Na de schitterende voorstellingen De Grote Oorlog en Kamp was ik zeer benieuwd naar deze voorstelling. Maar wat een enorme teleurstelling. De voorstelling bestaat voor het grootste deel uit twee spelers die als beren uitgedost op het podium met allerlei rotzooi iets proberen te maken. Wat en waarom is mij niet duidelijk en het wordt zelden interessant. Het lijkt meestal alsof ze het terplekke verzinnen en ook maar iets doen. Ik vermoed dat het leuk zou moeten zijn, maar dat was het maar heel zelden.
Aardig wordt het pas weer als de camera er wordt bijgepakt en door middel van allerlei figuurtjes pikante miniatuurscenes worden gemaakt die op een groot doek worden geprojecteerd. Dat is de kracht van Hotel Modern. Helaas duren deze scenes maar kort en gaan de beren daarna op het podium weer door met…..ja waarmee eigenlijk. Ik zou zeggen: Hotel Modern doe waar je goed in bent en laat de scenes in miniatuur ontstaan voor jullie camera en ga niet zelf op het podium “leuk” proberen te doen. Volgende keer beter hoop ik.

Tjsaikovski’s prachtige muziek van Het Zwanenmeer en Sleeping Beauty verknipt, gestript en, elektronisch versterkt, gespeeld op een vleugel, twee violen, en een cello. Vier dansers en vijf danseressen die hysterische parodie?n dansen van fragmenten uit de beroemdste balletten uit de dansgeschiedenis. Tussen de sc?nes door op drie cirkelvormige beeldschermen, ??n grote en twee kleine, geprojecteerde beelden van witte balletjes, bedolven onder dode takken rustende dansers en bloedachtige substanties. En een schizofreen lichtplan dat voortdurend verspringt en dat ons nooit ??n moment rust of overzicht gunt. Wat de betekenis is van dit alles, het is mij volledig ontgaan. Verknipte dans van een verknipte geest. Het gebrek aan eenheid is het meest schrijnend. Alles is inwisselbaar en had er net zo goed niet kunnen zijn. De slechtste kunst denkbaar dus. Een hol vat, niets dan ijdele leegte. Wanneer houden we toch eens op met dit soort kunst te produceren, te programmeren en te bezoeken? Het legendarische La La La Human Steps is in ieder geval voorgoed uit mijn balboekje geschrapt.
(gezien op vr 4 jan, Het Muziektheater, Amsterdam; daar ook te zien op 5 en 6 jan)

De creativiteit en het plezier spatten van deze voorstelling af. De voorstelling zakt geen enkel moment in en de spelers hebben net zo veel lol als het publiek. Pas inderdaad op, de voorstelling kan erg flauwe grappen bevatten maar vliegt absoluut geen moment uit de bocht. En dat is absoluut heel knap van Pieter Kramer!

Geweldig begin van het nieuwe jaar!
Prachtige voorstelling over de vrouwen in het leven van Rembrandt, niet alleen over zijn liefdes maar ook over zijn kinderen. Pas aan het einde wordt duidelijk wie dat blonde meisje is die steeds over het toneel zwierf. Rembrandt is hier een volks mannetje dat bezeten is van zijn kunst en van schoonheid. Een groot deel van Rembrandts schilderijen komt voorbij in een of andere vorm, niet als reproductie maar (soms terloops) als beeld in de voorstelling.
Alles ziet er geweldig uit maar het is meer dan een mooi plaatjesboek ook de muziek is prachtig. Extra gewei voor Vincent van Warmerdam…

Geweldig leuke avond gehad! Hoewel het vier uur duurt vliegt de tijd. Heel leuk stuk, zonder veel diepgang, maar prachtig neergezet, origineel, wervelend. Reclame voor datgene wat theater allemaal kan zijn!

