Een boeiend en amusant stuk voortreffelijk gespeeld door twee jonge toneelhonden (Arent Jan Linde en Joost Claes) De verhaallijn over het einde tijden was uniek doorvlochten met de kerstparabel. Regisseur Domenico Mertens heeft mij weer heel positief verrast. De tekst, geschreven door Oscar Kocken, heeft met zijn eerste toneelstuk gelijk de lat hoog gelegd voor (hopenlijk) nog veel meer toneelstukken. Voor mij een echte aanrader en een diamant die we moeten koesteren

Een gewei voor Hans Kesting, en eentje voor Halina Reijn, en dan vooral voor haar eindmonoloog die ik echt prachtig vond. De rest van de voorstelling was gewoon te veel flauwe humor, en scenes die veel te lang duurde. Het is geen goed teken als je de mensen om je heen op hun horloge ziet kijken. Het zingen werd al snel vervelend, en de voetbalsupportersoutfits (waaruit ik moet afleiden dat alleen Petruchio normaal/niet-xenofobisch is?) voegde wat mij betreft niets toe. Momentje waar ik van genoten heb was Hans Kesting in zwarte broek en wit overhemd, en Halina Reijn in haar witte onderjurk en het zwarte jasje van Hans Kesting naast elkaar. Dat zag er heel mooi uit. En ik begrijp dat niet de hele voorstelling zo kan zijn, omdat ook juist het contrast belangrijk is, maar jammer is het wel. Dit was ook wel mooi geweest als al het andere er om heen ook goed was.

In ‘Welk Stuk? deelt Laura van Dolron elke avond het podium met een (voor haar tot op het laatste moment onbekende) ander. Iemand die niet weet in welk stuk hij of zij staat. De voorstelling die ik zie is de laatste van de reeks. Eerdere gasten waren onder meer Beppe Costa, Eelco Smits en Dion Vincken. Van Dolron begint de voorstelling zo: ‘Lieve onbekende acteur, ik wil je vragen om je als een takje door de rivier te laten meenemen, dan ben ik de rivier.’ Als na een minuut of tien de acteur van de avond van achter een gordijn te voorschijn komt, volgt een heel komisch, maar ook heel spannend spel, waarbij de zin ‘Wilfred Takken staat in een cirkel en weet niet eens hoe hij moet staan’, de enige woorden van de gastacteur zelf zijn. De rest van zijn tekst wordt hem steeds door Van Dolron gesouffleerd. Die opmerking over de lichtcirkel is zijn antwoord (tijdens de voorstelling waarin hij speelt) op haar vraag hoe hij zijn recensie in NRC Handelsblad zou beginnen. Wilfred Takken is een openbaring als acteur. Hij schittert als hij, in de rol van Sartre, de opdracht van Van Dolron uitvoert om in een explosie van vrijheid hijgend op de grond te eindigen. Met het enige wat er op het toneel te vinden is, een stoel, draait hij als een kogelslingeraar rond tot hij zijn evenwicht verliest en naar adem snakkend neervalt. Natuurlijk, Van Dolron controleert en manipuleert de voorstelling, maar door de soms onvoorspelbare reacties van Takken blijft het voortdurend verrassend. Heel geslaagd theater is dit. Ik heb er enorm van genoten.

