Het lijkt wel of TGA dit jaar GEEN verhalen wil vertellen. Na de jaren met voorstellingen over relaties en huwelijken lijkt dit het seizoen van het experiment. Na het briljante Tragedie is dit weer zo’n voorstelling die je gewoon moet ondergaan.

Een theaterbelevenis is het zeker. Maar wel eentje die de theaterbezoeker op de proef stelt. Maar als je je overgeeft aan de sfeer en de toon van de voorstelling zie je iets magisch.

Traag en irritant zijn de eerste 30 minuten. Meisjes naaien op industriële naaimachines. Het gaat maar door en het gaat maar door.Eigenlijk is de toon van de voorstelling meteen gezet. De irritatie verdwijnt langzaam en maakt plaats voor nieuwsgierigheid. Wat zijn dat voor meisjes en wie staan daar achter steeds zo nauwkeurig dezelfde lap op te vouwen?

De kracht van muziek in deze voorstelling is onmiskenbaar. Vroeger zuchtte ik nog wel eens als TGA weer in zwak vals gezang uitbarste, maar daar is hier geen sprake van. In deze voorstelling wordt fantastisch gezongen. Meer en meer krijgen deze personages je in hun greep, al zeggen ze verpletterend weinig.

De tijd lijkt stil te staan (letterlijk….het blijft 20.17 op de klok), maar dan opeens blijk je weer in het irritante begindeel verzeild geraakt. Het stuk is rond. Hard klappen voor deze acteurs. De plooi in de broek van Steven van Watermeulen. Het lied van Hadewych Minis. De gekke bek van Frida Pitoors. Onvergetelijk.

Maeterlinck is toneel om te haten of van te houden. Ik vond het prachtig.

Festival Cement: Tweejaarlijks theaterfestival in Maastricht. Al een hele tijd een must voor een theaterliefhebber zoals ik mezelf noem. In het echte leven ben ik jongerenwerker. Begin van het festival meteen kaartjes gereserveerd voor diverse voorstellingen. Uiteraard met name voorstellingen, gemaakt (door inmiddels makers met naam en faam: Jef van Gestel en Domien van der Meiren). Deze waren weer successen geworden. Alles en iedereen had het zoals altijd hier over. Daarnaast hoorde ik steeds vaker en enthousiaster de woorden “Losse bandjes” vallen. Een voorstelling over jongeren en seksualiteit - een educatieve voorstelling! Als jongerenwerker heb ik inmiddels heel wat ellendige voorstellingen gezien wat onder de noemer “educatief theater” aangeboden wordt. Ook onze jongeren - en neemt het ze kwalijk - zijn na zoveel elend niet meer te porren voor theater. Dus werd het twijfelen totdat ik een docent van de academie hoorde praten over deze voorstelling. Zoveel vooraf.

Zondag avond, laatste voorstelling van het festival.
Losse bandjes van Setheater- Om te beginnen, de locatie: het Rijksarchief. Een prachtig samenkomen van oud en nieuw. Dat zie je ook niet al te vaak.

Ook inhoudelijk een samenkomen van prachtige
Ik denk dat iedereen deze voorstelling moet zien, wel of geen doelgroep - dus jongeren, jongerenwerker of docent. Zowel ducatief gezien als ook qua vorm: een prachtig en minizieus uitgewerkt concept, prachtige, niet alleen voor jong publiek aantrekkelijke beelden, teksten en geluiden. Perfect in scene gezet. Oog voor detail.

Dit educatief theater werkt! Ik ga dan ook alles eraan doen om deze voorstelling voor onze doelgroep te boeken.

Gelukkig zijn er begeleidende teksten. Zodoende zijn we op de hoogte: wij (“het koor”) zijn de passieve ongeïnteresseerden in een nooddruftige wereld (de “protagonisten”). En dat is heel betreurenswaardig.

Maar je kunt je bij de voorstelling als zelfstandig kunstwerk afvragen: wat valt er te genieten en geeft het wat te denken? En dan moet ik toegeven dat de genade van genot en inzicht mij klaarblijkelijk in de steek laatt. Ik kom niet veel verder dan leedvermaak over de onvrijwillige douche van de toeschouwers op de eerste rij. En de diepzinnigheid reikt, wat mij betreft, niet veel verder dan gedachten aan een keizerlijke garderobe.

Nee, explosief is deze tragedie zeker, raadselachtig ook - dat krijg met zoveel fragmenten en montage - maar noch over toneel, noch over de wereld ben ik veel wijzer geworden.

