een drama, geen idee waar het over ging. twee van de vier mensen uit ons gezelschap hebben het grootste gedeelte geslapen. Na Rent( ook zo’n drama ) nog niet zo iets slechts gezien. Is er niemand uit “het vak” die er verstand van heeft die dit tegen Karin durft te vertellen? Ter info; wij zijn zeer regelmatige schouwburg bezoekers dus we hebben al heel wat voorbij zien komen.

Karin Bloemen slaat met deze voorstelling de plank helemaal mis. Voor het eerst in haar carrière staat ze helemaal alleen op het podium. Met dit gegeven kan het programma twee kanten op gaan: Of ze zet een verrassende show neer waarin ze bewijst dat alle goede dingen die ze in het verleden heeft gedaan ook écht door Karin zelf zijn gedaan. Of ze bewijst ten overstaan van de hele natie dat ze zelf weinig voorstelt en het vooral van anderen moet hebben. Helaas moet ik sinds de conclusie trekken dat het laatste het geval is. Haar stem was vlak en hees, haar monologen waren niet leuk. De zaal bleef ijzig stil de hele avond. Het was een goede zet om geen pauze in te gelasten, want na een eventuele pauze waren er waarschijnlijk veel stoelen leeg gebleven. Absoluut dieptepunt was een vals gezongen versie van Fame, bedoeld als komische act weliswaar, maar deed mij pijn aan de oren en was gewoon niet leuk. Er zat niet meer dan 15 minuten aan kwaliteit in deze show, haar sprookje van Koodrapje en de Grote Woze Bolf was grappig en zeer knap gebracht, het franse Chanson was ijzersterk en haar Nederlandstalige versie van Who wants to live forever was heel verassend en spectaculair. Maar tussen die vijftien minuten kwaliteit zat 90 minuten pure verveling.
Met weemoed denk ik terug aan de geweldige avonden die ik bij Karin in Concert, La Bloemen of Karin's Kerstshow heb gehad. Onnederlands goede topshows waren dat. Wat is er toch in godsnaam met Karin gebeurd?? Snel weer wat toptalent om je heen verzamelen en op zoek naar wereldnummers die je bij de strot grijpen. Hopelijk is deze voorstelling een overgang naar een betere. Tenslotte nog een oproep aan alle mensen die nu de abonnementen aan het bestellen zijn. Bescherm Karin tegen zichzelf en ga hier niet naar toe!

De aanleiding voor de voorstelling was de dood van twee islamitische meisjes. Omgekomen in bad. In Vlaanderen. Tijdens het uitdrijven van Het Kwaad. Het thema is de toenemende de rol van religie. Je ziet alleen beelden, er is geen tekst. De vrouw is naakt, mooi lichaam. Maar de blote buik van een van de mannen is onsmakelijk, te dik. Elk beeld laat de uitbanning van het kwaad door het kwaad zien. Het kwaad van het nazisme, van het fundamentalisme. Ook het christelijke. Het Kruis. Het Bloed. Af en toe zijn het boeiende beelden, meestal niet, meestal overbekende. De soundscape is een vlakke brij. Het geheel van geluiden en beelden vertelt geen nieuw verhaal, want met het leggen van een relatie tussen religie en het kwaad zeg je natuurlijk niet iets origineels. Ik vraag me af vanuit welke noodzaak de groep die vooral in films al zo vaak becommentarieerde religieuze symboliek eigenlijk op het podium brengt. Het antwoord, het budget was ontoereikend voor een film, vind ik nogal teleurstellend. Ik heb me tijdens de voorstelling vooral verveeld. Omdat ik te weinig van dit soort theater zie, heb ik er indertijd geen minirecensie over geschreven. Maar nu, naar aanleiding de selectie van de TF-jury, heb ik besloten dat alsnog te doen.

Een feest om 2.30 uur deze 4 acteurs aan het werk te zien!
Indrukwekkend en behoorlijk zwaar stuk, knap hoe het verluchtigd is met humor.(handelingen, spel, intonaties e.d.)Ontroerend. Wat een geworstel toch met die relaties. Grijp je kans het nog te zien
(tot 31 mei!)

Een heel vrolijke, geestige voorstelling waarbij goed gebruik werd gemaakt van de locatie (perron op station) en van de anders alleen irritante ns-‘dames en heren’-plongs. En ondertussen kwam ook nog de relatie van de twee karakters uit de verf. Doorgaan!

De theaterdansvoorstelling vermaakt en ontroert. De lichammstaal en mimiek van de actrice en de danseres boeien en zorgen ervoor dat de toeschouwer in het halve uurtje dat de voorstelling duurt,zelf ook door alle emoties gaat. Daarbij valt er veel te lachen en is de combinatie station/ stationsgeluiden en gemoedstoestand perfect weergegeven.
Zeer aan te raden!

Ook weer zo’n voorstelling waar je dan al van tevoren zin in hebt. Na Tantalus een aantal jaar geleden, dan nu het verhaal over Odysseus en zijn weg terug na de Trojaanse oorlog. Van half 2 tot kwart over 10 in het theater, met wel de nodige pauzes ertussen (en ook erg goed eten, maar dat terzijde).
En de tijd is eigenlijk voorbij gevlogen. Mooi decor, comic relief op momenten dat het nodig was, goede opbouw van het verhaal. En wat een sterke spelers zitten er ook bij deze groep, een plezier om naar te kijken. Ik kan niet wachten op de 12 werken van Hercules!

ik vond de muiziek erg mooie en
het spel ook
wat ze heer hebben aangedaan is vantasties

Schreef ik over hun vorige show dat ze volwassen waren geworden, nu zijn ze nog velen malen beter! Hele simpele goocheltrucs afgewisseld met standaard acrobatiek, maar zo goed uitgevoerd dat het een wervelende show werd. Elke scène verbaasde me weer. Dan weer een goede clue, dan te stom voor woorden/hilarisch grappig en dan een ontroerende scene met goede zang en plastic zakken. Je wordt de hele avond bezig gehouden, verbaasd en geanimeerd. Het was dan ook volstrekt te begrijpen dat de hele zaal als één man opstond en het begrip van staande ovatie een nieuwe definitie gaf. Als je nog kaartjes kunt krijgen, zorg dat je dit gaat zien. Puur vakwerk!

Waren de spelers ontmoedigd door het weinige publiek in Nijmegen of was er zo weinig publiek door de geringe prestaties van de spelers?
Het spel was futloze, Christine van Stralen hakkelde met haar teksten en alle personages leken weinig betrokken bij hun eigen lot. De kleine verwijzing naar Who’s Afraid of Virginia Woolf maakt het geheel nog schrijnender: dat gaat écht over twee mensen die elkaar kapot maken. In ITLOM komt het allemaal niet zo uit de verf.

Ik heb één gewei te verdelen voor de tekst van Don Duyns en acteur Harm van Geel die toch in ieder geval zijn best deed om er nog iets van te maken.