Als dit de Gulden Tomaat niet wint dan weet ik het ook niet meer…
ik vond het een straf om uit te zitten

Een kluchtige klucht. Het klinkt raar, maar zo laat dit stuk zich mijns inziens het best omschrijven. En wel om de simpele reden dat de personages zich allemaal bewust zijn van het soort verhaal waar ze in spelen. Ze weten dat het een klucht is, en doen daarom de dingen, die men veel in een klucht ziet, zoals veel aschter elkaar aanrennen, deuren tot vervelens toe open en dicht doen, en om de haverklap zich uit een netele situatie moeten kletsen.

Niets nieuws, zult u zeggen. Nou, neem van mij aan, dat is het wel. Zonder het verhaal te verklappen, en daarmee het kijkgenot teniet te doen, kan ik zeggen dat de ironie waarmee de personages elkaar en hun omgeving benaderen, heel verfrissend werkt, en bij vlagen hilarisch is, evenals de dialogen. En het decor is letterlijk van bordkarton…
Voeg daarbij de uiterst capabele acteurs, waaronder enkele uit de sitcom Kinderen Geen Bezwaar, plus hun regisseur en scenarioschrijver, en je hebt een avond schuddebuiken die je nog lang zal heugen. Waarom moet het altijd zo zwaarmoedig? De dagelijkse beslommeringen kunnen wel degelijk om te gieren zijn! Dan ben ik bijna geneigd om mijn hinderlijk bulderende en exclamerende buurman in de zaal te vergeven. Let op de Belgische man, die eigenlijk na de pauze op zou moeten komen, maar dat al voor de pauze doet…

Gaat dat zien! Te verkiezen boven een middagje sofa bij de psychiater.

Nou, ik ben gewoon verliefd op Lineke en Joan. Ik hoop dat ze samen nog 1000 voorstellingen gaan maken. Dit was heel boeiend, om zo terug te kijken op een eigenlijk nog heel recente geschiedenis, maar wat ik toch al weer helemaal vergeten was. Terwijl het een behoorlijke ‘De wereld is gek geworden’-achtige situatie was. Fijn daar weer aan herinnerd te worden. Confronterend ook, hoe Lineke het probeert te begrijpen, wat dan dus niet lukt. Erg mooi gespeeld, klein, compact drama.

Liedjes vol Kippenvel. Energie en ingetogenheid. Een onderwerp wat stof heeft doen opwaaien in politiek Drente, nog steeds heerst de angst. Deze voorstelling over de gijzeling van een aantal kinderen gaat over mensen. Witte mensen, bruine mensen, mensen. Heel mooi en integer op de planken gezet.
JWBTA

Allen die me hier voorgingen zongen uitbundig de lof over het speelvak - dat hier een kaarsrecht, bergachtig parcours voor de spelers is geworden - over de geslaagde ombouw van de Verlichtingsscepticus Schnitzler tot Babyboom criticaster en de fantastische acteursprestaties. Drie uur lang top toneel dus. Echt?

Het waarom van het 'snelweg-lint', de 'skatebaan' is mij niet erg duidelijk geworden. Alhoewel ik moet toegeven dat de dromerigheid en zelfmoord van 'Johanna' er daardoor wel goed uitkwamen. Op zich ook wel mooi trouwens, zo'n in verhouding reusachtige vloer met erg aparte verhoudingen.

Of de tekst die op het Wenen van honderd jaar geleden sloeg, in deze bewerking de zestigers van nu inderdaad effectief op de korrel neemt, betwijfel ook een beetje. Mij lijkt het dat de babyboomers zich door het geworstel van Julian Fichtner en Stephan von Sala niet al te zeer zullen aangesproken voelen. Wat niet wegneemt dat ook de oude kost best smakelijk was.

En de acteursprestaties waren natuurlijk goed. Kijk naar de namen. Maar ik kreeg soms toch twijfel bij enkele zwaar aangezette uitingen van verdriet en wanhoop. Vooral de voormalige actrice Irene Herms liet me zo nu en dan schrikken als zij weer zo'n overdosis in de aanbieding deed.

Kortom,ik zag gewoon een goede voorstelling.