Tygo Gernandt, Sanne Vogel en Egbert-Jan Weeber spelen samen in de theaterproductie RAAF door de Vogelfabriek. Samen met mijn vader ben ik naar deze voorstellig gegaan. Ik was bang voor zijn mening. Wij gaan niet zo vaak naar toneelvoorstellingen en vooral niet waarin gesproken wordt. Maar het was erg leuk, er werd aardig gespeeld. Het verhaal gaat over twee broers die op een dak van een pand leven. Egbert-Jan speelt een jongen die het syndroom van Asperger heeft. Wat realistisch overkomt met bepaalde bewegingen die hij maakt en alle teksten en woorden die hij uit zijn hoofd geleerd heeft. Mensen met het syndroom van Asperger staan erom bekend dat ze heel slim zijn. Dus eigenlijk wordt het vrij cliché nagespeeld. Tygo is zoals gewoonlijk lekker rauw, ik hou daar wel van. Sanne Vogel laat zich ook lekker gaan op het podium, ik vind het knap dat zij zich zo durft te transformeren en een naïef jong meisje met bijpassende hele lelijke rokje. Sanne verschijnt later ten tonele, zij ontdekt de twee jongemannen door de oudste te filmen in de supermarkt. Deze filmpjes worden geprojecteerd op de achtergrond, erg leuk om de virtuele ruimte zo in beeld te brengen. Duidelijke vormgeving, niets bijzonders of abstracts. Het dak is een dak, ik vind wel dat de bakstenen die op het randje liggen, echte bakstenen moeten zijn. Ze zagen er erg fake uit, ze kraakten en bogen door onder het gewicht van Tygo. Na het einde van de voorstelling vroeg mijn vader wat de makers nou eigenlijk met deze voorstelling wilden zeggen. Ik denk dat ze mensen met het syndroom van Asperge in beeld willen brengen. In de voorstelling worden zij ook wel vergeleken met raven. De grote broer beschermd de kleinere omdat hij wil dat deze niet helemaal platgespoten wordt. Wat in de realiteit soms wel eens gebeurd omdat mensen niet weten wat ze met zo iemand aanmoeten. Met deze voorstelling maken ze weer een ernstig feit bespreekbaar. Hoe ga je om met iemand de Asperge heeft? Ik vind dat ze dit op een mooie maar ook confronterende manier in beeld brengen. Door Lisa Louwers

Drie mensen kennen haar geheim; haar zus, haar verpleger en de postbode. Als de postbode vervangen wordt door een botte zomerkracht, staan alle verhoudingen op scherp.

Bij binnenkomst staan er lage muren op het toneel die hoogstwaarschijnlijk een kamer voorstellen. In de kamer staat een stellage, met daarin een soort van ligstoel. De voorstelling begint en de stellage draait richting het publiek. In de ligstoel zit een vrouw, Lena.

De voorstelling gaat over Lena die verlamd is geraakt vanaf haar nek en niets meer zelf kan. Haar verpleger, Kristof, en haar zuster helpen haar zoveel mogelijk. Lena schildert met haar mond en is voor de buitenwereld een bekend kunstenares. Haar zus, Rosa, is haar woordvoerder omdat ze dit geheim verborgen wilt houden. Ze is pessimistisch en zeker geen invalide die het mooie van het leven inziet. Haar verpleger is heimelijk verliefd op Lena en als de postbode met vakantie is en de invalkracht langskomt veranderen de verhoudingen. Rosa wordt verliefd op de agressieve postbode en na alle spanningen vertelt ze op tv de waarheid over haar zus. Het stuk eindigt met een liefdesverklaring van de verpleger aan Lena, die een keuze moet maken.

Erg mooi was de monoloog van Rosa na de televisie uitzending, waar ze de waarheid heeft verteld. Ook de monoloog van de postbode met zinnen als “ik wil helemaal niet boos op je zijn, je ziet mij en soms is dat te veel” vond ik erg sterk. Waar ik me soms irriteerde aan het wijzende vingertje en de duidelijke aanwezige fysiek van het personage was de monoloog een tegenkleur.

Voor mij is het belangrijkste de uiteenzetting van wat als een gehandicapte wel zeurt. Lena heeft namelijk een punt. Niemand zit te wachten op iemand die niet gelukkig en tevreden kan zijn met zijn/haar situatie. Op het effect wat dat heeft voor de personen er om heen en hoe liefde verder kan gaan dan alleen maar lichamelijke aantrekkingskracht. Hoe je soms snakt naar iemand die fel tegen je in gaat, omdat je het medelijden en het verzorgende zo zat bent. Dat iemand ziet hoe je bent; afstotelijk. Mismaakt. Ik herkende heel erg veel in het stuk van bepaalde omgangsvormen met mensen die op deze manier naar het leven kijken.

Het waren erg goede acteurs en zeker een hele sterke tekst van Esther Gerritsen. Als je mensen kunt laten lachen en kunt laten huilen ben je geslaagd in het neerzetten van een mooie, bijzondere voorstelling.

Gezien door: STELLA

Gisteravond was een historische avond. De Almeerse Schouwburg zat bijna helemaal gevuld met publiek! En dat bij een toneelstuk! Wat Shakespeare en Bokma samen wel niet allemaal voor elkaar krijgen.

Bokma zet een prachtige Shylock neer. Misschien niet als imponerend als een Bouwmeester, maar wel bijna. Ik denk ook al te weten wie de Louis d’Or wint.

