Een eigenzinnige regisseur die Provily. De acteurs heeft hij zo te zien een maand in groepstherapie gedaan. Ze moesten daar hun binnenwereld laten zien zoals ze het zelf noemen. Dat contact zoeken met zichzelf (en met anderen) heeft hij vervolgens uitgewerkt tot een aantal scenes. Dat idee krijg ik tenminste als ik naar de voorstelling kijk. Wat we het eerst te zien krijgen, is een actrice die door een deur het podium op komt. Ze beschrijft nauwgezet haar lichaam en gaat weer door diezelfde deur af. Daarna volgen scenes waarin steeds (het mislukken van) contact met anderen centraal staat. Aan het slot is er dan weer een actrice (een andere) alleen met zichzelf. Voor mij is zoiets nieuw (nooit een repetitie op de toneelschool bijgewoond). Komt integer op me over. Spannend theater maakt die Provily.

De voorstelling is bij lange na niet expliciet genoeg om te shockeren, maar wel weer net een beetje te expliciet om veel ruimte te laten voor verbeelding. Niet zo heel goed dus, maar ook niet heel slecht. Een beetje er tussenin. Goed is het lekkere rauwe acteerwerk van Marie-Louise Steins en het mooie subtiele spel van Merijn de Jong. Voor het slechte stel ik twee nominaties voor. Priester Pijpt Hippolytus in de categorie slappe seks en Volk Lyncht Hippolytus in de categorie knullig geweld. Ben Ramakers (dokter/volk) mag ik je wat vragen? Die vier sigaretten. Ik begrijp wel dat je je verveelt omdat je een uur niks te doen hebt. Maar het is een erg kleine zaal, de rook kan geen kant op. Kunnen we daarom afspreken dat je niet meer rookt op het podium van het Kruithuis. Klinkt eigenlijk heel logisch.

Afgaand op de titel dacht ik dat deze voorstelling ook iets met mijn eigen lichaam zou doen. Nou nee. Nooit werd het ongemakkelijk, pijnlijk of spannend. Weinig gedurfd. In de eerste scène staat een actrice voor op het podium. Ze kleedt zich uit en begint haar lichaam te omschrijven, van haar voeten tot haar hoofd. Als ze hier nou minstens een uur voor uitgetrokken had i.p.v. 10 minuten was het wellicht interessant geworden. Zelfde geldt voor de tweede scène waarin de acteurs in een soort heartbreakhotel-achtige setting aan verschillende tafels eenzaam zitten te dineren en in slecht Frans met elkaar proberen te converseren. Laat dat dan gewoon 2 uur duren. 1 gewei voor potentieel interessante scènes, 3 tomaten voor alle inspringspelletjes die volgden. Deed me erg denken aan mijn improvisatielessen 15 jaar geleden op de jeugdteJAterschool.

Ik kende het boek niet, en ga het ook niet lezen want ik heb het al gezien, de avonturen van Goldmund, met Narziss op de achtergrond. Als leesverhaal lijkt het me boeiender dan als toneelstuk, hoewel het leuk werd gebracht door de drie mannen.
Maar het blijft een boek op toneel, waarbij ik het toneelspel interessanter vond dan het verhaal.

Wat een prachtige voorstelling! Sabri Saad el Hamus is een meester in deze vorm, die mij doet denken aan oertheater: een verteller op het dorpsplein die alle rollen speelt en tegelijk alwetend is.
Zeer ontroerend maar af en toe ook komisch relaas over een diepe liefde, marokkaanse vs. nederlandse mores, integratieproblematiek en opgroeiperikelen- allemaal zonder dik opgelegde moralistische vingetjes. Het publiek mag hier na afloop zelf uitmaken wie als dader, wie als slachtoffer uit de strijd komt - en dat is verdomd niet zo makkelijk als de Telegraaf je soms wil laten denken. En ook nog gewoon een heel erg mooi verteld en gespeeld verhaal.Dit soort voorstelling wil ik echt wel vaker zien!