Ben erg geschrokken van dit nieuwe programma van Karin Bloemen. De teksten zijn inderdaad zo plat dat zelfs de diva zelf daar geen leven meer in kan blazen. Vond het franse nummer wel mooi. Maar waarom zulk slecht materiaal verder?

Waren hier tekstschrijvers bij betrokken?? een regisseur?? Mijn god, wat een knudde show. Is er wel eens bedacht dat er mensen hier een avond speciaal vrij voor nemen om naar te komen kijken? Ik vind Karin geweldig maar deze show echt helemaal niks

Merel, Zoetermeer

Ik kwam, zag en was weer overrompeld. Eerlijkheid gebied dat het onderwerp me a priori niet aansprak: Eenieder een comeback! Als 40+ vrouw (Aluin wrijft het zout in de wond) "struggle” ik behoorlijk voor “life” om mijn baan, ergens ver onder het glazen plafond, (boeiend) te houden. Struisvogelpolitiek dus: ik wil gewoon niets met midlife sores van doen hebben.
Dat ik toch ging? Vorig jaar wilde ik naast de Mary Stuart van het Nationale Toneel graag een alternatieve interpretatie ervan te zien. Flabbergasted was ik. Ik viel als een blok voor Aluin; onvoorwaardelijk …
Voor de haan drie maal kraaide, heb ik hen (bijna) verraden. In de Toneelschuur brochure heb ik Aluin om eerder genoemde redenen over het hoofd gezien. Tot ik nors hun website afsurfte: of ze nog wel eens in Haarlem komen? In allereil geboekt.
Ondanks mijn ontgoochelende gedrag, ik blijf erbij: Aluin is een must. Een heerlijk stelletje artiesten dat meer dan een avondje-uit biedt: het is luchting, maar jeukt oncomcorftabel en laat een spoor achter. (ja ik houd nu eenmaal van ongemakkelijke tiltes, want die vallen er – heerlijk gevoel voor timing). Grijp uw kans: “Hotel Midlife” heeft nog wat kamers vrij!

Ook wij zagen deze verbluffende voorstelling een paar maand geleden. En we waren er helemaal ondersteboven van. Theatermaker Stef Lernous weet als geen ander woordenloos theater te maken, waar je aanvankelijk niets van snapt, maar toch onthutst buitenkomt. Net als die grote filmmaker David Lynch kruipt hij diep in ons onderbewuste en peutert met vuile nagels in onze diepste angsten.
Vuile nagels, want wat je te zien krijgt is zeker niet altijd even proper! Als geen ander weet hij de schoonheid van de lelijkheid te schetsen. Je kijkt naar beelden die stuk voor stuk ware schildermeesterwerken zijn, maar dan wel van perverse meesters als Goya of Bosch. En zonder dat je het beseft word je meegezogen in een ritueel. Een vreemd, brutaal en af en toe pervers ritueel. Toegegeven… Lernous kikt op underground horror films en dat merk je.
Dit sterk ritueel theater heeft inderdaad weinig te zien met het klassieke teksttheater. Maar als je open staat voor dergelijke spektakels dan krijg je iets te zien wat krassen maakt in je ziel.
Angstaanjagend mooi theater, dat zijn gelijke niet kent.
Even mooi en verbluffend is trouwens hun laatste voorstelling ‘Mythobarbital’. Even woordenloos en even onthutsend. Check it out…

Een prachtige locatie, een stuk terrein dat echt al jaren braak ligt net buiten de singel in Utrecht. En eindelijk wordt er weer eens iets nuttigs mee gedaan. De enige tomaat is dat het lastig is om te achterhalen wat er nou precies speelt, doordat nergens de naam van de voorstelling is (alleen die van festival). De voorstelling speelt zich in de tuin van een gezin dat binnenkort het slechte nieuws moet horen dat hun dochter is verongelukt. De oude man die het moet gaan vertellen twijfelt, omdat hij het geluk dat hij daar ziet niet wil verstoren. Ook is hij wellicht minder onschuldig dan in het begin lijkt.
Het decor is echt prachtig; de ramen waardoor we het gelukkige tafereel binnen zien, het gat gevuld met water waar dingen in verdwijnen en worden gevonden. Dit gekoppeld aan het feit dat het langzaamaan steeds donkerder en kouder wordt, en dat het spel heel erg aanspreekt, maakt het een voorstelling die zeker de moeite waard is.