Eerder( na “Barmhart” genoten te hebben)schatte ik zijn intensiteit op “Brelliaans”. Dat wordt in “Het Wilde Westen” alleen maar bevestigd.Maar zelf noemt Maarten van Roozendaal nu namen als Cash en Randy Newman. Dat laatste klopt als vergelijking in zoverre dat Newman doorgaans iets heeft te melden in zijn liedjes. “Het Wilde Westen” doet dat ook: over onze beschaving en derzelver verbreiding en het wedervaren van vestokte rokers annex kroegtijgers.

Enfin, Egon Kracht, Marcel Groot en Maarten van Roozendaal slaan geluk (dat veel te veel praat) uit groot en klein leed en doen dat prachtig. Ik zou zeggen: ga en geniet.

(Ik ga ervan uit dat de lezer van deze recensie op de hoogte is van de inhoud van deze voorstelling, dus dat laat ik maar even buiten beschouwing)

Mijn verwachtingen waren hooggespannen. In de media had gestaan dat Hotel Midlife een vervolg was op de hitvoorstelling Putlucht, die ik in 2003 heb gezien en wat ik een hilarische voorstelling vond. Helaas, Aluin heeft mijn verwachtingen niet weten in te lossen met Hotel Midlife. Ten eerste vond ik de raakvlakken met Putlucht wel heel summier. Daarnaast kwam het geheel op me over of het nog niet af was. De voorstelling begint sterk met een flashback naar vroeger: een optreden van de popgroep in vol ornaat in jaren '80-sferen. Daarna de ontmoeting tussen de groepsleden, jaren later. Lekker catchy dialoogjes, hoog tempo, leuke grappen, precies zoals we van Aluin kennen. Daarna kakt de boel in als slagroom uit een spuitbus. De zogenaamde vertwijfeling die toeslaat tussen de groepsleden, met zwijgende scènes en wringende confrontaties, halen enorm de vaart uit het verhaal zonder de diepgang te brengen waar ze waarschijnlijk wel voor bedoeld zijn. Hierdoor dwaalden mijn gedachten af. En dan is het ineens afgelopen. Jammer, ik had er echt (veel) meer van verwacht.

Tarzan, goed spectaculair begin met veel spanning.
Zeker de moeite waard om te zien!
Goed gezongen en met grappige stukjes erin.

Ik ga zeker voor de 3e keer!

Werkelijkheid en fantasie lopen in deze voorstelling fantastisch door elkaar. Met simpele beelden of juist hele drukke scènes worden de gedachten van de hoofdpersoon mooi uitgebeeld. Surrealistisch bijna. De lappen tekst weet Derwig heel goed te onthouden en uit te spreken, maar veel verder komt hij meestal niet. Nietvelt zwerft weer eens een beetje over het toneel, maar zelfs zonder tekst weet ze mij altijd te boeien.
Ik heb me echt verbaasd hoe mooi alles door elkaar liep, maar veel meer was er niet aan. Lelijke kooiconstructies die ook het licht niet ten goede kwamen. De hele avond heb ik gewacht tot de pilaar omvalt, maar dat doet ie helaas niet. En behalve dan dat dit een antwoord is op de huwelijkscyclus van Van Hove kan ik geen andere reden bedenken om dit stuk nu of ooit nog op te voeren.

Eigenlijk teveel ophef voor wat deze voorstelling teweeg brengt. Op zich is er niks mis met uitkleden, kaalslaan en tegencasten, integendeel: het kan een andere kijk op een stuk geven dan vanzelfsprekend. Maar in dit geval komt er niet veel voor terug. Het ziet er weer slim bedacht uit en het spel is weer een keurige combinatie van knap en tegendraads, alles functioneel maar het doet me niks. En de kans om echt iets te doen met de verstreken 20 jaar is volledig gemist. Deze voorstelling had misschien beter in een kleine zaal of locatie kunnen staan.
Na een aantal grotere producties vraag ik me af of de acteurs wel iets hebben met Ivo en zijn ideetjes. Ik zie steeds minder eigenheid en sprankeling. TGA wordt een beetje eenvormig, zo grauw als de kale Schouwburg waarin ze steeds vaker te zien zijn…

Ik was enorm teleurgesteld met deze interpretatie. Ik vond het echt nergens opslaan. We are supposed to be in 1980\’s New York, if we believe in the projections used and yet the cast are all entirely dressed in clothes they could have bought last week on the Kalverstraat. Joe\’s conservative mormon mother arrives in New York in high heels with a cleavage almost down to her navel. Louis has lost all his jewish neurosis and being much older than Prior his dilemma in leaving Prior has all but vanished. Prior meanwhile looks like a man in his early twenties - not the world weary ex drag-queen Kushner intended. The bare and over-lit boring decor robs us of any intimacy the play originally had (as do the radio microphones used - can\’t the actors just project?) Harper was just a lumpy unattractive archetypally dutch girl - her fragile appeal completely lost. Only Roy Cohn seems to have come to life as he was written on Kushner\’s page - providing the only moments where my attention was held. Worst of all, no effort was made to visually support the hallucinations/fantasies. Surely that is the essence of good theatre, a simple lighting effect, appropriate costume and the right actor can create the most stunning supernatural effects. I know others rave about this stripped back production - but I thought it just looked cheap and ill-conceived. I dread to think what Tony Kushner would think if he saw what they have done with his theatrcial masterpiece - not least the excessive cuts made.

