Oei, wat een laffe hap. Twee uur lang opbouw en geen pay-off. Voyeurisme bij twee naast elkaar gelegen slaapkamers. Hij ziet haar, maar zij hem niet (Of toch wel? Je mag het helemaal zelf invullen!). Als toeschouwer zie je ze allebei en ik zit me af te vragen waarom voyeurisme in het theater eigenlijk nooit werkt. En of ik de enige ben die deze voorstelling een nogal seksistische mannenfantasie vind. En oja: ik geef nu een laatste waarschuwing voor mimers, performance-bouwers en andere makers van visueel theater: als je teksten gebruikt laat die dan schrijven door daartoe bekwame professionals. Er zijn volgens de laatste berekeningen zo’n 200 werkzoekende toneelschrijvers in Nederland en Vlaanderen die graag een dergelijke opdracht willen aannemen. Geen ge-doe-het-zelf meer aub. Dank u.

Niet oninteressant, jonge regisseur Kennedy is ver gekomen. Maar het blijft te veel tonelerig, inderdaad niet fysiek en gevaarlijk genoeg. Ben er nog niet uit of die Sarah Kane nu wel interessant blijft. Decor vond ik erg goed (hee hart met lichtjes; zie ook Sexual Perversity), net als Marie Louise Stheins. De rest wat minder.

Ik ben nog ondersteboven van de première van gisteren avond. Schiterende muziek, prachtig gezongen en uitmuntend gedanst. Wat een prachtvoorsteling. Iedereen: gaan!

Ik denk dat ik Albee nooit zal snappen. Misschien pas als ik zelf oud en dronken ben. Misschien dat in de tijd dat hij zijn successen schreef deze stukken als absurd werden gezien, ik zie alleen harde werkelijkheid, met een absurd randje, maar dat heeft de werkelijkheid altijd. Maar ik heb kunnen genieten van goed acteren in de stijl van Carver, quasi-nonchalant. Geweldig is het echtpaar Harry en Edna. Waar het nou echt mis gaat in de huwelijken ben ik niet achter gekomen. En van het einde kon ik echt niks maken. Ik heb wel met verbazing naar de glazen drank gekeken en hoe dwang-neurotisch er gewisseld werd met die glazen.

De mens blijft een lijdend wezen, maar de show en het spektakel nemen tijdelijk gewicht weg. De directeur opent met een kleine ode aan het theater - en dan barst het feest los. Zoals al eerder is opgemerkt, droeg ‘de Bonte Bende’ (zoals de figuranten worden genoemd) bij aan de circusvreugde, maar was het explosiever geweest als een en ander iets synchroner liep. Er was wel een heerlijke, ritmische golfbeweging. De langzame stukken waarin directeur en stalmeester met echo dreigen en de wervelende showtjes van vrouw- en dochterlief. Die showtjes gaven het stuk wel de juiste dynamiek, maar inhoudelijk droeg het helaas geen donder bij. Michael Pas werd genomineerd voor de hoofdprijs, maar ik vond hem juist niet zo knap doseren. De clown, het naieve, onbevangen kind, kan mij pas interesseren als de worstelingen oprecht zijn. Daarbij kan hij in sneltreinvaart tussen de meest extreme emoties schakelen, maar het moet geen effectbejag zijn - en daar leek het bij deze clown een beetje op. Vooral zijn verdriet vond ik moeilijk te geloven, het leek mechanisch getimed en geforceerd. Ook werden veel grappen in de tekst gezocht, flauw, maar ook jammer omdat de clown nu juist in staat is om in een trage, universele beeldtaal te confronteren. De enige clownsbewegingen (act met hamer en die met geweer) waren wel erg goed! Waarom niet meer van dat? Thomas de Bres vond ik nu wel weer goed doseren. Hij was gemeen, hij was de macht, maar wel met fantasie - en daarom minachtte hij de domme gemeneriken en respecteerde hij de creatieve mens.
Prachtig beeld! Decor, licht, kostuums (vooral die van de directeur) waren fabuleus!!! Het leek een grote opmaat naar een lofzang op De Droom. Alleen sterft een droom met de slapende en blijkt fantasie te overlappen. Ik vond het toch een kleine dromen-doder.