Vier dagen voorbereiding voor het stuk
De drama-klucht van Pieramus en Tipsie
Die lamentabel zuchten naar geluk
Te vinden door de Muur zijn blote bipsie

?t Is amateurtoneel, geen hoogstaand spel
Hoewel, die Nico Spoel is goed aanwezig
En zie die leeuw, verrek maar dat is Nel!
Ook Sjef is, zelfs met tekst, toch prima bezig

Toch duurt het stuk de hertogin wat lang
?Wat lang? is ook de eigenschap der vrouwen
Ze jagen er de mannen mee op stang
En na het plagen gaan ze lekker trouwen

Puck Tanghe heeft zijn feestgedruis getemd
Zo is het door het toeval voorbestemd

Van tevoren echt geen idee wat ik moest verwachten, aangezien de flyer eigenlijk niets anders zei dan: “neem een cadeautje mee” en “trek warme kleding aan”. Wel had ik gehoord dat de Slapelozen redelijk interactief met het publiek zijn. Altijd goed om dat van tevoren te weten.
Het publiek speelde de rol van de laatste hotelgasten in het hotel dat die avond voor het laatst open is. Dat leidt bij de personages tot terugblikken naar de jaren die geweest zijn, en op het eind tot kijken naar wat er nog gaat komen.
De voorstelling draait eigenlijk vooral om sfeer, en die is echt heel erg goed neergezet. “De Hallen” in Amsterdam is echt veranderd in het versleten verouderde hotel. De interactie met het publiek wordt tot een leuke hoeveelheid gehouden, waardoor niemand zich ongemakkelijk voelt, en er een goede, gezellige sfeer heerste. Ook het eten met de andere theaterbezoekers werkte goed. Een hoogtepunt van de voorstelling, tegen het einde aan, is het lopen tussen een doolhof van herinnering, gesymboliseerd door stapels verhuisdozen met labels als “dromen 1970-1987”, “gevonden voorwerpen kamer 9” en “zomer 1988”. Erg mooi getroffen.
Op het eind een toost op alles dat iedereen wil bereiken in 2008, gekoppeld aan een cadeautje van onder de kerstboom, om de voorstelling af te ronden. Als goed voornemen maar om proberen er volgende keer weer bij te zijn.

Na jaren van toneelstilte is er de magnifieke comeback van Wim T. Het stuk gaat over een lezing over ethiek die uit de hand loopt. Zo amusant als dit klinkt is de voorstelling ook. Acteerwerk, script, decor en belichting: alles is perfect. Een absolute aanrader vanwege het spel met fictie en werkelijkheid (de interactie met de zaal), de Schipperiaanse woordgrappen, de kluchtige maar krachtige gebeurtenissen. Gaat dat zien!

Tja… Wim T Schippers. heel bijzonder om een stuk van hem te zien. Maar ik vond de voorstelling flauwe hap. Erg flauw. Flauwe taalgrappen, alleen maar flauwe taal grappen.. Cliche decor, natuurlijk een bedoeld cliche decor, maar mag dat dan iets beter? Het zaallicht was steeds aan, waardoor je nooit echt weg kon zakken in het stuk. Rare keuze van kostuums. Ook cliche en opnieuw niet leuk van lelijkheid… pruiken, en de puberdochter Saskiaatje had - tot mijn schrik - een leren jackie + gescheurde spijkerbroek.
De lezing van Titus was vooral veel name-dropping.. het enige wat ik hiervan begreep was het feit dat de professor last had van perfectionisme/volledigheid. Dat was interessant en de uitlatingen over Ibsen, die waren ook leuk. Maar voor de rest…
Olga Zuiderhoek doet eigenlijk niets. Behalve een beetje schreeuwen en protesteren. Totaal geen uitdaging voor zulke goede acteurs.
Ik vroeg me echt af of Wim t schippers wel eens naar theater gaat. Dan zou hij zien hoe ouderwets hij is geweest bij het maken van wuivend graan.

In deze donkere dagen, waar bezinning, zingeving en lucht van gebraad heerlijk mixen, denk ik terug aan Winterverblijf, de nieuwe Lotte van den Berg. Er waren na de vorstelling vuurkorfen en gluhwein. Deze gezelligheid compenseerde de eenzaamheid, mislukking en dwarsheid van de avond maar weinig. Veel grote onderwerpen en gedachten, kleine handelingen. Publiek en voorstelling komen er niet uit. Na de perfecte compositie Stillen, nu een essayistische poging. Verdomd interessant, gaat u vooral verder, ik loop graag een stukje met u op.