Daarnaast staat Loes Haverkort te excelleren in haar rol als Portia. Het is natuurlijk een prachtig personage, maar Loes speelt het zo luchtig en precies dat het genieten is als publiek. Natuurlijk versterkt door de ietwat lompe meid (Eva v/d Gucht). Maar ik denk ook al te weten wie de Theo d’Or wint.

De prinsen, ditmaal uit Abu Dabi en China, waren prachig en maakten het een echte komedie. Met weer een prachtrol van Bokma. Het carnaval, het decor op zich en het Mark Warning moment pasten goed in de voorstelling.

Conclusie? Volgens mij zijn er twee mogelijkheden: Of het Almeerse publiek heeft opeens smaak gekregen en kiest de goede voorstelling uit of het Almeerse publiek wist bij god niet waar ze heen gingen en hadden een keertje mazzel. Ik denk dat laatste, maar dat neemt niet weg dat de voorstelling zeer goed is.

Oh, wat zou het toch mooi zijn als je al je geluk bij elkaar kon hebben en aan iedereen kon laten zien dat de waarheid geen volle zalen nodig heeft, integendeel, zelfs makkelijker op bezoek komt in zo’n mooie stille ruimte met een paar individuen die daar persé willen zijn, omdat ze een aantal dingen in het leven belangrijk vinden en het idee hebben dat er meer mensen zijn die een aantal dingen in het leven belangrijk vinden, ook al leidt dat tot niets en verdien je er geen cent mee en dat is zachtjes uitgedrukt. De voorstelling amateurs heeft mij vanaf het kaartjes scheuren ontroerd. Marja bleeding Kok, wat mij betreft koningin van het Nederlands theater, die mijn kaartje scheurt en Cas Enklaar, wat mij betreft de enige échte acteur die dit land kent, die schuchter bij Marja staat en vraagt of we in het midden plaats willen nemen: daar word ik gelukkig van! Nu goed, en dan begint het stuk en is het stil ook al praat Marja, of praat Cas. Stil. Leeg. Eerlijk. Er is alleen een tekst van Rob de Graaf die soms samenvalt met Marja en soms samenvalt met Cas en er zijn een paar mensen die daarnaar kijken. Zo nu en dan lacht er eentje en dat hoort iedereen. Zo nu en dan huilt er eentje zo stil mogelijk. Zo’n zaal zou een nieuw begin kunnen zijn. Het begin van een revolutie die tot een nieuw begin leidt. Ik ben zo blij dat Nieuw West bestaat! Dat meen ik echt. Ik zou het anders niet meer volhouden denk ik.

Die Eland is omdat Jos Thie zo’n leuke man is, en omdat er drieeneenhalf moment in de voorstelling was waar ik me niet verveelde. De stem en het ingestudeerde lachje van Eva werkten op mijn zenuwen, het stuk was voospelbaar, lauw geacteerd (alsof er een soort bandje werd afgedraaid), en er was vrijwel geen afwisseling in stemming/ dynamiek. Een kabbelend beekje. Toch. Heel soms, als ik één van de acteurs geloofde, was het redelijk vermakelijk. Ga maar kijken.

Misschien te hoge verwachtingen doordat anderen deze voorstelling zo geweldig vonden. Zo geweldig vind ik hem namelijk niet. Hans Kesting is goed, maar ja dat is ook geen verrassing. Ook leuk hoe hij deed met zijn kleine interactie met het publiek. Daarom 2 gewijen. Halina Reijn vond ik daarentegen niet goed. Veel te veel overdreven in haar teksten als ze een keer niet uitbundig hoeft te reageren. Ook de flauwe studentengrappen waren niet aan mij besteed, volledig misplaatst als je het mij vraagt. En het bloot in deze voorstelling is niet functioneel, maar wanneer is bloot op het toneel wel functioneel? Kortom, het is wel aardig met Hans Kesting. Zonder Hans Kesting is deze voorstelling 10 maal niks.

Vier bevriende kunstenaars hebben besloten hun slechtste werk te verbranden. De aanloop tot die ultieme daad maken we mee.

Een licht gegeven, licht gespeeld. Niet diepgravend, een beetje loszand, aardige teksten, leuk spel.

Op één punt heb ik mijn bedenkingen. Achtjarigen zijn ook welkom zegt Artemis, want “Vakman” is een (korte) familievoorstelling. Nou ja, als ze dat zeggen zal het wel waar zijn. Maar mijn kleindochter zal ik er niet zo snel mee naar toe nemen.