Een prachtige, energieke en eigentijdse voorstelling over de strijd tussen twee Koninginnen, over Moraal, Geloof, de Macht van het volk en de tweestrijd die één vrouw lijkt te verscheuren….
Aan het begin van de voorstelling bevinden we ons in het vertrek van Maria Stuart (Koningin van Schotland) die wacht op haar terechtstelling.Zij is terechtgesteld voor een misdaad uit het verleden en haar bloedeigen zus, Koningin Elisabeth, zal haar vonnis moeten uitspreken.
Het volk wilt haar hoofd, maar hoe ver is Elisabeth voor haar volk te gaan? Zal zij haar eigen zus laten onthoofden? Naar wie moet zij luisteren?
Aluin heeft een prachtige bewerking van Maria Stuart neergezet, waarbij slechts 4(!!) acteurs alle rollen op zich nemen en waarbij ze op een zeer goede manier de tekst naar zich toe hebben weten te halen, zonder deze te ontkrachten. Hoewel het een behoorlijk ingewikkeld verhaal is, heb ik het verhaal van A tot Z meegekregen en hebben ze mij weten te ontroeren. En dan met name complimenten voor Gabby Bakker, die op een fantastische manier deze twee extreem heftige vrouwen in één lichaam heeft weten te brengen, zonder diepgang of geloofwaardigheid te verliezen.
Een aanrader om naartoe te gaan!

Subliem totaaltheater. Ontroerend, aangrijpend en overweldigend. Inspiratiebronnen (muziek van Monteverdi en filmbeelden van de verwrongen bewegingen van psychiatrische patiënten uit de tijd voordat medicatie daar een eind aan maakte) blijven hoorbaar en zichtbaar in een voorstelling met een adembenemend mooi toneelbeeld en een fenomenale enscenering. Tien dansers en tien muzikanten vormen een vloeiend georkestreerd ensemble, waarin een sopraan zich soepel tussen de dansers beweegt, en waarin dansers elementaire geluiden aan de muziekarrangementen toevoegen. Alles klopt in deze voorstelling, elk detail. Perfectionisme kan intens ervaren wel eens in de weg staan. Maar dat gebeurt hier niet. Integendeel. Hier versterkt het perfecte juist het ervaring van schoonheid en vergroot het de ontroering. Dit is theater waar je gelukkig van wordt.

Het beloofde weeral een schone dag te worden. Dat werd het helaas niet. De belangrijkste reden daarvoor is de manier waarop Waas Gramser haar stem gebruikt. Dat dunne geluid past misschien bij haar personage, een vrouw die probeert goed gehumeurd te blijven ondanks het feit dat ze tot haar middel (in het tweede deel tot haar nek) is ingegraven en ondanks het feit dat ze blootstaat aan de felle zon. Mogelijk accentueert zo’n vlakke tekstbehandeling haar geforceerd montere lijden (dat zou de bedoeling kunnen zijn). Het probleem is dat een groot deel van het publiek het daardoor nauwelijks kan verstaan (wat toch niet de bedoeling kan zijn). De man tot wie de vrouw zich richt in haar monoloog, wordt gespeeld door twee acteurs (Kris van Trier en Vincent van den Berg). Waarom een dubbele Willy? Moet ik daar twee manieren in zien (van onder en van boven) om naar (een) willy te kijken? Ik ben eerlijk gezegd niet zo gecharmeerd van die piemels. Ook daar moet (net als in dat arme varken) nog maar even het mes in. De Snijzaal lijkt daarvoor de geëigende locatie.

Het stuk duurde naar mijn mening te lang voor het aantal gebeurtenissen dat plaats vond. Er werd onderling te veel geschreeuwd (als een stel visweifen). Ook was er veel onnodig naakt te zien. Zelfs een suicidale ondergang moest geheel naakt, en had absoluut geen functie. Een leuke show voor de perverselingen onder ons, maar voor de anderen zeker geen aanrader.

