“Ik wil niet als man door een man geneukt worden, maar ik wil wel als vrouw door een man geneukt worden,” zegt de man die vrouw wil worden over zijn seksuele behoeftes tegen zijn ex-vriendin. Het is een fascinerende uitspraak, waarin de complexiteit van trans-, homo- en heteroseksualiteit goed tot uitdrukking komt. Stechmann zoekt als man op een ontroerende, bescheiden, ingehouden manier naar zijn vrouwelijkheid terwijl zijn ex-vriendin als een bezetene op zoek gaat naar de vrouwelijkheid in haar eigen vrouw-zijn. Hoogtepunt van de voorstelling is wanneer Schröder (als de ex-vriendin) het publiek een jas laat zien die eigenlijk een broek wil zijn: wat een verwarring! Het beeldend werk, de groenten en andere objecten waarmee de voorstelling is omlijst, zijn wat te veel van het goede en veroorzaken onnodige rommel. Prachtig was hoe Van Dullemen – als energieke, kordate verkoper van perfecte lichamen – Schröder brengt tot de ultieme combinatie van het op-en-top mannelijke en het op-en-top vrouwelijke. Dit is het vertrouwen dat wij hebben in de maakbaarheid. Zo waar en zo onhaalbaar tegelijkertijd. Af en toe bekroop me het gevoel dat er door de makers wel erg simplistisch en luchtig is omgesprongen met het complexe en emotionele proces dat veel transseksuelen doormaken. Maar het blijft fijn als er weer eens een seksueel taboe aan de orde wordt gesteld, hoe dan ook.

In een sober decor van grijs, zwart en wit vertellen een naïeve vrouw en een onzekere man over hun eerste seksuele ervaringen en hun groei naar volwassenheid op het gebied van seks en relaties. De teksten zijn vaak nogal clichématig, maar worden goedgemaakt door momenten waarin vorm en inhoud prachtig samenvallen, zoals de scène waarin Geiger in een onmogelijke houding een lastig telefoongesprek voert met haar geliefde. Ook zo’n vondst is het energieke duet van uitvergrote seksuele bewegingen van Van Dullemen en Geiger samen. Minpuntje vind ik dat er te veel wordt benoemd en quasi-geanalyseerd. De spelers in hun lichaam, hun kleding, hun ruimte en hun decor zeggen meer dan genoeg zonder zoveel overbodige woorden. Daarnaast is de functie van het afwisselend spreken van verschillende talen onduidelijk. Vooral Van Dullemen die met een akelig bekend Nederlands accent gebrekkig Engels spreekt, leidt erg af van de grappige dingen die hij ondertussen zegt en doet. Hilarische overgangen verbinden de losse fragmenten: geweldig is hoe Van Dullemen een betoog over mannen die hun vrouw verlaten zodra zij moeder is geworden, laat overgaan in het leven van de schildpad! Plezier springt van de voorstelling en het gelach en geproest van de spelers werkt aanstekelijk én bevrijdend.

Terwijl het met een feest van beelden, voorwerpen, filmpjes, tweede huiden en groenten wordt het verhaal verteld van een jongen die een ombouw operatie wil ondergaan, gaat het stuk om zijn ex-vriendin.
In haar onmogelijkheid om de aangekondigd transformatie te verwerken zitten elementen van een diepe jaloezie voor zijn ongecompliceerd vrouw-zijn. Terwijl hij zich bewonderd in zijn nieuwe jurk en zijn haar mooi aan het rangschikken is, vecht zij tegelijkertijd op toneel met een stapel kleren die haar zouden moeten helpen om haar vrouwelijkheid te tonen. Het eindeloos aan en uittrekken van hippe jasjes en hoge hakken overgaat in de onvergetelijke scène waar zij in woede uitbarst tegen het jasje die eigenlijk zich een broek voelde en tegen de rode jurk die van binnen een tent is die graag in een camping had willen zitten hadden de mensen in de textiel fabriek niet die onvergetelijke fout gemaakt.
Ze is er nog niet klaar voor – niet om de transformatie van haar ex te accepteren en niet om vrouw te zijn. Hoe druk je het nog sterker uit? Schröder gebruikt de grenzen van het kader van het toneel: de andere actoren zijn al klaar voor de volgende scène, de Ombouwscène, de lichten gaan uit, ze roepen haar, maar zij heeft haar maillot nog maar half aan en roept: “ik ben nog niet klaar!” Geniaal. Zij heeft haar kleren niet gevonden, zij loopt achter, zij heeft haar eigen vrouwelijkheid nog niet gevonden maar ze moet haar volgende scène al spelen— en ze moet haar ex-vriend bijstaan die vrouw wil worden.
“Gender is performance” wordt van Judith Butler geciteerd. Zijn vrouwen klaar voor deze performance? Dit slimme, sterke, pijnlijke, grappige, cynische, wonderbaarlijke stuk reikt ongehoorde perspectieven aan over het vrouw zijn, die een vrouw nooit zou kunnen gebruiken om haar vrouwenrol te spelen. Geniaal! (Chiara Robbiano)

Mooie dansdubbel in de Melkweg met niet veel dans maar veel plezier. Gedeelte voor de pauze met prachtige danser maar iets te vrijblijvende tekst over (seksuseel) dolende veertigers, daarna een bevreemdende, grappige, ontroerende en dappere performance over (trans-)seks, mergpijpen en niet samen kunnen zijn. Jammer dat dit soort voorstellingen niet de tijd krijgen door te groeien.

Wat gaat er om in een vrouw, die van haar ex hoort dat hij bezig is zich tot vrouw te laten ombouwen? Dat hij zelfs toen hij nog een relatie met haar had, in vrouwenkleren de straat op ging? De vrouw raakt in de war. Is zij zelf eigenlijk wel zo tevreden met haar eigen vrouw-zijn als ze altijd dacht? Ze is boos, voelt zich verraden en is jaloers, maar uiteindelijk overwint de nieuwsgierigheid. Human Woman is een kleine, mooie, en persoonlijke voorstelling over gender en de maakbaarheid van het (vrouwen) lichaam. Prikkelend, grappig en visueel sterk mede dankzij de geheimzinnige en erotisch getinte sculpturen van Suzanne de Graaf.