De hompelaar is een regelrecht overrompelende voorstelling.
Vergeleken met de taalvernieuwingspoezie die schrijver-regisseur Ad de Bont hier over ons uitstort en uitademt,
zijn alle woorden om de voorstelling te beschrijven afgekloven en flauw. En toch is dit een voorstelling die ontroert en schokt, op een wonderschone manier. Er is niets gelaten of gedaan omdat het gespeeld zou gaan worden voor publiek dat misschien, eventueel een tere kinderziel zou bezitten. Dit is toneel vanuit een noodzaak zoals je zelden ziet. Primitief, zou je bijna zeggen, in de goede zin van het woord. Een verhaal dat verteld moet worden, zo grotesk dat je er wel om moet huilen en lachen tegelijk. En daarom moet ook iedereen die de kans krijgt te gaan kijken, die met beide handen grijpen.

In 2007 is het 25 jaar geleden dat Ad de Bont aantrad als artistiek leider van Wederzijds. Tere van dit feit heeft Ad de Bont deze Jubileumproductie DE HOMPELAAR gemaakt die donderdag 22 februari in Premiere gaat.

Ik zag de eerste try-out in Zwolle, en de Hompelaar is een waardig jubileum voorstelling geworden. De Hompelaar is een twee uur durend, fascinerend, donker, wrang verhaal. Over een jongen in een klein dorp, met beeldende poetische Hompelaartaal, vijf acteurs, een heel bataljon aan poppen

Ad de Bont heeft een fascinerende nieuwe HOMPELAAR taal ontwikkeld, die je fantasie prikkelt. Het is nederlands maar dan samengevoegd / poetisch / ritmisch. Van dakpanrode ansichtkaartendorpen, die zondagochtendbeirend verscholen liggen tussen korenvelden.
Een taal waar bij ik als (toch alweer wat oudere) volwassen kijker alle zeilen bij moet zetten, maar waar kinderen kennelijk met alle gemak zich aan over geven. De teksten worden af en toe met grote snelheid de speelvloer over gesmeten, en terwijl ik mezelf mij afvraag of ik het nog wel begrijp, leeft het jongentje voor mij al helemaal mee, en vertelt aan zijn moeder dat ‘Kaat heel erg jaloers is op haar zus’.

Met DE HOMPELAAR zoeken Gnaffel en Wederzijds de grenzen op van wat je kinderen nog kan voorschotelen. Op het eerse gezicht is de voorstelling te lang, te heftig van thematiek, te explicitiet in woord en beeld, te moeilijke taal te snel gebracht, teveel verschillende personages, ingewikkelde lagen, abstract spel. Maar kennelijk zijn kinderen tot meer in staat. Op de een of andere manier lijken de kinderen toch geintereseerd te zijn in de fantasieen van de jaloerse tante, en schrikken ze niet terug van een wat moeilijke, snelle zinnen. En is deze voorstelling een ervaring die je niet snel zal vergeten.

De voorstelling was een try-out en soms zag ik acteurs nog wat op hun intuitie afgaan, ze moeten nog groeien in hun voorstelling, en er is nog te winnen op meer afstand in het spel. Maar dat lijkt mij niet meer dan logisch bij een try-out.

Deze voorstelling heeft het in zich om een mijlpaal te worden in de jeugdtheatergeschiedenis.