Als dit het nieuwe (Alex) d’Electrique is, laat dan maar zitten. Van den Bosch voert regie (matig), decor (slecht) en tekst (Ypup van ‘t Hek voor het experimentele circuit). Dit stuk had een prachtig uitganspunt - ipv een bos een bierstube, maar je zit als publiek op rottige houten banken naar een hoop lawaai zonder wol te kijken. Wel zit er onder de jonge spelers leuk talent, dat echter slecht begeleid is. Jammer ook van ouder talent als Cohen en Lammers.

Het is een zeldzaamheid om zo’n goede voorstelling te zien, ik ben echt “voldaan” naar buiten gegaan. Het stuk gaat over iets (en heeft naarmate het stuk vordert iets weg van een triller), de (jonge) acteurs doen het fantastisch, de vorm is subliem in de eenvoud, de sound-track is zeer passend,… Het is bovendien een grote verdienste van de regisseur om het realisme te doorbreken met grappige momenten door goed gevonden handelingen en door de lichtvoetigheid waarmee de acteurs hun teksten zeggen. Een echte aanrader !

Wat ontzettend jammer dat Isa Hoes gekozen was voor de rol van dochter. Linda van Dyck is goed, maar Isa Hoes heel slecht. Gemiste kans: zoveel goede actrices te bedenken, die prachtig tegenspel aan Linda van Dyck zouden kunnen bieden!

‘De voorstelling gaat over Thoreau. Honderd jaar geleden trok hij zich terug in een hutje aan een meer om te laten zien dat het anders kon. Maar kan het nu nog anders? En waarmee moeten we afrekenen? Met ‘het systeem’, of met de gedachte dat het altijd maar anders moet? Willen we het wel anders? Of doen me maar alsof omdat we weten dat dat lekker ligt.’

Leuke voorstelling, tempramentvol, bij vlagen grappig, maar vooral chaotisch. Stand-Up philosophy lijkt af en toe op hardop denken waardoor de voors- en tegens moeilijk te ordenen zijn. Er zit erg veel waardevolle maatschappijkritiek in het stuk maar het wordt een beetje tekort gedaan door de twijfel waardoor de bezoeker toch enigszins verward het theater verlaat. Men kan beweren dat dit inherent is aan filosofie maar er wordt soms teveel nadruk gelegd op het concept van ‘verandering’ in het algemeen en te weinig op de ‘methode’ waarop Thoreau het systeem bekritiseerde en bevocht. Ondanks dit erg genoten van de uitvoering en het goed gekozen, maar ingewikkelde, onderwerp.

Een tijd lang niet zo’n indrukwekkend stuk gezien. Prachtig spel van de twee acteurs, goeie tekst, mooi en functioneel beeld en hoewel de voorstelling aan de lange kant was, geen moment afgedwaald. Petje af.

De voorstelling gezien in Amsterdam.Wat een acteurs!!,prachtig om te zien hoe zoveel verschillende generaties toneelspelers met zijn allen een nieuwe speelstijl kunnen creeren op een houten vloertje van 5 bij 5!!!!.
Maar waar ik echt overdonderd door was, was het spel van de jonge actrice wendell jaspers als abigail…wat een uitstraling en een talent..Dit wordt een hele grote!!
Wie ook al haar sporen heeft verdiend, en voor mij al een van de groten is, is pauline greidanus, een van de vaste actrices bij het nationaal.Zij heeft mij tot tranen weten te roeren met haar kwetsbare en ontroerende spel, ook zij weet er net zoals jaspers het maximale uit te halen.Ook Jochem den Haaf speelt de sterren van het firmament.

Maar ook de oudere generatie weet van wanten in dit absurdistische wrede stuk: Bram van der Vlught alsmede Nora Kretz zijn twee van de titanen in de strijd om verlossing.
GA DIT ZIEN!!!, een stuk wat de tand des tijds zeker doorstaat