Een jaar geleden kaartjes aangeschaft voor een voorstelling waarvan ik me gisteren niet meer kon herinneren waar hij over zou gaan. Niet meer uitgezocht ook. Gewoon gaan zitten. Voorstelling over mij heen laten komen. Briljant idee van mezelf: wat een ervaring. Geen moment heb ik mij verveeld. De verrassing was groot. De lach minder. Geweldig stel met z’n twee: Lien en Mark. Echt een aanrader!

Deze voorstelling is een eigentijdse tragedie over de goddeloosheid, de betutteling, het conservatisme en de angst van de Balkenendiaanse samenleving. Dit stuk moést worden gemaakt! Het zet je tegelijkertijd aan tot lachen en tot nadenken, en hopelijk ook tot actie!

Natuurlijke selectie, en wel op basis van nut. Een zinnige grondgedachte. De reis zal vast allerlei amorele, onethische en anderszins bezwaarlijke gedachten opleveren en eindigen met scherpe keuzes. Jij mag blijven en jij moet weg.
Natuurlijk is op diverse pleisterplaatsen onderweg een bijdehante kwinkslag te maken, een discussie te voeren of een liedje te zingen - kortom, een humoristisch theaterstuk behoort tot de mogelijkheden, zeker als NUHR op de planken staat. Met misschien zelfs een dieperliggende lading die tot voorbij het eerste biertje tot nadenken stemt.
Ok�, dijengeklets, zonderbroekenlol en andere afzeikerijen kunnen ook voorbijkomen, maar dan toch wel op een leuke manier. En zo geschiedde. Waarbij voor mij de decorstukken eruit sprongen, net als de �dubbele-tong-spraak� van Heerschop en de �Ja da�s lachen met die [vul maar in]� van Van Deudekom. Goeie nieuwe dingen. Echt goed.
De liedjes vond ik deze keer wat minder, de inbreng van de muzikant ook, en waar ik gewoon echt niet zo goed tegen kan, is het politieke gehalte van het verhaal. Dat een verhaal over natuurlijke selectie op basis van nut echt politieke kanten heeft, dat kan bijna niet anders. En dan bedoel ik politiek met een grote p, dus wezenlijke zaken die de mensheid raken. Daar mag je bij mij zo mee aankomen. Helaas kwam het niet veel verder dan de politiek met de kleine pee, en die verhaaltjes zijn ondertussen toch wel goeddeels bekend - de LPF hebben we zien komen en gaan, en de drie in de voorstelling met naam genoemde politici zijn degenen waarop al jarenlang met graagte wordt ingehakt. Pak eens een Marijnissen bij z�n Osse worst, denk ik dan. Lijkt me een stuk interessanter en gedurfder.
Dus door die te kleine p. sneeuwden de leuke, harde, venijnige, mooie en zelfs ook de lieve onderdelen voor mij wat onder. En da�s jammer, want, denk ik, met deze groep en deze grondgedachte niet nodig.

Mijn vriendin en ik vonden de voorstelling (via Buzzer) heel bijzonder. Heftige emoties, functionele decors die goed werden gebruikt, extra dimensie door het gebruik van multimedia, het verveelde echt geen moment! De sex-scenes waren even wennen, op tv is 1 ding, op toneel is dat toch ff anders, maar toch hoorde het er gewoon bij! Extra bewondering voor Halina Reijn die gewoon heel die 3 uur op toneel heeft gestaan, wat een uithoudingsvermogen en dan die emoties spelen, echt superrrr.

Fasinerende prachtige voorstelling gezien in Theaters Tilburg! Meteen vanaf het begin werd het publiek meegezogen in een absurdistische werkelijkheid waarbij dierlijke en menselijke emoties versmelten. Er wordt nauwelijks gesproken in het stuk; verlangens, onzekerheden, verbondenheid zijn zichtbaar en sterk voelbaar. Omdat veel gedragingen van de acteurs hilarisch en voor mij zo herkenbaar zijn uit dieren- en mensenwereld, heb ik erg moeten gelachen. Deze voorstelling moet je absoluut gaan kijken en………… over je heen laten komen !

Hmmm, als de pauze uit ene voorstelling wordt gehaald, betekent dat meestal dat er veel mensen weglopen tijdens de pauze. En dat kan ik me goed voorstellen. Het begin is traag, teveel lange zinnen en het is even wennen om te kijken naar de absurde karakters, die toch heel realistisch lijken. Nee, ik weet niet of ik na een pauze was terug gekomen.

MAAR(!!!!!): het stuk komt tot een mooi einde, waarin puzzelstukjes op hun plek vallen.

