Strenge en op orde gestelde calvinisten ruimen radicaal de katholieke bric a brac in de verblijfsruimte van Maria Suart op. Zo begint het. Ook in de loop van de voorstelling wordt veel geschoven met hulpstukken, in casu (bid) stoeltjes - apart, in rijen, in halve cirkels, in bosjes - al naar gelang de telkens veranderende verhoudingen van en tussen de personages.

Verrassend is de manier waarop Aluin “Maria Suart” brengt alleen in de details. En vooral door de fraaie dubbelrol van Gabby Bakker die zowel Elisabeth als Maria speelt. De confrontatie-dialoog tussen beide koninginnen is een hoogtepunt.

Kort geleden zag ik een mooie Maria Stuart van het Nationaal Toneel. Hier in Utrecht bewijst Aluin dat een klein gezelschap in kwaliteit niet voor een groot stadsgezelschap hoeft onder te doen.

Wat een voorstelling!
Grote snelheid, veel verschillende multimedia en topacteurs. Niet onterecht een van de topstukken. De voorstelling duurt lang, ruim drie uur, maar toch lijkt de tijd te vliegen. De dialogen zijn boeiend en de manier van spreken gaat snel. Geen urenlange monologen, maar gebruik van film, chatsesies en een overheadprojector om het verhaal te vertellen. De Griekse tragedie is goed te volgen, ook als je wat minder vaak naar het theater gaat. beleef de drama’s van een familie en zie hoe het verleden hen tot de dood of erger drijft.

Een eindeloze saaie voorstelling waarin alleen maar teksten werden voorgedragen. De lichtpuntjes (geweien) waren voor de liedjes en de zangkunsten van de acteurs. Gelukkig heb ik meer voorstellingen gezien van De Tijd, zodat ik weet dat de acteurs nog beter kunnen acteren. Als het laaste gedeelte van Lucretia weg was gelaten, was ik waarschijnlijker wel positiever geweest.
Gezien Koninklijke Schouburg Den haag

DNA presenteert een cast die niet alleen in culturele achtergronden waanzinnig divers is, maar ook in spelopleiding en vermogen. Hoe verder in het stuk, hoe kleiner de bezetting en hoe beter de voorstelling. Zo’n diversiteit horen spreken over “de ander” is prikkelend, maar door actualiteitsgrapjes, typetjes en groene panties doet ‘t soms aan schooltoneel denken. Massahysterie/”politiek van vandaag de dag”-lijn, die bij inleiding hard wordt ingezet, verliest het van het stuk: Berenger (Sabri Saas El Hamus speelt hem heel prettig niet als held; een wat vervelend/verveeld mannetje) alleen met zijn rug tegen de rest van de wereld.

Kort en goed: Prachtige voorstelling, mooie tekst, scherp neergezet. Aanrader! Wat een zegen dat er zulke bijzondere kleine gezeschappen zijn… En dit gaat Oostpool er dan vanaf het komende kunstenplan gewoon bijdoen?? Ik geloof er niets van. Wat een onzin.

Ergens moest een concept zijn, met al die witte deuren op het toneel. Iets met binnen en buitenwereld en sport en spel. Vooral heel lang en ondanks het vele schrappen liepen er toch nog allemaal personages rond, waar ik geen raad mee wist. Mark Rietman is charmant en Anneke Blok handenwringend en hun huwelijk lijkt me pijnlijk maar het interesseert me niet. Leeftijdsverschillen en spelkwaliteiten zijn enorm, timing en teksten zitten nog niet zo geramd bij iedereen als ik bij Boermans verwacht. Redelijk burgerlijk toneel wat ik waarschijnlijk weer ga vergeten.

Mooi geluid van Florentijn Boddendijk, superstereo, een heusch geluidsdecor. Eerste scenes mooi, maar wordt per scene minder. De met liefde geschilderde Oud Hollandse Scenes worden cabartesk Sub-burbia bashing. Abke Haring is electrifying en heeft leuke chemie met Walter Bart, maar beide blazen iets te hard voor het intieme Gasthuiszaaltje.

Mime-vrouw Ine te Rietstap is zo ergens mid-carreer. Een tijd voor bespiegelingen, terugkijken en je orienteren op andere vormen. Voor deze voorstelling werkt ze met Dansers, voor mij onbekende lichamen. Ze hebben het over voorstellingen die ze ooit van hun stuk hebben gebracht. Ik ken de voorstellingen niet, maar wel het gevoel. Ik probeer me altijd te herinneren in taal, zij in een beweging. Een mooie avond, die mij niet alleen hartstochtelijk deed verlangen naar voorstellingen die ik niet heb gezien, maar ook naar een avantgardistiser tijdsgewricht en alle mooie avonden die ik nog in het theater zal hebben.

Weer zo’n voorstelling waarbij ik niet wilde dat het zou stoppen, maar dit soort voorstellingen komen nooit verder dan een uur. Ik zie de voorstelling als een vervolg op Valse Wals/Bankstel/Zucht, maar dan gesproken/gezongen. Ria Marks en Titus Tiel Groenestege zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat het spelen van dit echtpaar er moeiteloos uitziet. De tekst was goed, de situatie herkenbaar en duidelijk, het decor simpel maar functioneel. Nynke Laverman verrastte mij met haar zeer goede spel. Ik zou een tomaat willen geven aan de vrouw die tijdens haar a-capella openingssolo de hele 25 meter terug naar de deur liep op haar hakken, om daar te hoesten? of de telefoon aan te nemen? om vervolgens de 25 meter weer stampend terug te komen. Maar ik recenseer niet het publiek, de voorstelling was mooi genoeg om dit begin te vergeten.

Ruikt slecht toneel ook slecht? Of was het de Engelenbak zelf die niet zo prettig geurde? Ik kan geen gouden tomaat geven, want de anderen in de zaal konden er hartelijk om lachen, dus het zal aan mij gelegen hebben dat mijn tenen kromden door het niveau van deze voorstelling. Ik moet zeggen dat dit zeker niet het beste stuk van Esther Gerritsen is (eigenlijk best wel beroerd, misschien leuk als je veel weet over aartsengelen en de godin van de wijsheid Sofia). Maar het werd dan ook nog eens slecht op het toneel gezet met vreselijke overgangen, helemaal dat ‘doorspoelen’ naar de volgende scène. Zelfs elk willekeurige amateurvereniging had met betere vondsten en acteerkunsten gekomen. Dit was echt heel slecht.