E?n bevestiging. E?n ontdekking. En twee uur vuurwerk.

Wim T. Schippers is, bleek opnieuw, echt een geniale gek.

Kees Hulst evenaart met zijn motoriek en lichaamstaal John Cleese in zijn hoogtijdagen.

En dat een mars door drie decennia beschaving zoveel plezier kan opleveren, had ik vooraf niet voor mogelijk gehouden. Zelfs de situatie humor werkt. Maar vooral de tsunami (sorry)van geestige verbale vondsten berooft je letterlijk van de adem. Knap hoor, Titus Muizelaar, Raymonde Kuyper, Nelly Frijda, Olga Zuiderhoek en Randy Fokke. Ja, en nogmaals, vooral ook Drs Joh. de Bruyn, bedankt.


2007 was dus leuk.

De Gebroeders Leeuwenhart is de eerste muziektheater productie van Tjeerd Oosterhuis. Die is in het dagelijks leven producent van popmuziek. Koen van Dijk regisseerde. Helaas is het geen spetterende voorstelling geworden. De aankleding was inventief; met weinig middelen werd een wisselend decor neergezet. Maar echt tot leven wilde de voorstelling niet komen. Het bleef allemaal erg een-dimensionaal. Het acteren was matig, vooral van de, nog jonge, hoofdrolspelers die Jonathan en Kruimel Leeuwenhart speelden. Maar ook werden de scenes vooral gebruikt om verder te komen in het verhaal, en niet om dieper mee te leven met de personages, en daardoor betrokken te raken met hun levens en het thema van het verhaal. En dat thema is niet mis: Het verhaal gaat eigenlijk over een doodzieke, bedlegerige jongen, die door zijn broer wordt opgevrolijkt met mooie, stoere verhalen over een wereld waar je in terechtkomt na je sterven. Dan sterft door een ongeluk de oudere, gezonde broer eerst. Aan dat diepe, ontroerende gegeven doet de uitvoering geen recht. Ook de liedjes van Oosterhuis (tekst Jurrian van Dongen), blijven te plat, te ?poppy?, en zitten vol met effecten die je kent van een doorsnee Nederlandstalig commercieel nummer. Kindervoorstellingen van Theater Terra bereiken met minder uithalen in de liedjes een groter en oprechter effect bij het publiek. Slechts op een moment is er een nummer met dreiging en gelaagdheid. Dat is als Kruimel in de fantasiewereld aankomt en merkt dat ook hier niet alles koek en ei is. Hij vraagt naar de veroorzaker van het onheil, en dan komt het prachtige lied ?Tengil?, over de zwarte heerser van het Bramendal.

Een van de opvallende kenmerken in het vroegere tv-werk van Schippers was het vaak onbeholpen acteerwerk. Regelmatig werden de teksten duidelijk hoorbaar opgelezen. Bij gebrek aan een autocue werden deze uitgeschreven op rollen behangpapier. Puristen vinden dit gestuntel onlosmakelijk bij het werk van Schippers horen. Zij moeten naar Wuivend Graan. Acteurs als Nelly Frijda, Titus Muizelaar en Kees Hulst laten zien dat zij wel degelijk iets toevoegen aan deze hilarische komedie.
Een lezing met de titel “Wat doen wij er toe” ontaardt door toedoen van familieleden van de spreker, maar ook door de inleider, in een niet meer te stuiten, steeds groeiende, chaos.
Twee uur lang genieten we van de vertrouwde grollen van Schippers, van een op hol geslagen powerpoint presentatie tot een omvallend decorstuk.
Boven dit alles uit stijgt Kees Hulst, de inleider. Door het hele stuk heen probeert hij, tevergeefs, de avond in de hand te houden. Zijn lichaamstaal is onnavolgbaar. Hij zorgt voor briljante momenten. Of hij nu stuntelig staat te wachten op de man die eigenlijk de inleiding zou moeten houden; zorgt voor een vers glaasje water voor de spreker; een kerstboom pardoes in delen uiteen laat vallen of breedsprakig de puinhoop alleen maar erger maakt, hij laat ons huilen van het lachen.

