Het begon leuk: twee dansbewegers op een houten decor, een soort kruising tussen piratenschip en rommelzolder, waarmee ze hele coole dingen doen, waar het hout bijna van breekt. Kortom: twintig minuten sympathiek bewegingstheater en dat het dan nog iets langer duurt vergeef je ze wel. Maar het duurt dus niet ‘iets langer’, het duurt bijna anderhalf uur, met steeds meer van dezelfde bewegingen en flauwe filmpjes die beter op YouTube hadden gekund. Sympathie verspeeld, jammer.

Pijnlijk, zoekend, tenenkrommend, genant, onbegrijpelijk, tergend, onaf (of beter: niets eens begónnen), schaamteloos, veel te lang, onzeker, mislukt, weerbarstig en onverstaanbaar. Discordia staat er weer en ik hoop dat ze nog heel lang blijven.

Wat is nu menselijk gedrag en wat is nu dierlijk gedrag? Wie zal het zeggen…
De serene macht van de vrouw over de ongeleide driften van de man:zo is het altijd geweest en zo zal het altijd blijven. Uiteindelijk is het de vrouw die beschikt… zo wordt het spel gespeeld en zo moet het gespeeld worden!
De jongemannen onderwerpen zich maar al te graag aan die serene schoonheid van de varkensvrouw, die hen dierlijk - maar gelukkig ook menselijk - tot grote hoogte doen stijgen. Rauwe kreten en tedere zang wisselen elkaar in de voorstelling dan ook af. Te zien hoe een begeerlijke varkensvrouw de halb-starcken uit het dorp tot humoristisch herkenbaar gedrag aanzet, doet je - als man van middelbare leeftijd - met weemoed mijmeren naar de tijd toen het testosteron ook bij jou door je lichaam gierde.Wederom een voorstelling waarbij je op het puntje van je stoel gaat zitten.

G.B. 54 jr

Ik ben, samen met mijn moeder en een vriendin van haar, naar deze voorstelling geweest in het theater van Kerkrade.

DE OPVOERING
De spelers wisten van begin tot eind te boeien, ondanks de lange zit. Vantevoren dacht ik echt: “my god, duurt die voorstelling zó lang!” , maar de tijd was om voor je het doorhad. Vooral de persoon Levinia (gespeeld door Halina Reijn) en de moeder speelden erg sterk en naturel. De opbouw van het stuk vond ik erg sterk, je werkte echt toe naar een clou. Het einde was erg verassend. De naakte mannen die ten tonele verschenen waren op zich niet storend, maar hadden naar mijn idee geen meerwaarde. Het stuk kende enorm veel emoties, waardoor er veel ‘geschreeuw’ was, naar mijn idee niet storend want het hoorde bij het stuk, maar hoorde van andere bezoekers dat dit niet zo in de smaak viel.

HET VERHAAL Naar mijn idee had je je echt moeten verdiepen in de voorstelling. Het vantevoren lezen en bekijken van informatieboekjes en dergelijke was echt een aanrader en eigenlijk wel nodig. Het verhaal is van alle tijden, ook erg knap dat het zo in het heden wordt gespeeld terwijl het eigenlijk een oude griekse tragedie is.

VOOR WIE INTERESSANT? In ieder geval niet voor liefhebbers van traditionele toneelstukken.

REACTIES VAN HET PUBLIEK In de pauze en na de voorstelling heb ik veel reacties van mede-bezoekers gehoord. Deze reacties varieerden enorm. Er waren bijvoorbeeld twee dames bij de voorstelling. Mevrouw 1 vond het stuk ‘verschrikkelijk’ en ‘wat een geschreeuw’, terwijl mevrouw 2 daarop reageerde met ‘Echt? Ik vind het juist fantastisch!’. Ik denk dat dat echt ligt aan je smaak. Persoonlijk denk ik dat veel mensen zich hebben laten leiden door het feit dat Toneelgroep Amsterdam de voorstelling verzorgde, en niet zozeer door het stuk dat gespeeld werdt. Na de pauze waren er opvallend veel lege plekken in de zaal waarschijnlijk van bezoekers die het echt niks vonden. Al met al vond ik het zelf een geslaagde voorstelling, net als mijn moeder en haar vriendin.

Rouw siert Electra. Heftig. Daarmee is alles gezegd en niks verteld. De voorstelling is pittig, emotioneel, spetterend, anders. Dramatisch en toch hoor je af en toe gegrinnik in de zaal. Schokkend maar het past bij de voorstelling. Vader geeft zich bloot (letterlijk en figuurlijk) en wordt als dode van het toneel weggesleept. Dan hoor je om je heen de ontlading, want een dode kan niet lopen en tegelijk is het komisch om te zien. Tijdens de pauze is het opvallend rustig, na afloop is het applaus geweldig, ondanks de half lege zaal. Buiten treffen we de acteurs en babbelen nog even met een van hen. Het was geen ontspannend avondje stappen. Het was wel absoluut de moeite waard.

Spectaculaire voorstelling met zeer intelligente vondsten en veel dubbele bodems. Het verleden geactualiseerd naar het heden. Satirisch, komisch en tragisch. De acteurs spelen met vaart en passie. Deze voorstelling raakt je en neemt je mee.

prachtige voorstelling, bruisend van ernst,humor en energie!
stuk van een roemeense schrijver, heel mooi naar her het nederlands vertaald. actueel en ook tijdloos theater waarin spelen: jeanne, de beul en god. het plezier spat van deze acteurs af en wat spelen ze mooi! in deze intelligente regie
een klassiek stuk en ik hoop dat velen het gaan zien en dat het veel meer gaat spelen nog!

Vanessa speelt als jongetje met poppen, gaat als man naar de toneelschool en speelt als acteur bij Het Nederlands Toneel Gent. Na een transseksueel proces van twintig jaar keert ze op het podium terug als actrice, onder andere bij Alain Platel. Nu, bijna zestig inmiddels, vertelt ze expliciet, maar met gevoel en humor, haar levensverhaal (ik ben niet anders, ik heb gewoon genderdystrofie). Hard over haar leven in de prostitutie, confronterend over haar vertwijfeling, hilarisch over de operatie, maar ook warm en ontroerend over de relatie met haar vader, moeder en zus. Het is een monoloog die je nederig maakt, die je doet beseffen dat je een ander moet aanvaarden zoals hij is. Een voorstelling die je niet zomaar even uit je hoofd zet.

Prachtige voorstelling waarin op heel knappe wijze de grenzen van schuld en onschuld worden verkend. Een vrouw met een suikerbeen, twee asielzoekers die een vrouw laten verdrinken, een gedesillusioneerde filosofe… de wereld die auteur Dea Loher schetst is herkenbaar en absurd tegelijk. Prachtige rollen van o.a. Fania Sorel, Rogier Philipoom en Goele Derks, die een tang van een stiefmoeder met zoveel charme neer weet te zetten dat je van haar goed houden. Toptoneelbeeld, topregie, u hoort ‘t: ik ben enthousiast. En eindelijk weer eens een echt mooi nieuw toneelstuk.

Kleine performance over lijnen, ballen en symmetrie. Er zit een leuk effect in met een schattig zelfgemaakte blauw-filter bril. Erg Sanne van Rijn-esque (speciaal ‘Langzaam tot nul’), maar dan iets minder scherp.