De voorstelling is vooral mooi vanwege het retegoede spel van de acteurs, de mooie plaatjes die gecreëerd worden op het toneel en de hoeveelheid aan materiaal. Desondanks is het vooral een voorstelling voor liefhebbers, en minder toegankelijk voor een gemiddeld GroteZaal-publiek.

gelachen, geluisterd, verbaasd, verbijsterd, geschrokken, gezwijmeld…

Dit beroemde stuk van Arthur Miller gaat over een werkelijke, historische heksenjacht, in 1692, in Salem, Massachusetts. Maar de schrijver gebruikt die geschiedenis als metafoor voor een “heksenjacht” in zijn eigen dagen, de communistenvervolging in de jaren vijftig in de Verenigde Staten o.l.v. de senaatscommissie McCartney. Dat moet je wel even weten, want anders lijkt de problematiek van het stuk aanvankelijk wel wat ver van je af te staan. En dan nog. Maar als het stuk vordert, begin je de intriges en kuiperijen te herkennen die er in allerlei situaties en in alle tijden zijn, en waar je zelf ook wel eens in terecht bent gekomen - of gegarandeerd nog eens in terecht zùlt komen.
Uiteindelijk boeide dan ook het stuk me wel - maar waar ik werkelijk heel gelukkig mee was, dat waren de vormgeving en het spel. Fantastisch. Die vormgeving: een net iets verhoogde vloer, een paar kerkbanken, en verder alleen helder zichtbaar licht, de spelers die niet in de scène betrokken waren zichtbaar op de achtergrond, een kledingrek aan weerszijden - zo heel eenvoudig, daar hou ik van! En dan ook het spel, juist bij zo’n modderige intrige, helder en overduidelijk en zonder allerlei opsmuk. Mooi ook zo’n groot gezelschap, 17 spelers, en in een combinatie van oudere ervaren acteurs (Bram van der Vlugt, Peter Tuinman, Peter Bolhuis, Wim van den Heuvel) en juist hele jonge, frisse (Wendell Jaspers, Tonje Langeveld, Pauline Greidanus). En dan met Jochum ten Haaf als de held - overtuigend. Dit is toneel!

Ja wat is nou eigenlijk die globalisering waar iedereen het de hele tijd maar over heeft?
Het heeft iets van doen met Oost-Azië, dat is vanaf het begin van de voorstelling wel duidelijk. En je eet het uit een opgewarmd kartonnen bakje, met van die onhandige houten stokjes die je eerst zelf uit elkaar moet breken.
Wat het ook is, het bréngt iets teweeg. Kansen en bedreigingen, ongetwijfeld. Wat voor de een een kans is, is voor de ander een gemiste kans. Zoiets.
(Wij in Utrecht hoeven ons er gelukkig niet echt meer druk over te maken, sinds wij bijna twee jaar geleden bij handopsteken in meerderheid besloten hebben om de globalisering, die in de vorm van een gretig oprukkende koopzondag aan de poorten van de stad stond, niet verder te laten oprukken. Er vanaf de - matig bezette - tribune kennis van nemen, is dan een gerieflijke moeite…)
Mightysociety4 nodigt, kortom, uit tot bespiegeling.

Who’s afraid of the Globalisation?
Hamlet wellicht, met zijn zelfbedachte toneelstukje?
Of gewoon het brave Vinex-stelletje Dick en Sharon dat op bezoek komt bij het hoger op de ladder staande oudere stel Jet en Ray?
Het toneelstukje waarmee het een en ander zichtbaar gemaakt wordt, zit goed in elkaar, en dan neem ik de reden voor Dick om stampei te komen maken, die toch niet direct uit de globalisering voortkomt, eventjes voor lief. Want het hoort er ergens ook wel bij. Maar stampei komt-ie maken, en niet heel zwakjes. Is dat wat ons te wachten staat door die globalisering, de Wraak van de Vinex?
Het kernwoord in dit verhaal is trouwens: misbaar. Stop het eens in je mond, zuig er wat op, speel er een beetje mee, ook met de klemtoonmogelijkheden, overdenk het goed en stap dan de zaal binnen.
Ook de andere gebrachte termen getuigen trouwens van gedegen onderzoek. Ja, dit bevalt mij bijzonder goed. Ik zou Eric de Vroedt dan ook bij deze willen oproepen om de delen 1, 2 en 3 ooit nog te hernemen, want hoewel ze technisch gezien (voor mij dan toch) misbaar bleken, zijn ze dat cultureel/maatschappelijk/politiek/theatraal gezien hoogstwaarschijnlijk niet.
Politiek op de planken. Graag!

Wat een waardeloze voorstelling!!
Het is natuurlijk wat je wilt zien, maar al die lui die semi-intellectueel hun interpretatie geven van rehelzucht, verlangens, dierlijk gedrag en weet ik wat proberen alleen maar hun 15 euro kosten te rechtvaardigen. De bloeiende maagden stonden vorig jaar in de grote zaal, moesten hun optreden in de kleine zaal dit jaar uitstellen, omdat het programma (nog) niet af was, maar volgens mij hebben ze het nooit afgemaakt. Echt waardeloos.
Er werd hier en daar een beetje gelachen/gegeniffeld, maar de meeste gezichten in de zaal spraken boekdelen: “Waar gaat dit over?”
Volgend jaar zullen ze van de kleine zaal wel verhuizen naar de vrijmarkt op Koniniginndag, en dan hopelijk een paar grijpstuivers ophalen, maar deze voorstelling was nog geen 50 eurocent waard!