Karin deed haar ding.. en meer was het niet. Zonde want ze heeft zoveel talent maar het komt gewoon niet tot zijn recht…

Sommigen ( zie bijvoorbeeld www.8weekly.nl : “Donderwolk”) zijn ronduit enthousiast over deze nieuwe van Orkater. Ik niet.

Fysiek theater, jawel. Grotesk werk van Michaux, jawel. En vakkundig werk van Porgy Franssen en de anderen, jawel. Maar het verhaal van dit hallucinerende gezinshoofd, tevens bully, en zijn gezin, blijft net zo ver weg als de tijd waar hun bric ? brac meubilair vandaan lijkt te komen.

Nee, ik zag veel en veel beter van Orkater.

Wonderschone toneelavond beleefd. Dit is een absolute aanrader en reclame voor het medium theater. Sarah Moeremans’ regie is hartstochtelijk en het acteerwerk is hartverscheurend en hilarisch tegelijk.Daarom de 6 geweien. voor elke acteur 1. Eigenlijk is dit het soort voorstelling waar men niet over moet lezen maar hem gewoon gaan zien.

Ha, mooi dat deze supergoeie voorstelling nu al zoveel gezien is. Het is een ernstige, kale teksttoneelvoorstelling duidelijk voor het publiek gemaakt. Ik denk en hoop dat we deze aanpak veel zullen gaan zien de komende jaren. Theatraal is het misschien een beetje karig, maar als het repertoire veel van dit soort prachtig heldere en toch licht subversieve stukken blijkt te hebben, dan blijf ik wel kaartjes kopen.

Wat een heerlijk acteurstoneel! Boermans heeft al zijn spelers tot grote hoogten gebracht.

Zoveel lagen zitten er in dit stuk van Schnitzler en zo helder hebben Boermans en vertaler Tom Kleijn deze lagen naar voren gebracht. De theaterzaal is omgebouwd tot een spectaculair zwart snelweg-lint. De mise-en-scenes zijn daardoor verassend en krachtig. Elke opkomst en afgang krijgt hierdoor dramatische lading. De muziek van Bon Dylan is meeslepend en melancholiek. En het einde is van zo’n overweldigende schoonheid dat je er koud van wordt.

Het duurt wel lang: drie uur en zittend op een kussen is dat niet uiterst comfortabel, maar het is het allemaal waard. Hoe kan een voorstelling zo kaal en esthetisch zijn en toch zo inhoudelijk raken?

Dacht je net dat de TC overbodig was geworden, doen ze dít weer in eigen huis… Theu Boermans regisseert één van de beste stukken die ik in lange tijd van de TC zag. Mooie rollen voor het eigen ensemble, in het bijzonder Jappe Claes en Myranda Jongeling. Ook goeie rollen van de gasten, met een extra gewei voor alleskunner Katja Herbers. Het golvende decor doet denken aan Ajax, maar wordt nu duizend keer beter ingezet: het werkt zowel functioneel als esthetisch in alle opzichten. Een genadeloos portret van Boermans’ eigen babyboomgeneratie, maar ook een scherpe waarschuwing voor hedonistische dertigers.

Als je denkt dat het niet gekker kan..Na de ski-baan van AJAX gooide de Theatercompagnie, het Compagnietheater om tot skatebaan. In een grote baan vol heuvels en dalen loopt de ‘eenzame weg’. Een voorstelling waarbij de individualist wordt beschreven. Een fantastische tekst van Schnitzler. Was het Wijde Land van de Theatercompagnie nog braaf (nationaal) toneel, dit is Theatercompagnie-toneel! Een stuk dat tot de kern gaat en draait om tekst. Met zo’n stuk eigent de Theatercompagnie de titel van 2e stadsgezelschap op! Behalve de mooie tekst en het strakke decor excelleren de Theatercompagnie-acteurs. Geen grote rollen voor gastacteurs, maar het ensemble staat zo sterk. De gelaagdheid waarmee Jappe Claes en Myranda Jongeling hun rollen neerzetten, doet je rillen. En dat mag ook wel eens!Na de kleinere rollen van Jongeling (bijv. in Don Carlos & de Wilde Eend) staat deze actrice weer haar mannetje zoals we van haar gewend waren uit vroegere stukken van de Trust (1000 rozen, de Presidentes en de Schwabs) Amsterdam, geef de Theatercompagnie hun geld zodat we vaker dit toneel mogen aanschouwen.

Wij zijn ook op de avond van WH geweest en kunnen niet anders dan betreffende mening delen. Wij hebben ons niet kunnen zetten om de voorstelling tot aan de pauze uit te zitten. De voorstelling leek maar niet op gang te willen komen en pakte ons geen moment.

De voorstelling was matig, ik heb iets meer dan de helft van de voorstelling gezien toen vond ik het meer dan genoeg en ben ik weggegaan en ik was echt niet de enige die dat deed !
Een enkele grap of liedje vond ik goed.Het leek wel of ze moeite had met de teksten, ze versprak zich regelmatig.
Er kwamen meerdere platvoerse grappen in voor, die m.i. kant noch wal raakte.
Dit was voor mij de eerste keer om Karin in levende lijve te zien. Ik heb meerdere shows van haar op tv gezien waarin ik haar énorm goed vond en haar bewonderde vw haar grote talenten. Ik begrijp dus ook niet wat er hier gaande was ??????

In deze serie bizarre schetsen over een bijzonder gezin is zoveel tegelijk te zien en te horen dat je keuzes moet maken waar je aandacht op te richten. Op dat lieflijke lied dat een dochter zingt of toch maar op pa die ma naar een andere wereld probeert te helpen. Op de verrassende teksten van Henri Michaud (toch eens wat van hem gaan lezen) die voor Porgy Franssen gefundenes Fressen lijken of de intrigerende muziek van Michel Banabila. Op de niet aflatende stroom beelden die op de wanden wordt geprojecteerd of het prachtige fysieke spel van Ria Marks. Hilarisch, spannend, schrijnend, het zit er allemaal in. Maar wel heel veel.