Dit is een soort toneel dat me bevalt: professioneel en subtiel. Je wordt er niet door overdonderd, je zou het zelfs ‘traag’ kunnen noemen, maar als je de innerlijke rust hebt om je daar aan over te geven, krijgt elke beweging, elk klein geluid zijn eigen betekenis, en verveel je je geen seconde.
We zien een acteur, een actrice, en een beeldschoon meisje met een accordeon. Ze verbeelden een eenvoudig verhaal van de Russische schrijver Fjodor Sologoeb, met de sfeer van de late negentiende eeuw, en met veel elementen van zo’n herhaal-sprookje. Voor mij deed het verhaal er trouwens niet zoveel toe; het fijnzinnige spel, de russische atmosfeer, het toneelbeeld, de muziek waren elk belangrijker dan dat.
De muziek is er vanaf het begin (heel exact accordeonspel, een verhalend liedje door Eddie Kagie, de acteur), maar pas aan het eind, als de accordeoniste en Mirthe Klieverik, de actrice, samen een prachtig woordenloos lied zingen, merk je (merkte ik althans) dat het eigenlijk een echte muziektheatervoorstelling is. Zozeer maakte de muziek deel uit van het geheel, droeg die de stemming etc.
Fiora Beuger, de accordeoniste, (merkwaardig genoeg al eerder gezien bij de Dogtroep) oogt niet alleen hartveroverend, speelt niet alleen heel nauwgezet en professioneel) ze schreef, geloof ik, ook de muziek) maar bleek ook nog prachtig te kunnen zingen. Bovendien werd ik erg getroffen door haar betrokkenheid in het spel. Vaak als als er bij toneel ook muzikanten op de bühne staan, doen ze alsof ze bij het decor horen, dan wel trekken ze wanneer ze een handeling in het stuk moeten verrichten een verontschuldigend gezicht, of vertonen een houding van’sorry hoor, ik ben dus eigenlijk maar de muzikant, dat had u natuurlijk wel gezien haha’, maar deze Fiora was nu eens echt geïntegreerd en volkomen overtuigend in haar spel. - Overtuigend was trouwens deze hele voorstelling. (Nog maar twee keer te zien in Amsterdam, en een keer in Enschede of all places, al bijna echt Russisch.)