dit weer. Ook deze vergeet ik nooit.

een mooie voorstelling in het theater aan de haven te Scheveningen. Knap gespeeld door twee acteurs,Heike Wisse en Derek de Lint. waar je aandacht de volle tijd bij blijft. Het onderwerp is erg beladen pedofolie. Waar de man voor veroordeeld werd. Tijdens het stuk kwam de eigenlijke waarheid stukjes bij beetjes naar voren.
Toch een tomaat voor de verstaanbaarheid van Derek de Lint in het begin, snap wel dat je verleden voor je’collega’s’
verborgen wilt houden, door zachtjes te spreken, maar zelfs als goedhorende veertiger miste ik af en toe wat.

Goed bewegingstheater en muziek.
Sylvia Plath wordt genoemd, maar ik miste
de persoon Sylvia. Het had ook over iemand
anders kunnen gaan.

Een nieuwe ‘Heijermans’ in het theater: geen echt plot maar eerder een sfeertekening, die aansluit bij de voorstelling Smoeder van Maria Goos.
Grappige en soms diepzinnige uitspraken maken het stuk interessant. Het acteren van Peter Blok en Gijs Scholten van Aschat is de moeite waard. Het stuk na de pauze komt wel wat moeilijk op gang. We kijken uit naar deel 3 en 4.

Ik ben het volledig eens met Diez. Het begint wat stroef en je hoopt echt dat je niet alleen naar een vrouw in een stellage moet gaan zitten kijken. Maar wanneer de zus en de verpleger inkomen komen de herkenbare Gerritsen dialogen, kort, snel, maar fascinerend. De relaties tussen de personages blijven vaag, je weet nooit helemaal precies wat er aan de hand is en dat is erg prettig. Dan kan je het zelf invullen en verrast zijn door een wending in de volgende scène. Zoals de postbode die een dreiging vormt, maar volgens mij voor de mondschilderes de enige (of lang verwachte) uitdaging/verlossing lijkt te worden. En dan de “Dit is een scène voor 2 personen” scene, gewoon te goed! Goed spel van allen, Eva Zwart lijkt voor dit soort rollen geboren. Ik zeg het niet vaak, maar ga dit zien!

Een nieuwe tekst van Esther Gerritsen in een regie van Danielle Wagenaar. Dat maakt nieuwsgierig, zeker vanwege het succes van eerdere samenwerkingen. En eerlijk is eerlijk. Ik kan iedereen aanraden deze voorstelling te gaan zien. Hij komt wat langzaam op gang en is zeker in het eerste deel soms wat te beschouwend, maar als het drama zich ontvouwt blijkt wat voor een goede toneelschrijver Esther Gerritsen is geworden. Hoe langer het stuk vordert hoe meer de woordspelletjes plaats maken voor onversneden drama in de beste Albee/Rijnders traditie. Als het waar is dat Esther voorlopig wil stoppen met toneelschrijven dan hoop ik dat het succes van deze voorstelling haar op andere gedachten zal brengen. Het toneelbeeld is mooi, de acteurs spelen emotioneel en krachtig, de regie is zeer sterk. Ik ben blij!

‘Fabian’ is een voorstelling waarin spel, beeld, geluid en licht elkaar op een geraffineerde manier versterken. De vijf spelers, waarvan een ook de muziek voor zijn rekening neemt, spelen een perfect getimede en geestige voorstelling over een jongen, die zich terug trekt in zijn eigen dwangmatige wereld, het land dat niet bestaat, waar het vol gevaren en regels is. Zijn vader moeder en buurmeisje volgen hem, en gaan begrijpen dat het land dat niet bestaat wel degelijk bestaat. Wij zaten op het puntje van onze stoel, moesten vaak lachen en hebben nog steeds wat om over na te denken.

In 2007 is het 25 jaar geleden dat Ad de Bont aantrad als artistiek leider van Wederzijds. Tere van dit feit heeft Ad de Bont deze Jubileumproductie DE HOMPELAAR gemaakt die donderdag 22 februari in Premiere gaat.

Ik zag de eerste try-out in Zwolle, en de Hompelaar is een waardig jubileum voorstelling geworden. De Hompelaar is een twee uur durend, fascinerend, donker, wrang verhaal. Over een jongen in een klein dorp, met beeldende poetische Hompelaartaal, vijf acteurs, een heel bataljon aan poppen

Ad de Bont heeft een fascinerende nieuwe HOMPELAAR taal ontwikkeld, die je fantasie prikkelt. Het is nederlands maar dan samengevoegd / poetisch / ritmisch. Van dakpanrode ansichtkaartendorpen, die zondagochtendbeirend verscholen liggen tussen korenvelden.
Een taal waar bij ik als (toch alweer wat oudere) volwassen kijker alle zeilen bij moet zetten, maar waar kinderen kennelijk met alle gemak zich aan over geven. De teksten worden af en toe met grote snelheid de speelvloer over gesmeten, en terwijl ik mezelf mij afvraag of ik het nog wel begrijp, leeft het jongentje voor mij al helemaal mee, en vertelt aan zijn moeder dat ‘Kaat heel erg jaloers is op haar zus’.

Met DE HOMPELAAR zoeken Gnaffel en Wederzijds de grenzen op van wat je kinderen nog kan voorschotelen. Op het eerse gezicht is de voorstelling te lang, te heftig van thematiek, te explicitiet in woord en beeld, te moeilijke taal te snel gebracht, teveel verschillende personages, ingewikkelde lagen, abstract spel. Maar kennelijk zijn kinderen tot meer in staat. Op de een of andere manier lijken de kinderen toch geintereseerd te zijn in de fantasieen van de jaloerse tante, en schrikken ze niet terug van een wat moeilijke, snelle zinnen. En is deze voorstelling een ervaring die je niet snel zal vergeten.

De voorstelling was een try-out en soms zag ik acteurs nog wat op hun intuitie afgaan, ze moeten nog groeien in hun voorstelling, en er is nog te winnen op meer afstand in het spel. Maar dat lijkt mij niet meer dan logisch bij een try-out.

Deze voorstelling heeft het in zich om een mijlpaal te worden in de jeugdtheatergeschiedenis.