prachtig! amusement ten top! ik heb van deze voorstelling enorm genoten. zou liever een zes plus geven. ik wist totaal niet waar ik mij aan mocht verwachten maar na een paar minuten wist ik al dat dit een zeer plezant avondje uit ging worden. proficiat aan beide heren, dit is een zeer geslaagde voorstelling!

Het licht van theater gezeldschap NNT is een behoorlijke grote zaal productie. Er lijkt hard te zijn gewerkt tijdens het ontwikkelen van de scenes, licht en en geluid. Ook het spel van de acteurs is degelijk en in orde maar de zeggingskracht van de teksten laat te wensen over. Zeker bij Niels Croiset die bij het spelen van een dwarrelige rol de focus als acteur ook lijkt te verliezen. Een vecht scene is daarnaast erg mooi weergegeven met licht en geluid maar over het algemeen blijven de effecten effecten zonder aansluiting met de inhoud van het stuk. Er valt wat uit de lucht, het begint te regenen en het bad word op een bijzondere manier gevuld. Ik begrijp de inhoudelijke link, maar verwondering en verrassing blijven uit.

Secretaresse is zo’n voorstelling waarbij je echt achterover kan zitten en genieten van de helderheid. Het is zo simpel en tegelijkertijd zo rijk aan verbeelding.
Een baas, een secretaresse en heel veel komisch talent. Steve Hooi is een schoft in elke zin des woords. En ook al danst hij zoals ik Tony Neef nog nooit heb zien doen, hij blijft in en in slecht. Victorine Plante heeft als uniek talent dat ze zo ontzettend innemend is. Het is een volwassen vrouw met een kinderziel. Iemand die kan van seconde tot seconde kan schakelen en die het publiek vanaf de eerste seconde op haar hand heeft. De tekst van Erik Snel is vlot, komisch (uiteraard), maar vooral heel knap geschreven. Hij is nergens te plat, te flauw, of te wereldvreemd. Hij is toegankelijk en absurd. Heel prettig.
Echt een aanrader voor een plezierig avondje uit.

Het was in één woord GEWELDIG !!! Zelfs de weinige mannen die in de zaal aanwezig waren hebben zitten búlderen van het lachen ! De situaties waren ook zó herkenbaar.
Ik hou De Nel in de gaten ..
Als zij nog meer van dit soort fantastische stukken op de plank gaan zetten, zit IK op de eerste rij !!!!

Volgens de flyer is dit een muzikale tragikomedie. En inderdaad, Oblomov is ontzettend tragisch. Het komische komt voornamelijk op rekening van zijn knecht. Waar René van ‘t Hof trouwens, heel overtuigend, vooral de schrijnende facetten van benadrukt.

In deze regie ligt Oblomov niet in bed, maar zít hij te bespiegelen. Hoewel zijn hersens op volle toeren werken, ademt hij lamlendigheid en depressiviteit uit. Het decor zit daarbij als een maatpak.

Bert Luppes levert, alweer, een grootse prestatie. Een echt fantastische Oblomov - een zak, maar een heel interessante zak. Een representant van een Russische klasse die erin berust dat zij heeft afgedaan.

Twee uur lang boeien met stilstand - dat kan dus. Ik maak een diepe buiging voor het Zuidelijk Toneel

Verhoudingen tussen mannen en vrouwen blijven een onuitputtelijke bron van plezier, ergernis en kunst. Ook Geert Lageveen en Leopold Witte hebben zich er als tekstschijvers aan gelaafd. En Beppe Costa heeft er, als gebruikelijk bij deze groep, de fraaie muziek bij gemaakt.

Mannen zijn hier escapistische lamzakken. Zodra zij door dochter, moeder of echtgenote voor een wezenlijke keuze worden gesteld, zakken ze door het ijs. Zelfs van de vlucht voor moelijke keuzes, bakken ze niks.

