Ik wil bij deze graag een groot compliment uit laten gaan voor de spelers, de regie en de tekst. Vrede laat zien hoe mensen er aan toe zijn als ze net iemand verloren hebben. Het had zo genant kunnen zijn, maar deze voorstelling is helemaal hoe het is. De spelers zijn uitzonderlijk goed en je voelt dat ze beschikken over een grote mensenkennis. Ik denk dat Keesen&Co veel mensen een onnoemelijke plezier doet en het is te hopen dat de voorstelling weer op het programma komt.

Gisteren in Groningen Fabian of het Land dat niet bestond van theatergroep Kwatta gezien. Wat een intelligente voorstelling! Wat een prestatie om met zo weinig middelen zoveel suggestie op te roepen. De voorstelling ontroerde, maar was ook humoristisch. Knap hoe de dwangmatige wereld van Fabian in theater wordt gevangen. ROEKOE!!!

Ik vond deze voorstelling geweldig. Het was echt weer eens wat anders. Echt super knap dat je door middel van zulke makkelijke “ingrediënten” zoals peterselie, een paar poppetjes, poedersuiker en aarde zo’n indrukwekkende voorstelling in elkaar kan zetten. Heel mooi gedaan. Ik moest er heen voor school en eigenlijk hield ik niet zo van voorstellingen, maar deze voorstelling heeft dat echt veranderd!

Hoop, het slechtste dat de mens kan hebben. En dat geven de hooggeplaatste heren van het circus aan August. De sadisten! Ze weten dat ze het nooit zover zullen laten komen, maar spelen wel ruim twee uur met de hulpeloze August. Dit spel is fantastisch om te zien, Paardenkathedraal ten top! Maar de rest is leuk en vermakelijk, maar niet wat ik van de PK gewend ben. Het haalt bij lange na niet het niveau van Night&Day, De Mensenhater of Spoken en dat is erg jammer. De clowns (of moet ik het groter zien en het volk of de mensheid zeggen?) zijn te naïef om te zien dat ze in de maling worden genomen. Hierdoor weet je vanaf het begin dat het nooit gaat lukken. Het drama speelt zich dan ook alleen af bij de direketeur en zijn compagnons. Heel jammer dat Bas Keijzer een onzinnige rol heeft, dat de bonte bende onnodig was en ook liet blijken dat ze dit zelf wisten. Fantastisch de dochter van de direketeur en het decor/licht, maar dit laatste is altijd het geval bij de PK.

(Ik zat trouwens precies voor de plek waar Jim de orkestbak is ingestort, want het hout en de balletvloer waren kapot, hierdoor schrok ik wel toen de kleine august heel dicht bij de rand kwam op zijn fietsje)

De hompelaar is een regelrecht overrompelende voorstelling.
Vergeleken met de taalvernieuwingspoezie die schrijver-regisseur Ad de Bont hier over ons uitstort en uitademt,
zijn alle woorden om de voorstelling te beschrijven afgekloven en flauw. En toch is dit een voorstelling die ontroert en schokt, op een wonderschone manier. Er is niets gelaten of gedaan omdat het gespeeld zou gaan worden voor publiek dat misschien, eventueel een tere kinderziel zou bezitten. Dit is toneel vanuit een noodzaak zoals je zelden ziet. Primitief, zou je bijna zeggen, in de goede zin van het woord. Een verhaal dat verteld moet worden, zo grotesk dat je er wel om moet huilen en lachen tegelijk. En daarom moet ook iedereen die de kans krijgt te gaan kijken, die met beide handen grijpen.

Veilig extremisme…
De voorstelling meent 3 extreme werelden op te roepen, maar slaagt daar niet in. In eerste plaats helpt de tekst niet. Hij biedt de acteurs nauwelijks ruimte voor spel en gelaagdheid, waardoor er constant een simpele tegenstelling word uitgespeeld. Die je na een aantal keer wel gezien hebt. De tekst bestaat uit simpele retoriek die na verloop van tijd begint te vervelen. Met de retoriek wordt weinig gedaan dan hem opdienen zoals hij is. Als toeschouwer wordt je niet de diepte ingesleurd in positieve of negatieve zin van de retoriek.
Het spel strand dan in een bekvechten om het gelijk van de situatie waar nuance ontbreekt.
Je verlangt dat een acteur de ander een klap voor de smoel geeft. Het stuk kan op een gegeven moment niet meer met woorden worden uitgevochten. Dat blijft het doen en dat is jammer.
De muzikale intermezzo’s waren echter zonder uitzondering mooi, evenals het decor en theatrale uitstapjes die de acteurs speelden naast hun vaste personages.
Maar nieuwe inzichten in de politieke situaties van lang geleden of van nu heeft de voorstelling mij niet gebracht.

