Eigenlijk wel gewoon een hele leuke voorstelling. Iets te veel flauwe humor, maar werd wel gecompenseerd door goede vondsten. Het zat allemaal wel een beetje los aan elkaar maar dat paste op zich wel bij de speelse sfeer.

Typisch geval van verkeerde verwachtingen: ik had een theatervoorstelling met veel muziek verwacht maar het werd een optreden van een hele goede band waarbij de zangers de liedjes op een theatrale manier aan elkaar praatten. Geweldige muziek, vaak geestige vertalingen (Sta bij uw vent voor Stand by your man) maar toch: een concert is geen theatervoorstelling. Els Dottermans en Wim Opbroeck kunnen goed zingen en ik heb een leuke avond gehad maar ik vroeg me toch af en toe af waarom ik in de schouwburg op een stoeltje zat in plaats van in een feesttent aan een statafel te hangen.

Oké, hoogstaand intellectueel theater is dit niet. Maar het is wel heel erg leuk. Heerlijke grove grappen en heel veel afwisseling zodat je toch 2 uur geboeid op je stoeltje blijft zitten. Leuke woordvonsten en interactie met publiek. Het publiek was deze avond ook leuk, deed actief mee en gaf aan het eind een staande ovatie die ik nog nooit heb meegmaakt. Maar ga hier niet heen als je niet van grove grappen houdt en als je een Shakespeare verwacht.

Pfff, wat een grote teleurstelling was dit zeg. Dit stuk is zo vekeerd geinterpeteerd door regisseur Paula Bangels en de acteurs. Terwijl het de bedoeling is dat de personages dieper en dieper in de put raken, blijven de acteurs vrolijk het hele stuk hetzelfde spelen en maken geen enkele ontwikkeling door. De acteurs doen alsof ze in een komedie spelen dan in een drama, wat heel erg irritant werkt. Sowieso is het jammer dat alle decorstukken al op het podium staan en ook daar geen enkele verrassing te beleven is. Alle acteurs staan de hele voorstelling op het podium en voor mij werkt dat niet. Geen 6 tomaten vanwege de paaldansact van Eva van de Wijdeven en mijn vriendinnen die genoten van het lichaam van Mike Libanon. Maar toch, dit is echt heel teleurstellend en haalt het voor mij niet bij de versie van het Nationale Toneel. Jammer helaas, volgende keer beter.

Wij zijn in Utrecht geweest in een prachtige kerk en hebben genoten van de voorstelling. HEt heeft mij geboeid van begin tot eind. Geweldige acteer prestraties, zo jammer dat er niet veel meer mensen naar toe gaan. Ze verdienen het!!! Ga zo door. Volgende keer ben ik er weer bij. gr. Pat

Geweldige voorstelling. Het soort politiek geengageerde theater dat Eric de Vroedt zou willen maken, maar niet kan. Een harde satire op de Belgische politiek, de allochtonen, de autochtonen, de mannetjesmakerij. En wat een topacteurs!

De poster schept hoge verwachtingen, net als het begin van de voorstelling. Een man en een vrouw komen op in een doorzichtige poncho. Het decor is een huiskamer met twee stoelen en een tafeltje waar verschillende spulletjes op staan. De man heeft een diamanten schedel in zijn handen. De eerste paar minuten wordt er niet gesproken en is er sprake van een spannend schouwspel. Er komen verschillende herten de huiskamer binnen en er ontstaat dialoog tussen de man en de vrouw. De herten worden gespeeld door vijf mime-spelers met ‘hertenpakjes’ aan. In het begin zijn ze sterk en humoristisch, maar naarmate de voorstelling vordert, maken ze weinig ontwikkeling door en hiermee vertraagd de voorstelling. Deze vertraging wordt ook nog eens versterkt door het spel van de man en de vrouw. De geloofwaardigheid neemt sterk af, in plaats van echte personages, worden ze meer en meer de acteur die zijn tekst declameert. De dynamiek van de voorstelling zit in het beeld die Gienke Deuten schept. Een onbekende wereld met gekke, verveelde, hum oristische, geile hertjes .Het concept van de voorstelling is leuk, maar er is te weinig. diepgang. Zo kwam de filosofie niet over die er volgens de flyer toch in zou moeten zitten. Ook de herten hadden meer uitgewerkt mogen worden. Zien we mensen die herten spelen of moeten we echt herten zien? De scenes werden te veel uitgemolken. De weg naar de climax is in bijna alle scenes veel te lang. Het einde is al twintig minuten geleden geweest. Ondanks het gebrek aan dynamiek, is deze voorstelling toch vermakelijk, om de haverklap komt er een absurdistisch, komisch stukje voorbij. Als hier het accent van de voorstelling op gelegen had, dan was alles net iets beter.

Ik heb erg gelachen om dit toneelstuk met een zeer actueel thema: de vraag wat te doen met kerken die leeg komen te staan. Ik werd soms echt geraakt door de mooie teksten, waarvan ik vond dat er een grote kern van waarheid in zat. Het is zeker een aanrader, of je nu gelovig, atheist, Moslim, Joods, Hindoe of wat dan ook bent. Het is een boeiend thema en heeft hier en daar wat absurdistische trekjes, wat mij ook wel aansprak. Ze spelen nog maar heel even, dus grijp die kans en ga kijken!!

Bijzonder: een locatievoorstelling achter slagbomen, in een hangar op het voormalig vliegkamp Valkenburg.

Wel een beetje à la Hollandia. Maar dan muziektheater op basis van een lichtvoetige versies van de filosofie van Charles Fourier.

Visueel valt er veel te genieten: licht en prachtige beelden, fraaie bewegende soelers en speelsters.

Maar ondanks de levens- en wereldbeschouwingen die ten beste worden gegeven, is de tekst het zwakste deel: fragmentarisch en vaak slecht verstaanbaar.

Niettemin: de moeite alleen al waard vanwege al die betoverende schoonheid.

Afgelopen vrijdag in Amstelveen was de premiere ” Help ons” van cabaret duo “Geen Familie”.

Deze voorstelling is echt Geestig, inventief, inteligent, en vlijmscherp! Geen standaard cabaret. Maar een muziektheatervoorstelling met goede sketches, ontroerende en grappige liedjes, en verwarrende momenten. Het is vefrissend, een cabaret voorstelling te zien die inhoud heeft, en je ook nog eens raakt. En bovenal doet nadenken over de dagelijkse gang van zaken die je als mens toch vaak voor lief neemt. Gaat dat zien!!!