Wat was er nou zo zwak aan deze Baal? In de eerste plaats, dat Alize Zandwijk de ongepolijstheid als richtinggevend principe heeft gekozen, maar inmiddels zonder inhoud en betekenis. De rommelige, losse sfeer wordt inderdaad beleefd als rommelig en los, maar zonder dat daarmee de voorstelling op een hoger plan wordt getild. In de tweede plaats de mise-en-scène, die nergens spannend is, maar plat als een dubbeltje. De scène verplaatst zich van achterdoek naar achterdoek steeds verder de diepte in, maar met dat gegeven gebeurt niets met betrekking tot de inhoud. In de derde plaats Fania Sorel: leuke actrice, grappig Vlaamse accent, maar als angry young man volkomen misplaatst gecast, de lieverd. En zo is er veel meer mis met deze voorstelling die veel te lang duurt (twee en een half uur zonder pauze) om de aandacht vast te houden. Het gezucht, gesteun, gegaap en gesnurk om me heen nam per vijf minuten toe. Want let op, hier volgt het allergrootste probleem: sorry, maar het was gewoon oersaai. Wie of wat mij dan wèl wakker hield? Beppe Costa, die met zijn prachtige muzikale inbreng tenminste nog iets van de voorstelling redde. Voor hem het gewei.

Sommige mensen zullen teleurgesteld worden omdat het niet een musical is als Aida e.d. waarbij zang een heel grote rol speelt. Dirty dancing lijkt op de film, alleen dan weergegeven op toneel. Op het moment dat de acteurs in de film zingen, wordt er in de musical ook door de acteurs gezongen. De rest van de liedjes zijn achtergrondmuziek. De dialogen worden niet gezongen (zoals soms het geval is bij musicals), maar gewoon gesproken. Ook ik heb een heleboel musicals bezocht, deze musical heeft een prachtige indruk op mij achtergelaten. Donderdag 20 maart was de dag dat ik de musical bezocht en ik had voor het eerst sinds de premiere weer de volledige originele cast. Johnny deed mij zwijmelen, Baby groeit in het stuk net als in de film, prachtige dans van Penny en de komische noot van Lisa, heerlijk… Voor het eerst kan ik niet wachten om nog een keer te gaan!

Ik heb me vermaakt. Absurd maar te begrijpen. Hier en daar een leuke obersvatie. Acteurs die er duidelijk helemaal voor gaan.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Joke Tjalsma. Zoals zij een dementerende vrouw speelt, prachtig.
Wat moet je nog meer van deze voorstelling zeggen? Ja, Beppie Melisssen is gewoon goed. Jammer dat ze altijd maar één ding laat zien: dat wat ze zo goed kan. Dus een verrassing, nee.
Maar zet Tjalsma op een stoel, of laat haar ergens in de ruimte staan of voortschuifelen, de wereld om haar heen niet meer begrijpend en je blijft gefascineerd kijken.
Maar dat is kennelijk niet voldoende: er moeten karrevrachten toeters en bellen bij. Wij mogen onze fantasie niet gebruiken. De beelden worden ons in een niet aflatende stroom door de strot geduwd. Die twee acteurs die de kleinkinderen spelen, dan wel de fantasieën in Joke’s hoofd: laat die jongens ergens anders leuke dingen doen. Nu word je alleen maar afgeleid en mag je zelf niet meer nadenken. Jammer. Die twee geweien zijn alleen voor Tjalsma. En van de tomaten mag de rest een salade maken, regisseur Rijnders voorop.

Brecht on speed. Mensen, lekkere energie. Zo zie ik het niet vaak. Komt natuurlijk ook door al die dubbelrollen, waardoor het lijkt of er wel 150 acteurs aan de gang zijn (het waren er maar 10 of zo). Iedereen stortte zich zo rap en vol overgave in hun 100 verschillende rollen, dat ik er ondanks alle narigheid en horror behoorlijk van opbeurde. Kwam ook door het super romantische Hollywood einde waar ik stiekem al de hele avond op hoopte. Heb me onwijs laten meeslepen. Zal Brecht wel niet leuk vinden, maar ik dus lekker wel. Tomaatje omdat het op een gegeven moment allemaal iets te lang duurde, schrap schrap, zou ik zeggen. Ook de blazertjes (in een soort Teletubbie-kostuums!) sneeuwde soms wat onder. Visueel was het dan weer bijzonder mooi. De enscenering had ogenschijnlijk iets heel spontaans en chaotisch, maar was tot in de puntjes verzorgd. Duits theater-achtig. Nou ja, Noors dus blijkbaar. Extra gewei voor de rochelende baby. Ha ha, dat vond ik echt heel geestig.

“Wat gaan we eigenlijk zien vanavond?” “Brecht, dat is altijd lachen”. Deze flard van een gesprek ving ik op in de foyer van de Schouwburg. Zo had ik nog nooit naar Brecht gekeken en ik vraag me ook af hoe hard die mensen gelachen hebben.
Er zaten inderdaad wat grappige fragmenten in maar verder is het nogal tragisch en heftig allemaal. Bekend verhaal met toch weer een nieuwe draai eraan. Heel goed geacteerd, vooral Wolter Muller die parmantig trippelt als vette prins en Jef Hoogmartens die van bijna al zijn rollen iets bijzonders maakt. Als pantserruiter is hij het angstaanjagendst. Maar het grootste compliment moet toch naar de vormgeving: met weinig middelen zoveel suggereren is knap.
Ik las op sommige plekken wat gemopper over de overdaad aan gekke details maar ik vind dat juist prachtig, anders is het wel een heel erg bot verhaal. Nu is het weer een soort sprookje met het juiste happy end.

