Een vader die zijn dochter obsessief beschermt tegen de boze buitenwereld, maar daarin natuurlijk niet slaagt. Stof genoeg om een bij tijd en wijle hilarische voorstelling van te maken. Dat heeft dan met name te maken met Yahya Gaier. Zijn verschijnen als imaginair vriendinnetje is al heel leuk. Zijn dans als wegwillende buurjongen is een feest om naar te kijken. En vermomd als pizzabezorger-over-the-top zorgt hij voor absurde momenten. Die hadden er voor mij nog wel wat meer in gemogen.

Een jongen loopt over het lege podium heen en weer, maar wordt door plotselinge lichtbundels tot stilstand gebracht. Toeval gaat over onzekerheden, een overleden oma en een moeder die altijd op het verkeerde moment belt. Of hij gelukkig is? Nee, gelukkig niet, maar wel tevreden. En dat is ook genoeg. Mooi gebruik van licht en beweging en een geniaal einde.

De televisie-serie destijds in de regie van Mike Nichols, ongeveer het allermooiste tv-drama wat ik ooit heb gezien - ik was bang dat de versie van TGA verschrikkelijk zou tegenvallen daarbij vergeleken.
NIET!
Prachtig!
Een tomaat omdat ze de epiloog hebben weggelaten, dat vind ik wel erg.
Maar verder, volgens mij stuwt iedereen elkaar tot grotere hoogte - echt iedereen is goed. Kesting is natuurlijk briljant, maar ik was zeer aangenaam verrast door Roeland Fernhout, nog nooit zo goed zien spelen.
Leuk, dat Eelco Smits Prior speelt, hij was me destijds bij de Romeinse Tragedies al opgevallen.
Echt heerlijk toneel - er gebeurt iets met je als je daar zit, waarschijnlijk ook omdat het een marathon is.
Maar ik denk wel dat het helpt dat ik het stuk heel goed ken; ik vraag me af of mensen die het stuk niet kennen het spoor niet bijster raken af en toe.
Muziek van Bowie, mooi.
Verschrikkelijk lachen en zo ontroerend.

De pleuresregen getrotseerd om naar deze voorstelling te gaan. Gelukkig maar, want het was echt berenleuk. Ik dacht eigenlijk dat ik als publiek zijnde de hele avond uitgescholden zou worden (ik had daar soort van zin in) maar dat gebeurt eigenlijk alleen de laatste (bijzonder hilarische) tien minuten. Daarvoor herdefiniëren de acteurs wat we nou eigenlijk met elkaar aan het doen zijn in het theater. En wat we vanavond dan zogenaamd niet met elkaar gaan doen. Dit anti-theater wordt zo bevlogen gebracht, dat het een hele belevenis wordt. “Vanavond is uniek!” roept een van de acteurs ironisch, maar toch voelt het even zo. Knap gedaan. Veel om over na te denken. Vond het zoals deze jonge acteurs het brachten totaal geen gedateerd stuk. Meer iets dat om de zoveel tijd gewoon gespeeld en gezien moet. Na afloop nog ruim een uur lopen nahinniken.

Een reünie is doorgaans iets voor masochisten, vind ik. En in die mening ben ik vanavond weer eens gesterkt door Aluin.
In Hotel Midlife komen de leden van een voormalige popband na twintig jaar nog eens bij elkaar om nog één keer op een festival te schitteren.
Alles goed? Alles prima, joh! Maar inmiddels….
Het bijeenzijn wordt alsmaar treuriger en wij als publiek, wij blijven maar lachen. Hoe schrijnender en ongemakkelijker het wordt, hoe gretiger we lachen.
De spelers van Aluin houden ons een lachspiegel voor, een met heel vervelende barstjes.
Gelukkig kan Gabby Bakker erg mooi zingen, dat houdt ons nog wat op de been na afloop.

