Vrezend voor een avond met veel hipheid in combinatie met saaiheid werd deze Buzzer aangenaam verrast door de voorstelling. In een woord; Heftig!
Andere woorden:
origineel gebruik van meerdere media
goede hoofdrolspelers
boeiend
dramatisch
Een aanrader!!!

Op papier is het een fantastisch idee. Het koor van een tragedie weigert nog langer commentaar te leveren en keert zich af van de protagonisten. In handen van Rijnders met bovendien een scala aan goede TGA acteurs en een bijzondere vormgeving zou dit best wel eens een mooie voorstelling op kunnen leveren.
Zou.
Want de praktijk wijst anders uit. Tragedie is een mislukte voorstelling. De voornaamste reden hiervoor ligt in de tekst. Rijnders is een van Neerlands beste toneelschrijvers, maar dit stuk bewerkstelligt dat de toeschouwer na enkele minuten al afhaakt. Was in het beroemde Liefhebber het gekanker nog fel en gemeend, het gekanker van deze personages is vermoeiend en saai. Als een zeer zwakke afspiegeling van Liefhebber mekkert het koor door terwijl ze geen oog hebben voor de afbraak van de wereld waar ze deel van uit maken.
Tel daar bij op dat de magie van de special effects waarmee deze voorstelling vol zit volledig teniet gedaan wordt door de prominente aanwezigheid van technici die elk effect uitgebreid voorbereiden en je houdt weinig over om van te genieten. Of het moeten de spelers zijn, van wie er een aantal tot de absolute top van het nederlands theater horen. En hoewel ze zich manmoedig door het stuk heenslaan, maakte plaatsvervangende schaamte zich langzaam van mij meester bij het zien van zoveel modderende toptalenten.
Helaas.

Nadat Balkenende het land tot op het bot vertrut heeft, zet, bij diens dood, mevr. Balkenende diens lijn van benepen burgerlijkheid, onverdroten voort met de vleesgeworden ijdelheid, Jeroen Krabbé, als MP van dienst. Apollo, Zeus en Pallas Athene zien het machteloos aan.

Ilja Pfeijffer heeft een toneelstuk geschreven. Ik wil hem vragen dat nooit meer te doen.

Maar vooruit - toch een gewei voor Jaap Spijkers ( die altijd goed is) en eentje voor de grapjes ten koste van JK ( die soms goed zijn).

Een hele tijd niet meer zoiets gezien. In prachtige zinnen verwoorde lijdensverhalen, vervlochten tot een panoramisch stuk over verwarde optimisten en moedige wanhopigen, eenzaam en ontspoord in een moderne kuststad. En door de woede, de liefde en de tederheid waarmee het stuk is geschreven en gespeeld veel meer dan het uitstorten een hoop ellende: een schreeuw om compassie. Verpletterende taferelen, vanuit de tenen gespeeld door een troep geweldige acteurs in een dwingende, expressionistische stijl. “Acteren is nobele schaamteloosheid” zei Ton Lutz, en dat zie je hier. Hard, direct, clownesk, gevoelig. Energie gestold in een beheersing waar je stil van wordt.
Waarom was die zaal niet uitverkocht? Mooser, daarheen!

Gezien in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag

Het Nationale Toneel staat voor degelijk theater. Kijk bijvoorbeeld naar Heksenjacht, die betiteld wordt als saai, maar daardoor een goede voorstelling. De Graaf van Monte Cristo straalt ook een soort degelijkheid uit, maar is absoluut niet saai.

De voorstelling gaat over de wraak van Edmond Dantès. Als de Graaf van Monte Cristo zoekt hij degenen op die hem ten onrechte 14 jaar lang lieten wegkwijnen in een gevangenis.
Ondanks dat de voorstelling veel te lang duurt (van 19:30 tot 23:15!!), boeit het voor het grootste gedeelte. Er zijn wel wat gedeeltes waarin de voorstelling een beetje trekt, maar toch word je even later door een humoristische opmerking of een flinke klap op een trommel door musicus Harry de Wit terug het verhaal ingetrokken.
Verder spelen Stephan de Walle, Mirjam Stolwijk en Camilla Siegertzs de sterren van de hemel en ontstaan er fantastische beelden door het indrukwekkende decor van Niek Kortekaas.
Wat dat betreft dus een echte aanrader, maar bereid je dus wel voor op een flinke lange zit.

Oh de kroonprins was balkenende? Woont die in Harderwijk? Sorry dit komt door de nogal slechte inleiding op de voorstelling (Kroonprins = Dauphin = lijk op dolfijn = Harderwijk, ZUCHT). Die Nico van der Knaap was wel tekstvast in het stuk gelukkig, maar schrap die inleiding aub!
Het stuk op zich is best wel aardig. De kroonprins is de enige rol die in de NNT traditie past, met zijn overacteren wist hij me toch wel te vermaken. Jeanne was krachtig, maar dat kwam met name door haar opkomsten en haar manier waarop ze de kroonprins weet te overtuigen van haar gelijk. Er waren een aantal zeer sterke toneelbeelden, maar ik had het idee dat ik dit allemaal al eerder heb gezien en zag het meer als gimmick of parodie dan dat het ‘werkte’. Vreselijk lelijk en onfunctioneel decor/licht trouwens.

