Genadeloze en slimme voorstelling die je luid lachend naar een snik voert. Het meest prachtige vond ik dat de personages vanzelfsprekend alles met ons deelden. Alsof ze contact wilden houden met de getuigen die hun drama aanschouwden. En via die getuigen hun eigen drama waarnamen. Deze openheid trok me onontkoombaar de voorstelling in. De grens tussen mij en wat de mensen op de scene overkwam verdween. Het was alsof ik tien mogelijke versies van mijn eigen leven en van dat van de andere toeschouwers zag. Dit ging over ons. Het onstuitbare optimisme van de personages deed pijn. Geen van allen was van plan als verliezer van het leven uit de bus te komen. En wij op de tribune wilden de scene oprennen en ze omarmen en beschermen tegen alles wat het leven hen had aangedaan. En meer nog tegen alles wat ze zichzelf aandeden. Indrukwekkendste avond die ik in tijden heb beleefd. Als je het wonder wil ervaren hoe een puntgave komedie je aan het huilen maakt ga dan kijken.

Heeft vreemdgaan nut? Wat doet de natuur eraan, bijvoorbeeld? Maar laten we het eerst proberen te definiëren, dat praat wat makkelijker. Iemand heeft haar laptop op een tv-scherm aangesloten en laat ons wat vogels via youtube zien. Ja dat kan thuis ook wel. Al zit ik daar niet in een zaaltje met mensen van wie een deel er vorige week ook was. Zelf was ik er toen niet, ik weet niet meer waarom.

Wat zeker is, is dat het NUT aan vreemdgaan doet. Een onderzoek heet het, deze serie van negen maandagavonden. We mogen watertanden bij een heerlijke monoloog van Floor Leene, kijken naar de lezing van een dialoog, wat discussiëren in aanwezigheid van een bioloog (man met baard, prima gecast) en in een hoekje op de bank zit een franse zanger. ‘t Kan ook een behanger zijn. Of iemand uit Den Haag. Hee daar is Floor weer. En dan de dialoog, maar nu gespeeld. Wel goed hoor, maar het kan vast beter. Spannender. Kijk, dat treft: wij mogen van Greg Nottrot, de regisseur van dit alles, onze inbreng geven. Nou, Greg, wij willen graag vreemdgaan. Maar daar komt weer eens niks van, want jullie houden ons de hele avond binnen.
Geboeid.
En misschien de komende zeven maandagavonden ook wel.

Ik weet trouwens alweer waar ik vorige week was. Sigaretten halen, dat was ik. Eh nee ik rook niet, da’s waar - maar voor jóu hè, schat. Mag jij lekker een andere uitvlucht verzinnen!

Misschien was onze verwachting te hoog maar geen tranen met tuiten gelachen. Geen pijn in mijn kaken of in mijn buik.’T was leuk maar niet meer dan dat.
Jammer…….

Onthutsende voorstelling. Het stuk heb ik al diverse malen gezien maar nu heb ik het idee het stuk voor het eerst te hebben gezien. Zo helder geregisseerd, zo natuurlijk gespeeld. Monique Kuijpers is een wonderlijke actrice waarbij ik in het begin dacht: kan dit wel? Zo voluit en extravagant. Maar als je goed kijkt zie je dat elke inch aan haar spel klopt als een bus. In de ruzie met haar zoon en meteen daarna met Trigorin wordt alles wat ze speelt waargemaakt. Zo heb ik nog nooit iemand zien spelen. Een kreng van de allerbovenste plank waar je zwaar medelijden mee krijgt. Ook Bram Coopmans raakt me diep. Een mannelijke acteur die zo emotioneel speelt zie je zelden.
Eigenlijk speelden ze allemaal heel goed. Dat is een zeer grote verdienste van de regie. Sommige rollen, zoals Samrajew, waren me eerder niet eens opgevallen. Wim Bouwens maakt er met een minimum aan tekst een hoofdrol van. Wat een verdriet bij die man.
De jonge acteurs schitteren en stralen temidden van die ervaren rotten. Nina en Kostja maken van de slotscene iets heel verrassends. Nu eens geen Nina die totaal ingestort is maar iemand die probeert door te gaan, wat er ook gebeurt. Terwijl je aan alle kanten ziet dat ze zwaar beschadigd is. Het slot greep mee zo naar de keel dat ik nauwelijks kon applaudiseren. Bij deze een oneindig compliment aan dit prachtige gezelschap.

Eigenlijk plezier verrast door de voorstelling. Wist niet helemaal zeker of ik de doelgroep was, na wat ik had gelezen over de voorstelling, maar was toch wel benieuwd naar hoe het eruit zag. Profetische, poetische teksten, in een hoog tempo, terwijl de chaos op het podium, en in de stad waar het stuk zich afspeelt, telkens toeneemt. Past allemaal erg goed, ook qua hele vormgeving voel je een beetje het hopeloze dat ook in het stuk zit. Ook de dialogen, die minder poetisch zijn, zijn erg sterk en zitten vol met mooie one-liners. Allemaal van die zinnen waarvan je tijdens de voorstelling denkt: die moet ik onthouden. Maar door het grote aantal van dat soort zinnen, lukt dat niet. Je zou de voorstelling er haast nog een keer voor bezoeken. En zo niet daarvoor, dan wel voor de acteurs, want het spel is ook echt indrukwekkend.

Geen woorden, geen mimiek, geen gevoel.
Triestheid die ons geen seconde heeft kunnen boeien.

Mooi decor, maar de uitvoering valt tegen. Acteurs die te snel praten, en toch een stroperige traagheid aan de verhaallijn meegeven. Ze weten je als toeschouwer gewoonweg niet te raken…jammer..jammer, want aan Toetsteen ligt het zeker niet.