Volslagen ontklede versie van Angels in America.Flink geschrapt in de tekst (einde is voor het gemak maar helemaal weggelaten)Er is amper decor,en wat er aan decor is is niet functioneel.Acteurs die dubbelrollen spelen trekken “een andere trui aan” en dat alles maakt het geheel rommelig.Vooral het bijbelse verhaallijntje komt totaal niet uit de verf.Wat Prior nou eigenlijk in de hemel komt doen is niet duidelijk.Gelukkig spelen de acteurs erg goed, Roeland Fernhout is verrassend fijn om naar te kijken,Hans Kesting overtuigd als Roy Cohn,Hadewych is fantastisch.Barry,Fedja en Eelco spelen prima, maar komen niet echt tot hun recht.Alwin slaat als de Engel de plank mis, en Marieke Heebrink doet rare dingen met haar tekst,alsof ze ter plekke commentaar staat te leveren op haar personage.Hoewel ze als moeder bij vlagen toch wel weet te overtuigen.Ik vond de voorstelling al met al toch tegenvallen, de scherpe kantjes zijn eraf gesneden.Misschien had Gertjan Reijnders het moeten regisseren, en niet Ivo van Hove.

Toch jammer, minder dan een halve zaal gisteravond, want de Tien Geboden is best een interessante voorstelling. Een voorstelling over het zoeken van mensen, over de zoektocht en de uiting van liefde, maar laat ook zien dat wat mensen ondernemen vaak net niet lukt. Menselijk falen? Maar toch ook weer niet. De Tien geboden (of eigenlijk de eerste vijf) bieden de leidraad om dit te laten zien, zonder dat de geboden expliciet worden. Goed, want dit is denk ik ook de bedoeling van deze geboden. De enscenering is eenvoudig, maar transparant, het spel is krachtig. Wel blijft achteraf een beetje de vraag hangen wat nou de boodschap precies is. Iedereen kan er het zijne uithalen, enerzijds prima, maar het gaat naar mijn idee toch een beetje ten koste van de zeggingskracht.

Eerder zagen we heel mooie voorstellingen van Antigone. Dit keer ging het mis.

“Feydeau” is een poging om van boulevardtoneel een straffe komedie te maken - begrijp ik van Bart Meuleman. Dat is in zoverre gelukt dat dijenkletsers en klappende deuren ontbreken. En de pinkanterieën hebben een andere vorm gekregen.

Maar verder?

Mij deed het denken aan een poging om Tatra auto’s bij de tijd te brengen door van drie oude wagens één nieuwe te maken en die dan wat te pimpen. Resultaat: niet retro,niet modern en niet veilig op de weg.

Met respect voor de poging en de spelers, nee, Feydeau is het niet (meer).

Erg leuke en bij vlagen zelfs hilarische voorstelling. Ook leuk als je zelf niks met Oetzi, de gletscherman hebt. Het is ook nog muziektheater, er wordt erg mooi in gezongen!

Om maar met de deur in huis te vallen: ik vind het moeilijk te duiden waar Baal over gaat. In het algemeen, maar ook in verhouding tot het nu, deze maatschappij. Het is de goddeloze Baal - heerlijk vertolkt door Fania Sorel, die niet trapt in de makkelijk angry young man-versie die deze rol in zich draagt, die vrouw na vrouw verslindt, drinkt, dicht, de wereld aan zijn laars lapt. Vrijheid boven alles, een roep die - zoveel kan ik mij voorstellen - aard in deze vertruttende en belerende maatschappij. Maar toch: zijn we juist niet al vrij genoeg? En schaamteloos? Ik noem de rij realityprigramma’s niet op, maar u weet waar ik over praat. Ik heb het idee dat Brecht (19 jaar toen hij Baal schreef) het stuk niet helemaal in balans heeft gekregen. Het Ro theater heeft bewust voor de eerste versie van Brecht gekozen, omdat deze juist een stroom in zich heeft die het stuk vaart geeft.
Maar hoewel dat niet helemaal zo is - de voorsteling voelt soms lang aan, sommige passages beklijven niet - raad ik deze voorstelling toch aan. Waarom? Om de speelvreugde en het speelsheid die ook grote zaal voorstelling kunnen hebben.
Fania Sorel steelt als Baal niet de show, maar stelt al haar collega’s in staat om uit te pakken in grotesk spel, vreemde kostuums en veel schmink. Alize Zandwijk heeft een heerlijk ritme geconstrueerd, heeft haar voorstelling helemaal in de hand, weet waar ze heen wilde. De acteurs geven zich helemaal en samen verdienen ze vier geweien. De tomaat omdat Zandwijk mij niet helemaal heeft gekregen waar ze mij hebben wilde.