Prachtige voorstelling. We hebben enorm genoten. Wel konden we enkele dingen niet zo goed verstaan maar petje af!

ja, een try-out… hoogespannen verwachtingen. destijds het Ro 2x gezien en de miniserie met Pacio en Streep kan ik meepraten…

ik kan beginnen met mijn eindgevoel: ‘sja’… prachtig gespeeld allemaal, maar wat is de meerwaarde? meteen bij het applaus bemerkte ik mijn eigen matig enthousiasme.

het was een try-out en we hadden dan ook een permanente klik van het fototoestel van de heer Verswijvelt in de oren, en regelmatig ook nog voor ons in beeld. na navraag blijkt dat ‘gewoon’ te zijn bij een try-out en ‘we hadden 4 euro korting’ gekregen… dat zijn wel hele goedkope klikken dan… het stoorde enorm (vooral als er heren gingen zoenen of bloot gingen… een mittrailleur)

enfin, ik wil de acteurs niet veronachtzamen. ze waren inderdaad bijna llmaal op hun scherpst en hebben me 5 uur geboeid. maar ik zal stiekem te wachtn op iets anders, en ik neem die verwachting geheel voor mijn eigen rekening…

dus de geweien zijn voor het acteursensemble, een tomaat voor het gefotografeer en eentje voor een niet dynamische regie die zich uitspreekt (en de laatste scene weglaat, wat het stuk rond maakt)

Wat leuk, een jonge knul die een oude taArt dansles gaat geven. Daar moeten toch uitspattingen van komen, waar je als publiek van zal smullen. Toch? Nou, niet helemaal.
Als dansleraar Michael Minetti bij weduwe Lily Harrison op de stoep staat, wacht deze mevrouw Harrisson een onaangename verrassing: Minetti is namelijk geenszins de meelevende rots in de branding waar ze op hand gehoopt: hij is een gefrustreerde homoseksueel, die zowel maatschappelijk als in de liefde altijd achteraan heeft gestaan. Ook als dansleraar is hij ongediplomeerd, maar hij is er voor zijn inkomsten van afhankelijk. Lily is weduwe van een domineesvrouw die altijd onder de plak van haar man heeft geleefd, en haar frustraties voortdurend afreageert op haar bovenbuurvrouw. Omdat ze mensenschuw is neemt ze de danslessen aan huis.

De danslessen uit de titel nemen maar een klein, zij het hilarisch deel van de tijd in beslag, waarbij Trudy Laby laat zien dat ze nog zeer kwiek is voor iemand van rond de zeventig. Het grootste deel van het stuk gaat echter op aan oeverloos, en daardoor op den duur irritant wordend gekibbel over elkaars tekortkomingen. Daarbij komt nog, dat wanneer Peter Lusse in serieuze dialogen als deze zijn gesprekspartner vasn repliek dient, hij onbedoeld gemaakt overkomt, en voor een onderwerp als dit is dat dodelijk. Ook is het decor (uitsluitend een huiskamer/dansvloer) erg statisch.
De geweien zijn voor Trudy Labij, die met haar mimiek en rake droogkomische en tragikomische opmerkingen bewijst zowel over tragisch als komisch talent te beschikken. Maar het stuk als geheel had zoveel meer (want gevarieerder) kunnen zijn.

Jip en Janneke, Pluk van de Petteflet en Sebastiaan. Deze prachtige verhalen, die we ons zeker herinneren uit onze jeugd, zijn geschreven door Annie M.G. Schmidt. Om zulke schitterende kinderverhalen te kunnen schrijven, moet een deel van jezelf kind zijn. Maar door de voorstelling die ik vanmiddag heb gezien, vraag ik me toch af of er een deel van haar kind gebleven is, of dat het hevige verlangen naar die onbezorgde kindertijd de drijfveer achter al die mooie verhalen is geweest?

De schrijfster, die bekend stond om haar buitengewoon relativeringsvermogen en uitzonderlijk gevoel voor humor, kende ook een donkere kant. De kant van verdriet om alle stukgelopen relaties, het verlangen naar de tijd dat alles minder gecompliceerd was en het geworstel met een negatief zelfbeeld.

Katelijne Verbeke en Els Dottermans laten u kennis maken met deze donkere kant van Annie M.G. Schmidt die velen van u niet kennen. Onder begeleiding van Florejan Verschueren vertellen, lezen en zingen Katelijne Verbeke en Els Dottermans over deze donkere kant van Annie M.G. Schmidt.

Vluchten kan niet meer, heeft geen enkele zin
Vluchten kan niet meer, ik zou niet weten waarin
Hoe ver moet je gaan
Vluchten kan niet meer

Wat een heerlijke voorstelling is “Annie M.G. Schmidt”! Het ene moment veeg je de tranen (komma weg) van het lachen uit je ogen. Het andere moment veeg je de tranen van diepe ontroering uit je ogen. Een voorstelling waarin een lach en een traan oh zo dichtbij elkaar liggen. Een voorstelling waarin ontroering en humor elkaar afwisselen. Gebracht door twee klasse-actrices die tot de TOP van België horen. Begeleid door een klasse-muzikant. Deze heerlijke middag zal me nog lang bijblijven. Een dikke bravo is zeker op z’n plaats!

Gezien op 17 maart