Nathalie wie?! Zullen veel mensen zeggen als ze de kop van deze recensie lezen. Onbekend wil niet altijd betekenen dat iets slecht is! Nathalie Baartman is daar een groot voorbeeld van.

In haar debuutvoorstelling Stam is Nathalie zichzelf, maar ook weer niet. Ze draag een jurk waardoor het lijkt alsof ze uit een middeleeuws kostuumdrama is gelopen. Stam is dan ook wel heel authentiek, maar dat is juist leuk. Door het ouderwetse laat Nathalie heel goed blijken dat het vroeger zonder computer en tv ook leuk kon zijn.
“Op maandag aten we altijd pannenkoek met zure haring, en dan gingen mijn ouders daarna tongzoenen op de bank. En dan ging ik naar mijn kamertje en dan fantaseerde ik over tongzoenen met Donald Duck” zegt Baartman. De boodschap die ze meegeeft is mooi. Waarom kunnen wij niet zonder tv? Vraagt Baartman zich af. “Tegenwoordig is het Ganzenbord massaal van tafel geschoven, en je maakt het beest pas echt in mensen los als je hen Lingo ontneemt! Nathalie wil een normale stam. Geen sekte en al helemaal geen Hyves. Ze wil in een stam waarin het nog gezellig is, en waar mensen die meer naar beeldschermen loeren dan naar elkaar!

Stam vond ik een geweldige voorstelling omdat ze zichzelf is, maar toch in een rol. Het knappe is, is dat Nathalie terwijl ze die rol speel géén typetje is. Heel erg knap! De hilarische anekdotes worden af en toe afgewisseld met een liedje op het ouderwetse orgel.
“ik ben soms wel eens verdrietig, maar dan huil ik niet. Want ik weet niet hoe dat moet” is een zin uit een van die liedjes.
Zo’n goed programma voor een debutant komt niet vaak voor. Dat schept verwachtingen voor haar tweede programma waarin ze in april en mei mee gaat Try-Outen, genaamd: LOS

Helaas viel de musical Dirty Dancing erg tegen. Misschien dat ik een te hoge verwachting had. Het dansen in de musical was over het algemeen heel goed, vandaar 1 eland. Verder verdiende het decor ook nog een eland. Helaas is Dirty Dancing een geval van veel gemiste kansen. Het had zo mooi kunnen zijn… Helaas was het acteer niveau van een heel laag niveau en vroeg ik me soms af of het wel prof’s waren. Chris Tates was eigenlijk bijna de enige die hier een voldoende scoorde. De twee hoofdrol spelers waren goed in het dansen, maar er was geen chemie tussen de twee. Dat was erg jammer. Verder waren bijna alle personages karikaturen. De humor was heel erg slecht en zeker niet grappig. Er waren te veel kromme tenen-momenten. Ik vind dat je voor 75 euro meer mag verwachten. Al moet ik wel zeggen dat het decor echt de moeite waard was. Maar ja, je gaat niet naar een voorstelling voor een mooi decor. Al met al een domper.

Je weet één ding als je naar Sara Kroos in het theater gaat. Het zal gaan over seks, er zal fel gescholden worden. Maar wat veel mensen niet weten is dat Sara ook enorm lief en gevoelig kan zijn. Kortom: theater wat enorm grof is maar wat tegelijk ook enorm kan schuren.

Sara Kroos heeft vorig seizoen alle ruimte genomen is alle opzichten. Met haar derde programma Zoetgevooisd heeft ze er een tweekoppige band bij: Martijn Breebaart en Bas Mulder. Dat was een groot succes, dat is gebleken doordat ze de VSCD Neerlandshoop cabaretprijs heeft gewonnen, een cabaretprijs voor het grootste aanstormend cabarettalent. In Zoetgevooisd had Sara haar eigen “stijl”ontwikkeld, gevoelig zijn afwisselen met enorm grof, en dat werkte!

Dus ook in haar vierde programma Bries vind je die “stijl”. Hij is alleen maar verder ontwikkeld vergeleken met Zoetgevooisd.
Bries gaat over het niet mee gaan met de rest, over het controle verliezen in het leven. Bries is een zeer grof, poëtisch en natuurlijk zeker grappig programma. Door het afwisselen van gevoelige liedjes en grofgebekte conferences is het een vloeiende stroom en heb je dus ook nooit de zogenaamde “gaap momenten”. Ook door het grote improvisatie talent van Kroos komen er ook vaak grappige spontane reacties op het publiek.
In Bries laat Sara vele kanten van zich zien en laat haar ongezoute mening duidelijk horen. Over ouders die na kinderbedtijd elkaar nog steeds “pappa en mamma” noemen, en over “grootmoeders appeltaart”wat in de supermarkt word verkocht terwijl dat eigenlijk:”Appeltaart die door een doos met een netje op d’r hoofd achter een lopende band is gemaakt” moet heten.

Bries heeft een grote indruk op mij gemaakt. Dat kwam door twee rededen.
1. Ze zegt wat ze denkt zonder zich voor iets te schamen en zich in te houden
2. Het afwisselen van de twee kanten die ze heeft, de groffe kant en de vileine kant die nog heel broos is. De botte conferences en prachtige liedjes met allemaal een diepere betekenis erachter.

Er zitten daarentegen wel een paar kleine minpunten aan Bries. De liedjes bijvoorbeeld, ze lijken erg op elkaar, niet qua inhoud maar de sound. Daarin mag wel meer gevarieerd worden. De teksten waren af en toe ook wel té poëtisch, maar daar zit ook wel weer een hele mooie kant aan, maar van mij mag ze dat ook nog wel wat minderen.
Ondanks deze twee kleine minpuntjes is Bries een TOP programma, een programma waar Sara Kroos trots op mag zijn!