De laatste voorstelling van de reeks, tenminste als ik de flyer mag geloven. Dus de publiekstrekkende of afstotende functie van een recensie is niet meer van toepssing op deze minirecensie.
Het was degelijk, goed en fijn om naar te kijken. Ik zit erg slecht in mijn Shakespeare, dus ik kan niet zeggen hoe zeer deze opvoering een bewerking is.
De kleine verwijzingen naar de afkomst van Othello zijn zo subtiel dat het gewoon een mens is en blijft. Even de ‘zakdoek’ om het hoofd wikkelen en het heeft meteen een dubbele betekenis, goed gevonden.
Gewoon een liefdesverhaal, soms verbeeld in dans (hoeft niet, past wel), soms in muziek (altijd fijn, live muziek) en soms in moderne taal(maakt het toegankelijk en fris).
Toneel kan, gelukkig, soms zo simpel zijn.

Briljante voorstelling, waar je als publiek geraakt wordt door de scherpe wijze waarop de liefdeloze commerci?le seks op de hak wordt genomen. In korte sc?nes wordt je op een directe wijze geconfronteerd met beelden die je niet snel vergeet. Een zeer geslaagde kritische voorstelling die eindigt met een aanprijzing van de oprechte zuivere liefde. Ontzettend knap bedacht en briljant uitgevoerd. Een voorstelling die nu al klassiek is te noemen.

De laatste (?) Perfect Wedding gezien.
Een feestje, zeker, maar zoals dat vaker voorkomt bij feestjes blijft het allemaal erg aan de oppervlakte.
Toch leuk om de toppers van Toneelgroep Amsterdam in een lichtgewichtvoorstelling te zien. Helaas geen Joop Admiraal meer, maar voor hem nu Willem Nijholt. Speelt deze rol vetter dan vet, maar met een ongelooflijk plezier.
De echte topper was voor mij Jacob Derwig. Of hij een uitheemse dans beoefent of loopt te springen in een bruidsjurk, je gelooft hem. En daar gaat het toch om.

Je ziet meteen wie Olga is, wie Masja en wie Irina. Al als je de zaal binnenkomt. Door de kleuren van hun kleding. Maar toch vooral door hun lichaamstaal. Een heel sterk begin. Wat wil je met drie mimers. Maar wat blijkt, ze hebben ook nog eens een heel sterke, gelaagde en moderne tekst. Met nauwelijks een woord van Tsjechov zelf. Wat de drie laten zien en horen is indrukwekkend, heel knap gedaan. Het doet volledig recht aan inhoud en sfeer van het origineel en is toch uiterst actueel en herkenbaar. Een hele fraaie voorstelling dus waarin de verveling, het smachten en het verlangen naar een ander leven op een intelligente, maar toch vermakelijke en toegankelijke manier worden verbeeld. Een aanrader.

Ik heb, samen met mijn vriendin, ontzettend genoten en vreselijk gelachen. Vooral voor Nel heel veel bewondering en voor Jules, zo tussen al die dames. Het stuk is echt heel leuk neergezet en zo herkenbaar. Jammer dat dit de allerlaatste voorstelling was in Roosendaal. Ik had anders nog wel wat dames meegesleept naar deze voorstelling. Ik had hem graag nog eens gezien. Mieke.

De drie zussen zijn intussen 107 jaar oud. Maar still alive and kicking.

Anton Pavlovitsj Tsjechow zal, denk ik, tevreden zijn over hun optreden gisterenavond. Hoewel met weinig, zij het vaak geestige woorden, zijn de gefrustreerde verlangens en dovende hoop van alledrie, nog steeds erg invoelbaar en ontroerend. En dat gegoten in een zo nu en dan speelse vorm, die op een merkwaardige manier van deze tijd blijkt.

Het is, kortom, een ongewone, originele Tsjechov voorstelling. Gaan zien.

Dit stuk had beter zonder tekst gespeeld kunnen worden en dan ook een uur korter. Misschien kwam het doordat de tekst inderdaad te direct en te eerlijk was, zoals in het boekje omschreven wordt. Maar omdat de hele vormgeving en speelstijl ook al niks van de waarheid verbergt is er helemaal niets meer te beleven.

Het was een soort van Tjechov (Russisch), maar dan zonder goed plot. Het was een soort Molière (Ingebeelde Zieke), maar dan zonder een bevredigend eind. Het was een soort Beckett (Existentialisme), maar dan zonder het kunstzinnige of het confronterende. Het had iets kunnen zijn, maar voor mij was het niets.