Een vrouw, een tafel, een roodfluweel kussen, twee attributen, een pluchen kat en een pluchen hond en drie opklaptafeltjes.

Een eenvoudig decor. Vrouw komt op. Begin van een adembenemend spel rond de in Frankrijk wereldberoemde schrijfster Colette (1873-1954).

Het is solo-toneel. Het publiek zit er direct in. Het wordt een spiegel voorgehouden van het flamboyante leven van een vrouw die écht geleefd heeft. Lak aan enig conformisme. Ze deed het met iedereen, man of vrouw en wie of wat dan ook. Controversieel was ze ook, zeker. Een vrouw van uitersten.

In het stuk is ze dood en praat ze met Bel Cazou, haar dochter. We worden meegenomen in een wereld die wij niet kennen. Een kijkje in het leven van een zeer bijzondere vrouw, Colette. Ze ligt begraven op het beroemde Franse kerkhof waar ook de rocklegende Jim Morisson ligt - Pêre Lachette. Ze kreeg een staatsbegrafenis, een vrouw als haar waardig.

Het is zeer intrigerend dit leven van Colette. Prachtig vertolkt door Josée Ruiter, een actrice die eerder op de planken stond met zelfgeschreven stukken als Louis Couperus “Een grote Ziel”, en “Vrouwen van Tjechov”. Een actrice die haar sporen verdiend heeft bij o.a. Het Nationale Toneel. Al ruim 35 jaar op de planken dus. Ook in dit huzarenstuk heeft ze zich uitputtend verdiept in wat over Colette bekend is geworden. En dat is niet gering!
Vertalingen uit het Frans, Engels en wat in onze taal gepubliceerd is. Dat alles heeft zij “verpakt”en samengebald in dit stuk. Haar eigen interpretatie van gegeven.

Dit is haar laatste kunststukje als solo actrice. Een grandioze apotheose van een schitterende actrice!

Jammer dat er op deze première zo weinig mensen waren afgekomen. Ze had een groter podium verdiend! Dertg man, terwijl er in dit theater minstens drie keer zoveel in kunnen, in deze aanwinst voor Leidschendam!

Het was ingetogen spel, met verrassende wendingen. Echte emoties, je kon de tranen bijna over haar wangen zien rollen. Een oerschreeuw, dan weer hilariteit, het was er allemaal! Er was communicatie over en weer met het publiek. Voordeel van een klein theater. Ze speelde verschillende rollen. Dan weer als Sidonie, haar moeder en dan weer als Pauline haar levenslange verzorgster/huishoudster en vertrouwenspersoon.

Wat Josée ook doet is een nazit houden, waarbij het publiek haar vragen kan stellen en zij hierop zeer open reageert. Zeer bijzonder; als je dat durft, dan ben je een hele grote!

Het was toch nog een klein feest. Champagne werd ontkurkt en Josée kreeg vele bloemstukken. Verdient!

Theater Camuz, Damlaan Leidschendam.