“Ik wil niet als man door een man geneukt worden, maar ik wil wel als vrouw door een man geneukt worden,” zegt de man die vrouw wil worden over zijn seksuele behoeftes tegen zijn ex-vriendin. Het is een fascinerende uitspraak, waarin de complexiteit van trans-, homo- en heteroseksualiteit goed tot uitdrukking komt. Stechmann zoekt als man op een ontroerende, bescheiden, ingehouden manier naar zijn vrouwelijkheid terwijl zijn ex-vriendin als een bezetene op zoek gaat naar de vrouwelijkheid in haar eigen vrouw-zijn. Hoogtepunt van de voorstelling is wanneer Schröder (als de ex-vriendin) het publiek een jas laat zien die eigenlijk een broek wil zijn: wat een verwarring! Het beeldend werk, de groenten en andere objecten waarmee de voorstelling is omlijst, zijn wat te veel van het goede en veroorzaken onnodige rommel. Prachtig was hoe Van Dullemen – als energieke, kordate verkoper van perfecte lichamen – Schröder brengt tot de ultieme combinatie van het op-en-top mannelijke en het op-en-top vrouwelijke. Dit is het vertrouwen dat wij hebben in de maakbaarheid. Zo waar en zo onhaalbaar tegelijkertijd. Af en toe bekroop me het gevoel dat er door de makers wel erg simplistisch en luchtig is omgesprongen met het complexe en emotionele proces dat veel transseksuelen doormaken. Maar het blijft fijn als er weer eens een seksueel taboe aan de orde wordt gesteld, hoe dan ook.