Wat is dat nou? Geen enkele minirecensie tot nog toe over de beste Carver sinds Café Lehmitz? Wat een prachtig theater, wat een gelukkig idee om Gerardjan Rijnders erbij te halen, wat een schitterende mengeling van tekst, mime, dans en muziek. Gods Wachtkamer is een prelude op de dood, een danse macabre op stokoude benen, een refrein dat Hein heet. Ik heb ervan genoten. Van Beppies superieure vermoeidheid, van Jokes aandoenlijke gekte, van alles wat de twee jongens in huis hebben om de verveling en de dodelijkheid daarvan vorm te geven. Voor de rest mag de fantasie van de toeschouwer lekker zijn eigen gang gaan, en zo hoort het. Ga er naar toe!

Kan me goed vinden in de minirecensie van A.T. De voorstelling bestaat uit de regieopdracht: Relativeer alles wat je doet en meen niks van wat je zegt. Dat voeren de spelers bijna allemaal braaf uit. Waardoor er geen enkel sprake is van welk drama dan ook. De personages hebben tenslotte nergens echt last van want ze moeten vooral giechelen om hun eigen gekke probleempjes. Het hing mij vrij snel de keel uit. En dan is er nog De Actrice die nog een stapje verder gaat en er een soort Tineke Schoutenachtige Lachofikschiet Show van maakt. Tenenkrommend. A.T.’s kritiek dat de titel ‘Een Meeuw’ flauwekul zou zijn omdat het ‘De Meeuw’ moet zijn klopt echter niet. In het Russisch staat er geen lidwoord voor. Het stuk heet dus eigenlijk stomweg ‘Meeuw’. ‘De’ of ‘Een’ maakt dus in feite niet uit.

‘As you like it’
Het begint veelbelovend tot de acteurs even op de voorgrond treden, hun scenetje spelen en zich weer mengen tussen de bewegende benen.

Hoe oudbollig kun je proberen Shakespeare toch in een nieuw jasje te steken? Met een beetje naakt hier en daar.. waardoor het publiek wellicht even schrikt. Maar dat naakte is ook alweer ZOoo jaren 90.
Het is moeilijk te verstaan! En Shakespeare betekent niet dat je als een poeet met candellightmuziek moet spreken. Zo overdreven gedragen!
Alleen de monoloog over het schouwspel op het toneel was nog wel de moeite waard.
Ik geef toe ‘As you like it’is één van de ‘moeilijkere’ Shakespearetragedies, maar van deze versie was nog minder te volgen.

En dan die kippen? Leuk, vermakelijk..maar waarom?

Ik had toch echt wat meer van het werk van Gerardjan Rijnders verwacht. Jammer

Johan Simons doet opera en verzon met zijn decorontwerper Bert Neumann een machtig spel met beeld en ilusie; gigantische doeken met daarop een foto van het lege toneelhuis erachter. En toen ging hij weer weg, elders werken, en toen namen de opera-mensen het over, en die gaan dan in hun kitscherige glitterdecortje operaatje spelen. Jammer hoor. Ik heb geen verstand van muziek, maar ik durf de stelling toch wel aan dat dit niet Mozart’s allerbeste melodietjes zijn. Gewei voor Steven Van Watermeulen, maar die zong dan ook niet.

Niet zo best muziektheater over kinderen van een rockartiest. Rockt noch rollt.

Soms is het met voorstellingen net als met autorace-spelletjes. Je remt net te laat en je weet dan al dat je twee bochten later van de baan gaat. Antigone is er zo een: al in de tweede scène weet je dat met deze intensiteit en energie het einde niet meer dramatisch genoeg kan worden. Desondanks: slimme, opgesekste bewerking die van Antigone mooi een hedendaagse twintiger maakt en een paar erg goede scènes tussen Hanneke Scholten en Erik van der Horst.

Het probleem met theater op lokatie is dat ik meer naar de lokatie kijk dan naar het theater. Of in dit geval keek ik neer op een theater, want we zaten in een appartement tegenover de schouwburg in Almere.
Aardig stuk over een architect en zijn vrouw. Over hun relatie, hoe leeg en fantasieloos die is en was, net als de gebouwen die de architect in de klei neerzet. De tekst, naast de muzikale intermezzo’s, was de enige houvast, dus ik moest mijn aandacht wel verleggen van het uitzicht naar de kale nieuwbouw kamer. Goede tekst trouwens, met verrassende wendingen en venijnige opmerkigen goed vol te houden. De eerste scene blijkt zich af te spelen 3 jaar na de dood van de vrouw. En in de tweede scene zien we hoe zij dood ging. Allemaal op dezelfde plek. Ik miste alleen een derde deel, de eerste ontmoeting waar ze al die tijd al over gesproken hadden. Het was daarom ook erg kort, binnen 3 kwartier stond ik weer omhoog te kijken naar de plek waar het uitzicht zo mooi was.

ik vond de voorstelling dood maar dan ook doond saai!

Saai, saai, saai. I have seen it all before met als dieptepunt de vriendin die in de vagina van de ander verdwijnt (inclusief echo). Absolute afrader behalve als je van John Lanting houdt.
Jeroen, Rotterdam

Even wat tegenwicht op de slechte minirecensie op deze site. Ik vind het erg knap dat Plien en Bianca er ingeslaagd zijn om in deze voorstelling hun bekende meligheid, gekke persoontjes en stemmetjes te combineren met een meer lagen verhaal. Terugkerende verwijzingen naar het omgaan met een naderend einde, ouder worden en angst voor de grote boze buitenwereld zijn prachtig gevangen in een strakke voorstelling met veel buikpijn lachen (“waar zit dan je labia?”) en ontroering (“Mooie steen”, “Ja dat is mijn konijn. Bent u van de gemeente?”).
Kortom, in de verzameling van voorstellingen van Plien en Bianca is dit een prachtige nieuwe toevoeging die laat zien dat ze steeds meer nadenken en toch heel erg grappig blijven!