Prima te doen zo’n marathon, de tijd vliegt. Hans K. buldert vrolijk, Alwin P. loopt afgemeten, Fedjav H. kijkt moeilijk en Eelco S. draait rondjes. En Roeland F. staat op het podium, war hij thuis hoort. Zo zie ik ze graag. Maar het meest geniet ik van Hadewych die de fantastische scenes op Antartica mag spelen. Veel geweien voor Kushner die episch toneel schrijft dat alle huis- en wachtkamers problematiek overstijgt. Verdomd interessant stuk. Bowie hielp me niet zoveel als Young eerder, maar ik ben een afvallige fan. Tomaten voor zichtlijnen in de schouwburg, zaal is niet perse de ideale positie. Veel hoofden zonder lichaam gezien. En ook een tomaat omdat het gewoon ‘goed’ was, terwijl ergens in de pauze, ‘heel erg goed’ aan de horizon schitterde.

Wat een brok ellende zeg!!! Géén musical te noemen. De middelbare school musical waar ik de dag ervoor naartoe was geweest heeft nog meer indruk om mij gemaakt. Het dansen is leuk ja… maar daar ga ik niet naar een musical. De multimedia in de musical was fantastisch, maar dit misbruikten ze ook te veel. Zo begint er een zwembadscène die nergens op slaat, de dialogen gaan nergens over, en dan gaat het zwembad weer weg. Ze wilden graag even laten zien wat ze er allemaal mee konden. De humor in het stuk was echt onder het niveau van een dorpse toneelbijeenkomst. Daarbij zitten er tientallen scènes in, die je weg had kunnen laten. Zo komt er een hele keuken het toneel op en daar wordt vervolgens niets mee gedaan en 30 seconde later weer afgereden. Het acteren was VERSCHRIKKELIJK. Dan had danser Johnny nog de meeste intonatie. Ook de oudere zus, die op het begin doodnormaal was, werd op een gegeven moment als een debiel neergezet. Kietel me even? Het stuk mist TEMPO. Ik snap niet dat ze die kleine dingen niet aanpassen, het komt totaal niet aan bij het publiek. Ook geloofde ik er geen barst van dat Johnny echt op Baby verliefd werd… De omschakeling was van de ene scène naar de andere… Als ze de helft geskipt hadden was het nog enigszins vermakelijk, zodat ik niet op de klok ga kijken wanneer de pauze nou eindelijk is. Het begin was verschrikkelijk mager en daarbij vooral de zang van de vrouwelijke zangeres. Ik dacht: Oh jee, als dit de hele voorstelling zo is. Na de pauze komt uit het niets een gozer op die loepzuiver zingt… Doe daar wat mee! Nee, de 75 euro is hier niet aan besteed! Weggegooid geld!

Het is een prachtig stuk en de acteurs zijn geweldig dus ik ging stralend de schouwburg uit. Maar op de fiets naar huis begon er al iets te knagen: was dit het nou? Was dit nou alles?
Het verhaal was prima te volgen, zelfs zonder de tvserie ooit gezien te hebben, dus dat was het probleem niet zo. Ik denk dat het komt omdat er iets ontbrak. Urgentie misschien. Kushner had iets heel belangrijks te zeggen toen hij het stuk schreef en het is me niet helemaal duidelijk of Van Hove dezelfde boodschap heeft. Of hij überhaupt een boodschap heeft of dat hij alleen een bijzondere voorstelling wil maken. Dat is hem wel gelukt overigens.

De projecties op de achterwand ontbraken in het eerste deel maar toen ze er in het tweede deel wel waren voegden ze niet zoveel toe wat mij betreft.

De eerste voorstelling van de veelbelovende nieuwe theatergroep Sonja. Een grimmige tekst van Anthony Neilson, indringend gespeeld door jonge spelers Anna Hermans en Joost Dekker. Een relatie die eigenlijk al over had moeten zijn, wordt door een nieuwe wending opnieuw op scherp gezet. Chronologisch aanvankelijk verwarrend, maar vervolgens daarin ook verrassend en tot het eind toe spannend. Joost Dekker speelt dan weer groots en brutaal, dan weer klein en ingetogen, een man die gevangen zit tussen zijn gevoel en zijn verstand. Anna Hermans hakt op hem in met een psychologische oorlogvoering die tot het eind toe blijft boeien.
Dit alles onder begeleiding van pianist Erik Woltmeijer die met zijn minimale, dissonante composities de slepende kwestie goed weet te vatten.
Een tomaat vanwege het fletse lichtplan waarin het decor soms goed tot zijn recht komt, maar soms ook aan stukken belicht wordt en de dynamiek van de voorstelling, die nog niet helemaal goed zit. De overgangen tussen scènes moeten nog iets flitsender en kunnen nog beter worden ingezet door de acteurs… maar dan heb je ook wat!