Het ziet er voor deze sexe blijkbaar beroerd uit. Maar de sprankelende, heldere en upbeat stijl van Orkater maakt die boodschap eigenlijk heel goed verteerbaar. Veel leed, maar gekruid met veel humor. De verbale woede van Rosa jegens Diederik bijvoorbeeld, zou ik uit mijn hoofd willen kennen. De zojuist gelauwerde Leny Breedveld maakt er net als de anderen anderhalf uur lang een genoegen van.

Misschien is Bloedband niet de allerbeste, maar in ieder geval toch een heel mooie voorstelling van het team.

Drie vrouwen, op handen en knieën, de achtersten naar het publiek. Een ritmisch bewegen dat allengs groter en heftiger wordt. De opmaat naar een maalstroom van confronterende en weinig opwekkende beelden.
Handen die lokkend wenken, slaan later de huid rood; een van de vrouwen wordt uitgekleed en er wordt als een stuk vlees mee gesleept en gegooid; een ander staat lang naakt te schudden alsof ze midden in een hevig afkickproces zit.
Er wordt gevallen, geslagen, mechanisch gelachen, gehijgd, geschreeuwd. Mechanisch klinkt soms ook de elektronische muziek. Het licht beweegt zich tussen rood en kaal grijs.
De danseressen leveren een intens fysieke prestatie en gaan daardoor, volgens mij, stuiterend van de adrenaline de vloer af. Ik ga leeg en lichtelijk gedeprimeerd naar huis.

Ontzettend gelachen om deze twee te gekke dames.
Het verhaal heeft wel een bodem. Die boodschap blijft wel hangen.
Aanrader!!!

Een drama is in het water gevallen. Een komedie is veranderd in een klucht, er is veel verloren gegaan hierdoor.

Dit is een soort toneel dat me bevalt: professioneel en subtiel. Je wordt er niet door overdonderd, je zou het zelfs ‘traag’ kunnen noemen, maar als je de innerlijke rust hebt om je daar aan over te geven, krijgt elke beweging, elk klein geluid zijn eigen betekenis, en verveel je je geen seconde.
We zien een acteur, een actrice, en een beeldschoon meisje met een accordeon. Ze verbeelden een eenvoudig verhaal van de Russische schrijver Fjodor Sologoeb, met de sfeer van de late negentiende eeuw, en met veel elementen van zo’n herhaal-sprookje. Voor mij deed het verhaal er trouwens niet zoveel toe; het fijnzinnige spel, de russische atmosfeer, het toneelbeeld, de muziek waren elk belangrijker dan dat.
De muziek is er vanaf het begin (heel exact accordeonspel, een verhalend liedje door Eddie Kagie, de acteur), maar pas aan het eind, als de accordeoniste en Mirthe Klieverik, de actrice, samen een prachtig woordenloos lied zingen, merk je (merkte ik althans) dat het eigenlijk een echte muziektheatervoorstelling is. Zozeer maakte de muziek deel uit van het geheel, droeg die de stemming etc.
Fiora Beuger, de accordeoniste, (merkwaardig genoeg al eerder gezien bij de Dogtroep) oogt niet alleen hartveroverend, speelt niet alleen heel nauwgezet en professioneel) ze schreef, geloof ik, ook de muziek) maar bleek ook nog prachtig te kunnen zingen. Bovendien werd ik erg getroffen door haar betrokkenheid in het spel. Vaak als als er bij toneel ook muzikanten op de bühne staan, doen ze alsof ze bij het decor horen, dan wel trekken ze wanneer ze een handeling in het stuk moeten verrichten een verontschuldigend gezicht, of vertonen een houding van’sorry hoor, ik ben dus eigenlijk maar de muzikant, dat had u natuurlijk wel gezien haha’, maar deze Fiora was nu eens echt geïntegreerd en volkomen overtuigend in haar spel. - Overtuigend was trouwens deze hele voorstelling. (Nog maar twee keer te zien in Amsterdam, en een keer in Enschede of all places, al bijna echt Russisch.)