Een vrouw, een tafel, een roodfluweel kussen, twee attributen, een pluchen kat en een pluchen hond en drie opklaptafeltjes.

Een eenvoudig decor. Vrouw komt op. Begin van een adembenemend spel rond de in Frankrijk wereldberoemde schrijfster Colette (1873-1954).

Het is solo-toneel. Het publiek zit er direct in. Het wordt een spiegel voorgehouden van het flamboyante leven van een vrouw die écht geleefd heeft. Lak aan enig conformisme. Ze deed het met iedereen, man of vrouw en wie of wat dan ook. Controversieel was ze ook, zeker. Een vrouw van uitersten.

In het stuk is ze dood en praat ze met Bel Cazou, haar dochter. We worden meegenomen in een wereld die wij niet kennen. Een kijkje in het leven van een zeer bijzondere vrouw, Colette. Ze ligt begraven op het beroemde Franse kerkhof waar ook de rocklegende Jim Morisson ligt - Pêre Lachette. Ze kreeg een staatsbegrafenis, een vrouw als haar waardig.

Het is zeer intrigerend dit leven van Colette. Prachtig vertolkt door Josée Ruiter, een actrice die eerder op de planken stond met zelfgeschreven stukken als Louis Couperus “Een grote Ziel”, en “Vrouwen van Tjechov”. Een actrice die haar sporen verdiend heeft bij o.a. Het Nationale Toneel. Al ruim 35 jaar op de planken dus. Ook in dit huzarenstuk heeft ze zich uitputtend verdiept in wat over Colette bekend is geworden. En dat is niet gering!
Vertalingen uit het Frans, Engels en wat in onze taal gepubliceerd is. Dat alles heeft zij “verpakt”en samengebald in dit stuk. Haar eigen interpretatie van gegeven.

Dit is haar laatste kunststukje als solo actrice. Een grandioze apotheose van een schitterende actrice!

Jammer dat er op deze première zo weinig mensen waren afgekomen. Ze had een groter podium verdiend! Dertg man, terwijl er in dit theater minstens drie keer zoveel in kunnen, in deze aanwinst voor Leidschendam!

Het was ingetogen spel, met verrassende wendingen. Echte emoties, je kon de tranen bijna over haar wangen zien rollen. Een oerschreeuw, dan weer hilariteit, het was er allemaal! Er was communicatie over en weer met het publiek. Voordeel van een klein theater. Ze speelde verschillende rollen. Dan weer als Sidonie, haar moeder en dan weer als Pauline haar levenslange verzorgster/huishoudster en vertrouwenspersoon.

Wat Josée ook doet is een nazit houden, waarbij het publiek haar vragen kan stellen en zij hierop zeer open reageert. Zeer bijzonder; als je dat durft, dan ben je een hele grote!

Het was toch nog een klein feest. Champagne werd ontkurkt en Josée kreeg vele bloemstukken. Verdient!

Theater Camuz, Damlaan Leidschendam.

Gisteren met een groepje deze voorstelling bekeken. Wat een feestje! De locatie is superindrukwekkend (en koud inderdaad) en het spel steengoed. Ik zag eerder al de voorstelling Chocorammekes en die vond ik geweldig, maar deze is ook echt een aanrader. Het gamen is een goede inspiratiebron voor het laten zien van de eenzaamheid van sommigen. En toch was de voorstelling geweldig grappig!

Via Buzzer ben ik gisteravond ben ik met mijn echtgenote naar de voorstelling in Eindhoven geweest. Ik ben er nog steeds een beetje van onder de indruk. De recenties en het programmaboekje gaven het al deels aan, mooi gebruik gemaakt van alle multimediale technieken..etc. etc. etc. Maar om dat zelf te ervaren…. echt klasse gedaan!! Het versterkt de zowel dialoog als aktie en ook de dramatische effecten van filmpjes en spel prachtig gedaan. Zowel de live video als de vooraf opgenomen filmpjes waren zeer krachtig. Het functionele naakt paste ook perfect in het stuk. Niet zinneprikkelend maar echt echt! Veel dood maar ook daar werd op een bijzondere manier mee om gegaan! Zoals Vader Mannon die na zijn vergiftiging als dood op de buhne blijft liggen. En vervolgens bij de decor wisseling wordt afgevoerd door 4 medewerkers. Geweldig!! Ik ga zelf meteen kijken of ik ook kaarten kan kopen voor een ander TOP stuk nl. De graaf van Monte Christo!! Aan mij een liefhebber erbij!

Het is moeilijk om echt een hekel te hebben aan Het Volk, noeste theaterarbeiders, die dit keer zelfs een nieuwe generatie Kruijver (Karlijn, dochter van Wigbolt) introduceren. Ze vonden een merkwaardig curiosum, een stuk uit 1922 over de coming-out van een artistieke zoon in een werkmansgezin, maar ze voegen daar dan een beetje flauwe laag aan toe van een amateurgezelschap die dit stuk gaat uitvoeren. Ik heb met wel vermaakt met het me afvragen of het stuk een mystificatie was (had ik leuker gevonden) en met het aardige komedie-spel. Maar toch, als geheel erg mager.