Rob Klinkenberg heeft een tekst van Von Horvath uit ‘30 in 21ste eeuws vertaald. En Arie Mol zorgde voor de nodige dynamiek met een groep enthousiaste acteurs en actrices. Alles in het teken van strijdtoneel.

Centraal staat de obligate, Italiaans getinte feestavond van de socialisten die strandt op de agressie van rechtsradicalen. De sleetse idealen van een gezapig en zelfgenoegzaam links leggen het af tegen domme rechtse polarisatie. Als we niet oppassen, zal de auteur er wel aan hebben willen toevoegen.

In ieder geval heb ik eindelijk weer eens de Internationale horen zingen. En, om het evenwicht te herstellen, ook het Wilhelmus. Plus “Het dorp” en Belcanto. Tussendoor werd er een hartige, smakelijke, gedegen kost opgediend. Makkelijk verteerbaar, kleurrijk en met zwier opgediend. Geen haute cuisine, maar absoluut de gang naar theater Kikker waard. Een tikkie schametisch, dat wel. Meer types dan personages. Maar ook, met een beetje goede wil, iets dat als actueel toneel valt te duiden.

Dat iets smaakt naar meer strijdtoneel.

Een prima voorstelling. Prima, maar verliet de zaal toch met een ontevreden gevoel, terwijl ik er zo verwachtingsvol in ging. Het stuk is inderdaad wat de titel beweert dat het is, de geschiedenis van een familie. En dat is dus is eigenlijk meteen ook de zwakte van het stuk. Doordat er zo enorm veel karakters zijn met allemaal hun eigen lijntjes waarbij er niet gekozen wordt voor een bepaalde hoofdlijn, leef je eigenlijk met niemand echt mee. Allerlei karakters die voor hen belangrijke keuzes moeten maken, maar ik als publiek word er niet warm of koud van. Het wordt zo een documentaire waar je mild geinteresseerd naar kijkt. Acteerwerk was prima (gewei). Regie vond ik ook wel prima (het andere gewei). En ik zal ook wel naar deel 3 en 4 gaan. Misschien wordt het makkelijker om mee te leven als het tijdsbeeld meer aansluit bij mijn eigen ervaringen. Ik vermoed dat dat niet moet uitmaken, maar wil het in ieder geval proberen. Wat in ieder geval in het voordeel werkt van deel 3 & 4, is dat ik er niet meer zo verwachtingsvol heen zal gaan.

Ik heb het stuk gezien in de schouwburg in Arnhem. Dit is mede mogelijk gemaakt via buzzer.nl; een site waardoor je nieuwe producten kunt uitproberen en er daarna mensen over kunt vertellen. Bij deze dus ;)

Het stuk vond ik super! Het duurde dan wel 3 uur, maar ik heb me geen minuut verveeld. Het stuk was snel, verrassend en soms erg heftig. De naaktscenes hadden van mij niet gehoeven, maar voegden wel iets toe. Ook vond ik het gebruik van de verschillende media mooi in het stuk geïntergreerd. Met name die sheets maakten een hoop duidelijk.

Complimenten aan de spelers.

Ik moest voor school hierheen, nou, ik verwachtte er al niet veel van, en het was dus ook niet leuk! Het enige wat er gebeurde was schreeuwen of kleding uittrekken, en dan nog rare dansjes tussendoor, nee bedankt. Je merkte wel aan de acteurs dat ze met veel inzet hun rol speelde, compliment daarvoor, maar toch, uiteindelijk konden ik en veel anderen de aandacht er niet bijhouden. Het duurde te lang, ze hadden ook wel hun kleding aan mogen houde(ik vond het geen extra inbreng hebben) en het mocht ook wel iets minder schreeuwerig. Het werkte tegen het einde van de avond toch wel irriterend