N heerlijke Theatercompagnie-voorstelling. Weer een doos met verschillende ruimtes (van decorontwerper Bernard Hammer) maar fantastisch bespeeld door zowel de ensemble-acteurs (Myranda Jongeling, Anneke Blok en ‘Pillowman’- Mike Reus) als de charmante Mark Rietman en de komische Leny Breederveld. Deze voorstelling is af en geslaagd.Tragisch door het verhaal en de personages (petje af Anneke) en grappig door het kluchterige spel van o.a. Jappe Claes en het doorwerkte dienstmeisje wat over het podium heen schuifelt. De vraag is alleen welke keuzes Theu en zijn gezelschap hiermee maken. Welke koers willen ze varen? Dat is mij niet duidelijk. Eerst een fantastische en dramavolle Meeuw, een overweldige Don Carlos, een kluchterige Driekoningenavond en nu Het Wijde Land. Het Wijde Land schommelde een beetje tussen de voorstellingen van Ivo van Hove en Johan Doesburg in. Hetgeen wat Ivo uit zijn acteurs haalt (het beste) maar het brave en langdraadige werk wat terug te vinden is bij het NT. Daarom een tomaat. Het had wel een uurtje korter gekund!En doordat er zoveel personages waren vond ik het wel jammer de stagiair(e)s (wederom) zo weinig op het toneel waren en ik niet zo van hun kon genieten. In ieder geval was ik geboeid en ik vind het wel een aanrader.

Een zeer herkenbaar en dus goedgekozen onderwerp: oplaaiende emoties rond een sterfbed. De tekst was goed en het spel ook. Toch zou het beter kunnen, dacht ik steeds. Waarom er een komedie van gemaakt zoals de ondertitel aangeeft? Op die manier haal je de angel er uit. Nu gleed de voorstelling langs mij heen. Was een tragikomedie niet sterker geweest? Het verdriet schrijnender, het egocentrisme genanter, en de humor des te scherper.

Theu Boermans heeft prachtige producties gemaakt (Don Carlos bijvoorbeeld) en Schnitzlers teksten lenen zich voor heerlijke bewerkingen (Anatol door ‘t Barre Land of Professor Bernhardi van De Roovers), maar deze voorstelling kan ik alleen maar benoemen als futloos repertoiretoneel. Er zijn te veel scenes met jonge, niet overtuigende acteurs en Mark Rietman, geen natuurtalent, altijd een beetje een stijve hark, geeft hoofdpersoon Frederik een geaffecteerde stem mee wat gekunsteld aandoet. Dit is geen spelen, dit is naspelen. Er is geen enkele spanning en rond half twaalf (het einde is kort voor middernacht) raakte ik voor het eerst geboeid door de scene tussen Frederiks echtgenote Genia en de moeder van haar in een duel met Frederik gedode minnaar. Jammer, ik had er veel van verwacht.

Wat een boeltje… ruim twee uur word je als toeschouwer getrakteerd op - het weze gezegd - erg fraaie gedeclameerde fragmenten uit het oeuvre van Shakespeare. De acteurs weten de teksten heel mooi uit de strot te knijpen, maar daar stopt het dan ook: het “samenspel”, of eerder het gebrek eraan, beperkt zich tot een narcistische, pretentieuze en vooral erg afstandelijke dictiewedstrijd tussen een bont gezelschap van acteurs die op geen enkel moment weet te boeien, laat staan enigszins te volgen is. Of hoe je acteurs van een gesubsidieerd inkomen voorziet. Vreselijk saaie, oeverloos lange voorstelling.

Wij, de personages, zijn, het publiek is en het publiek mag naar ons kijken. Deze concrete ‘het is wat het is’ filosofie spreekt mij erg aan in het actuele mime theater. Met weinig middelen veel zeggen. Weinig = veel of eigenlijk alles. En precies de juiste keuze van deze middelen. In ieder geval in deze voorstelling.
Het openingsbeeld is een soort omgevallen boomstronk met een gat erin. Hieruit komen, met behulp van magische belichting, twee vrouwen, ‘Jos’ en ‘Ri’. Zij gaan voor het gat zitten op stoeltjes. Af en toe staan ze op en gaan weer zitten. Soms verdwijnen ze in het gat om iets uit dit ‘kampeermeubel’ te halen. Verder hebben ze conversatie. En dat is het. En dat is genoeg.
Als ze van broek wisselen, staan ze op en gaan weer zitten. Nog steeds dezelfde broek maar de tekst zegt genoeg en overtuigt het publiek dat ‘Ri’ nu een rok draagt. Fijn dat Jetse Batelaan zo open kan denken. De voorstelling is ook erg ‘schoon’, er zitten geen overbodige dingen in. Het enige wat mij stoorde was de klerenhanger van de parka die Marks onduidelijk naast zich neerlegde. Wat mij dan bijna weer deed af vragen of deze ruis soms expres was.
Marks en Kuijper stellen zich kwetsbaar op. Het is heel intiem, alsof je echt bij Jos en Ri in de huiskamer zit. Maar ondertussen ben je je er ook erg bewust van dat het theater is omdat de vorm niet is ingezet om je mee te zuigen.
Een mooie voorstelling waar ik erg blij van werd. Zowel de vorm (de intonatie klonk echt prachtig) als de filosofie. Het leven gaat niet over de grote vragen maar om het dragen van de juiste rok.