Pareltje van een voorstelling: klein, intiem, grappig & uiteindelijk zeer ontroerend. Vooral ook dankzij de tekst van Lisa de Rooij was dit tweede deel van de cyclus over de vijf zuilen van de Islam veel sterker dan het eerste deel. Sabri Saad el Hamus toont zich een rasperformer, hij houdt de zaal als een slangenbezweerder in bedwang met taal, gebaar en blik. Op soepele wijze weet hij van de grootste horror tegelijkertijd iets komisch én iets liefdevols te maken. De tragische liefde van Mohammed en Omnya wordt verteld, getoond en volledig geloofwaardig gemaakt. Oordelen verdwijnen, uiteindelijk blijft alleen het gevoel over…

Terwijl het met een feest van beelden, voorwerpen, filmpjes, tweede huiden en groenten wordt het verhaal verteld van een jongen die een ombouw operatie wil ondergaan, gaat het stuk om zijn ex-vriendin.
In haar onmogelijkheid om de aangekondigd transformatie te verwerken zitten elementen van een diepe jaloezie voor zijn ongecompliceerd vrouw-zijn. Terwijl hij zich bewonderd in zijn nieuwe jurk en zijn haar mooi aan het rangschikken is, vecht zij tegelijkertijd op toneel met een stapel kleren die haar zouden moeten helpen om haar vrouwelijkheid te tonen. Het eindeloos aan en uittrekken van hippe jasjes en hoge hakken overgaat in de onvergetelijke scène waar zij in woede uitbarst tegen het jasje die eigenlijk zich een broek voelde en tegen de rode jurk die van binnen een tent is die graag in een camping had willen zitten hadden de mensen in de textiel fabriek niet die onvergetelijke fout gemaakt.
Ze is er nog niet klaar voor – niet om de transformatie van haar ex te accepteren en niet om vrouw te zijn. Hoe druk je het nog sterker uit? Schröder gebruikt de grenzen van het kader van het toneel: de andere actoren zijn al klaar voor de volgende scène, de Ombouwscène, de lichten gaan uit, ze roepen haar, maar zij heeft haar maillot nog maar half aan en roept: “ik ben nog niet klaar!” Geniaal. Zij heeft haar kleren niet gevonden, zij loopt achter, zij heeft haar eigen vrouwelijkheid nog niet gevonden maar ze moet haar volgende scène al spelen— en ze moet haar ex-vriend bijstaan die vrouw wil worden.
“Gender is performance” wordt van Judith Butler geciteerd. Zijn vrouwen klaar voor deze performance? Dit slimme, sterke, pijnlijke, grappige, cynische, wonderbaarlijke stuk reikt ongehoorde perspectieven aan over het vrouw zijn, die een vrouw nooit zou kunnen gebruiken om haar vrouwenrol te spelen. Geniaal! (Chiara Robbiano)

‘Stillen’ is intiem maar wordt vurig gebracht. De personages vertegenwoordigen een gebrek of een kunde binnen het menselijk verlangen. Iedereen lijkt de ander nodig te hebben, maar niemand durft dit in wezen toe te geven. Uit onmacht. Uit onkunde. Het moeilijkst blijkt het afscheid aanvaarden van een personage wiens leven aan ‘t eind van het stuk eindigt. De gedachte -‘t verlangen naar een liefdevol einde - blijft leven.
‘T is de dogmatiek enerzijds tegenover de kunstmatige naiviteit anderzijds die aanspreekt.
Een stabiele voorstelling balancerend op een naar ‘t einde toe glibberige vloer van zeep.

Mooie dansdubbel in de Melkweg met niet veel dans maar veel plezier. Gedeelte voor de pauze met prachtige danser maar iets te vrijblijvende tekst over (seksuseel) dolende veertigers, daarna een bevreemdende, grappige, ontroerende en dappere performance over (trans-)seks, mergpijpen en niet samen kunnen zijn. Jammer dat dit soort voorstellingen niet de tijd krijgen door te groeien.

Prachtige voorstelling, ontroerend en goed gebracht.
Enige minpuntje vond ik dat de kapsels van enkele van de heren absoluut niet bij de oorlogsjaren hoorde.
Het verstoorde de illusie een beetje dat enkele van de heren lang haren.