Nou ik von het lekker wel leuk. Wat passen dingen soms mooi in elkaar. Zoals prikkers in aardappels, vingers in schedels en piemels in konten. Lekker poeren, ik werd namelijk een beetje iebel van de Grote Onderwerpen. Fijn kort ook.

Velen waren me voor. Maar ik vond het ook ontzettend goed. Lang leve de kleine zaal, denk ik dan maar als we allemaal met rode ogen onhandig Bellevue uitschuifelen. Erg herkenbaar en zonder enig reserve gedaan. Gewoon eens in de zoveel tijd hernemen aub, we hebben het nodig.

Lieve mensen,
Vanmiddag jullie voorstelling gezien… kippenvel, mijn moeder is 91, jullie lieten mij mijzelf zien en jullie lieten mijn moeder aan mij zien. Geweldig. Ik kan weer door…
Irma hogema

Kan je Roodkapje combineren met rockband Nirvana?
Jawel!
Kramer en kornuiten lukt het.
En hoe.
De schouwburg werd een plek waar de hele zaal als een middeleeuws volkstoneelpubliek uit zijn stoel komt en hard BOEH roept als de slechterik opkomt.
En ja, zelfs de intellectuelen schreeuwde ondeugend mee….

WC

Met die titel “Helden zonder Glorie” zet Het Volk hoog, te hoog, in - want de “The Naked and the Dead” van Norman Mailer is dit zeker niet.

Om maar eens iets te noemen: er zit weinig sex, laat staan “de tijdmachine”, in de voorstelling. Wel oorlog. Of eigenlijk oorlogsverhalen. En natuurlijk barst de “voorlichtingsavond” van de drie schlemielige militaire veteranen, van de humor. Treurige humor soms, want het onderwerp mag anders zijn dan bij vorige voorstellingen, de drie enthousiaste loosers mikken ook nu weer op een soort compassielach.

De zaal in Hoorn vond het kennelijk mooi. Maar daar waren dan ook bruilofsvierders onder. Waarvan de hoofdrolspelers na afloop van de acteurs ook nog Champagne kregen. Dat is natuurlijk de manier van klantenbinding.

Erg mooie decorstukken!
Veel te hard geluid, haast onverstaanbaar.
Soms wel een beetje leuk, maar waarom altijd weer dat platvloerse gedoe! Bij Youp ook zo irritant.
Wij gaan niét meer naar cabaret; hoogstens Erik van Muiswinkel en Herman Finkers.

Regisseur Johan Doesburg vraagt zich in het programmaboek van de voostelling af, waarom mensen toch met zoveel genoegen naar decadentie en daaruit voortkomend sadisme kijken. Ik denk dat ik hem daar wel antwoord op kan geven: wij zijn allemaal Valmontjes en Merteuiltjes, in grote en kleine dingen. In het gezin zowel als in het openbare leven moeten wij ons in toom houden om de ander niet te kwetsen en zodoende tegen ons op te zetten. De hoofdfiguren zijn er niet bang voor als dit onverhoopt gebeurt, integendeel: zowel aan het verleiden en corrumperen van anderen als aan de spanning die niet alleen tussen hen en hun slachtoffers, maar bovenal ook tussen hen beiden (Valmont en Merteuil) ontstaat, beleven ze een duivels genoegen. En ik, van mijn kant, om de constatering van de regisseur nog maar eens te bevestigen, heb de gebeurtenissen met een duivels genoegen meebeleefd.

Zeer bewonderenswaardig is het, dat er in het verhaal geen kant wordt gekozen: de personages zijn allen slachtoffer van zichzelf en van hun omgeving, die ze ieder op hun beurt beïnvloeden.

Behalve één acteur die zijn tekst nogal opdreunt, en er, in tegenstelling tot de overige spelers niet in is geslaagd de archaïsche tekst naar zijn hand te zetten (Daan van Dijsseldonk als Chevalier Danceny) heeft iedereen zich, om met de woorden van Merteuil te spreken, uitstekend van zijn taak gekweten, waarbij vooral ook Gijs Scholten van Aschat een aantal hilarische monologen heerlijk stoïcijns de zaal ingooit. Ik noem er twee: een brief aan Merteuil met een verslag van zijn eerste wapenfeit binnen hun weddenschap, en een letterlijk en figuurlijk kruisverhoor…

Klein minpuntje kan nog zijn het statische decor, waardoor de plaats van handeling niet altijd duidelijk is, maar een zuurpruim die daarover valt, aangezien ik een zeldzame keer echt weer helemaal meegesleept ben door het verhaal en de vertolkingen, zonder ook maar één keer aan iets anders te denken. En dan te bedenken dat de voorstelling ook een formidabele spiegel is! Meeslepen en beschouwen tegelijkertijd, dat gebeurt vaker niet dan wel, maar dit stuk doet het met verve! Ariane Schluter en Gijs Scholten van Aschat verdienen respectievelijk de Theo- en de Louis d’Or voor hun vertolkingen van realistische personages, die dieptragisch en tegelijk komisch zijn.

De Toneel Publieksprijs meer dan waardig! Chapeau!

In tegenstelling tot andere recencist ben ik heel enthousiast: het was een heel mooie voorstelling. Karakters beetje plat? ‘t Is ook maar 1,25 uur en d’r zijn veel liedjes. Bovendien is het ook niet alleen voor volwassenen bedoeld. Ik vond diverse scenes ontroerend en de band tussen de twee broers kwam heel overtuigend naar voren. Heb ook gelachen om de gebrouders Brouwer met het lied over de verrader. Om kort te gaan: we hebben genoten! Niet alleen de decors waren inventief en beeldend, de zang is erg goed. Applaus voor Thomas, Lottie en de anderen! Dit stuk moet snel in de theaters komen!

Mooie voorstelling, gedragen door Ariane Schluter en Gijs Scholten van Aschat, die als ietwat kalende, gezette man een andere, meer sympathieke rol neerzet dan Malkovich in de gelijknamige film. Gelukkig verder niet genant in de intiemere scenes. Het einde is door de passieve aanwezigheid van de beide hoofdrolspelers net even wat minder boeiend.

Voor een deel is dit de traditionele voorstelling die je van dit gezelschap verwacht. Weliswaar is het gelukt, door flink te schrappen in de tekst van de roman en door het tempo hoog te houden, om het verhaal ook voor niet zo met Couperus bekende toeschouwers boeiend te maken. Toch zou dat tot een wat oubollige voorstelling van dertien in een dozijn hebben geleid, met Mirjam Stolwijk als een veel te eendimensionale bitchy zus, als de andere acteurs zich niet zo voorbeeldig ondergeschikt hadden gemaakt aan de ster. Want het is Maria Kraakman in de titelrol die deze voorstelling echt de moeite waard maakt. Door de inzet van een volgspot kon het aan haar zelf worden overgelaten waar en wanneer ze op het podium (en eventueel in de zaal) wilde gaan staan, lopen, liggen of flauwvallen. Dat blijkt een goed idee van regisseur Van der Sanden. Want Maria Kraakman benut die vrijheid op formidabele wijze. Ze zet een heel overtuigende Eline Vere neer die nieuwsgierig maakt naar meer grote toneelrollen van deze toch vooral door haar werk in films bekende actrice.