Ik zou willen beweren dat dit de mooiste voorstelling van het jaar is, en dan niet alleen voor kinderen. Ook voor volwassenen is deze voorstelling over een meisje met scheidende ouders een genot om naar te kijken. Denk aan: een decor van geprinte doeken met een zee, een woestijn en omwaaiende bomen, een meisje op een vleugel met Maarten van Roozendaal als hond, prachtige muziek en een tot de verbeelding sprekende tekst. De kinderen in de zaal zaten te genieten, lieten zich meevoeren op de storm en sprongen toen het licht uit ging onmiddellijk op om te klappen. Wat een avond!

verrassend, fris, en na deze mooie korte voorstelling een probleem rijker. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar Greg Notrot heeft als regisseur mijn verwachtings patroon zo weten te bespelen dat ik de hele dag nog heb moeten denken aan wat ik precies gezien heb en wat dat teweeg heeft gebracht. mijn vooroordeel over deze problemathiek(sexueel misbruik van kinderen)stond vooraf helder en scherp en vandaag merk ik dat ik er wel degelijk anders over ben gaan denken. Het gaat opeens over mensen die ook nog een heel ander deel van een leven hebben. Prachtig spel door met name Paul Hoes, Anke van ‘t Hofen Hanna Jansen.
Een tomaat voor het decor, de achterdoeken en tafel zijn erg mooi, Zeker in het prachtige licht dat af en toe ozo pijn doet, de rest van het dekor had beter weg gelaten kunnen worden omdat het meer in de weg stond dan hielp.
Een keukenblok zou meer dan voldoende zijn geweest volgens mij

Dat de heren na hun voorstelling via de natuurlijke selectie bestempeld werden als nutteloos, kan ik me goed voorstellen. Helaas kan deze voorstelling niet tippen aan de kwaliteiten die de heren toch bezitten. Een aantal grappige momenten, deden mijn mondhoeken wel in beweging brengen, maar om te zeggen dat mijn lachspieren spierpijn hadden na de voorstelling..helaas.

Gister hier al mijn enthousiaste recensie over geschreven; nu kleine aanvulling: het koor (volwassen mannen en vrouwen) allemaal gekleed in kinderkleren! Met kinderspeelgoed.
Ik ga hier niet zitten verklaren wat Rijnders daarmee bedoelt, maar ik heb er wel mijn ideeën over.
En merken hoe mensen kunnen liggen te kermen in doodsnood, maar mijn aandacht gaat naar een opstijgende rozerode ballon of een groeiend beeldhouwwerk van zeepschuim.
En ook: aan het eind van het stuk zeggen de lijdende, in de steek gelaten slachtoffers precies dezelfde nietszeggendheden als het koor eerder deed.
Superinteressante spiegel voor mij, dit stuk! En ook, hoe gek ook, troostgevend.

De plotwendingen zijn leuk gevonden en het acteerwerk is in orde. Jammer dat de spanning net even te vaak wegzakt. Een aardige voorstelling dus. Maar niet meer dan dat. Sjanne (zoals de actrice het zelf uitspreekt) zal pas echt de legendarische Jeanne d’Arc worden als het vuur van de brandstapel zijn werk heeft gedaan. Dat symboliseert dan de keuze waarvoor iedereen wel eens komt te staan, eerloos doorgaan of eervol ten onder. De parallel met Jezus die pas Christus is geworden door zijn spectaculaire sterven aan het kruis is dan weer net even te voor de hand liggend. Moet de actualiteit van de dag er nou echt in? God (een Jan Joris Lamers look-a-like) laat terloops vallen dat leiders als Balkenende en Blair hem af en toe bellen voor advies. Mmmwaah. Als Hij nou nog zo alert was geweest om zevendedagadventiste Marianne Thieme aan dat lijstje toe te voegen. Volgens Mooser Colson moet je voor dappere miniclubjes niet te streng zijn. Daar heeft ze gelijk in. Maar wat tegenwicht tegen wat naar een dapper fanclubje riekt (de eerste vier bijna eensluidende minirecensies met vijf geweien). Dat moet wel kunnen, vind ik.

Zag prachtige kleine voorstelling van Bulgaars schrijver Stefan Tsanev. Een satirische actuele versie van de legende. Subliem spel van drie bevlogen acteurs. Een tragikomedie over ideologie, geloof en nationalisme. Speelsheid en ernst boeiend afgewisseld.
RAST bewijst dat geengageerd toneel spannend en onderhoudend kan zijn.

Gezien Koninklijke Schouwburg Den Haag.
Een engels talige voorstelling met nederlandse boventiteling. Dit was af en toe een steuntje. Vooral als de acteurs achter op het toneel stonden. Het was gelukkig hedendaags engels. Een echte engelse voorstelling met dito acteurs. Een vrij onbekend stuk van Shakespeare, wat in Nederland niet zo vaak wordt opgevoerd. Een leuke voorstelling.