Gewoon weer een goeie voorstelling van NUHR, stukken beter dan Over de Top. Niet een programma om bij een deuk te liggen, maar wel weer het vertrouwde NUHR recept waarbij fragementen aan elkaar worden geknoopt tot een groter geheel. Prachtig decor ook.

Minpuntje vanwege het uitblijven van echt nieuwe dingen. De heren moeten ook weer niet te veel op de automatische piloot gaan zitten.

Huwelijkstrouw of -ontrouw, het is mijn onderwerp niet. En morele of sociale regels die daarvoor zouden moeten bestaan of juist niet, het kan me niet echt boeien. Voor mij hebben die dingen alleen maar te maken met liefde, en daar is geen systeem voor. Geen systeem dat wij kennen. Misschien dat daarom dit stuk me niet aansprak. Niet iets om je druk over te maken. Om veel woorden aan vuil te maken. En dat gebeurde hier wel in extreme mate, woorden vuilmaken. Tekst, tekst, tekst. Tekst kun je ook lezen, en dan zou ik in dit geval veel bladzijden hebben overgeslagen.
Geweldige spelers, dat wel, en bijna allemaal spannend om bezig te zien. Behalve Anneke Blok - hoe is het mogelijk? Ik zou me bij de intrige van dit stuk nog iets hebben kunnen voorstellen als de vrouw waar het uiteindelijk toch om draait een spetterende of fascinerende of voor mijn part onontkoombaar sexy uitstraling had gehad, maar dit was de uitstraling van V&D, net als de gekreukelde kleren die ze aanhad. Gruwelijk.
Mark Rietman blijft in dit stuk onovertroffen, een genot om aan het werk te zien. Tijn Docter sympatiek. Leny Breederveld komisch, sterk. Jappe Claes ook. En Katja Herbers misschien niet de beste van de jonge actrices, maar in elk geval wèl van begin tot eind fascinerend aanwezig.
Ook de vormgeving en de hele mis-en-scène konden me niet boeien. Terwijl je toch èrg veel tijd had om er rustig naar te gaan zitten kijken. Soms zag het er zelfs echt niet uit, bijvoorbeeld waar je door de geopende deuren de personages die niet aan de scène deelnamen toch aanwezig zag, of ze zelfs iets wat in de scène besproken werd op de allereenvoudigste en ongenuanceerdste manier zag illustreren. Geen grootse regie. En waar het op zich een goed idee is om zo’n aan de klucht herinnerend deuren-decor te gebruiken om het gebrek aan handeling op een handige manier te kunnen oppeppen, gebeurde dat laatste gewoon niet overtuigend. Er lopen wat mensen deur-in deur-uit te figureren, maar echt leuk of functioneel of spannend is dat nergens. Futloos, fantasieloos. Erg gemiste kans-erig. Voor de pauze vond ik het niet interessant, en na de pauze niet overtuigend. Nèt niet saaaai. Jammer.

Gezien Koninklijke Schouwburg Den Haag.
Bravo voor Kees Hulst en Anne Martien Lousberg voor hun uitmuntende spel. Evenals de rest van de acteurs. De volmaakte omstandigheden blijken toch weer eens een utopie te zijn. Veranderingen daarin door het bordeel, laat mensen vaak inzien dat ze zelf keuzes moeten maken, hoe hard het ook voor de partner is.
Een tomaat voor de levende geit aan eem riempje op het toneel. Laat dat beest lekker scharrelen op een kinderboerderij.

NUT speelt HEG. Heel Erg Gewoon, naar een documentaire op film die Awful normal heet. De speelse benadering is in de Nederlandse titel misschien al wel zichtbaar, maar wordt dat zeker wanneer de voorstelling aanvangt. We krijgen namelijk een spel, een spel met toneel, een spel tussen spelers/personages en ons, een spel tussen toneel en film ook. En dat levert iets leuks op.
Dat leuke wordt vervolgens ingezet om ons te vermaken, wat prima lukt, en is nodig om lucht te geven aan het hele erge (seksueel misbruikte kindertjes) dat als onderwerp van de voorstelling dient. Zie de film Festen (ook eens, door De Ploeg, met goed gevolg op toneel gebracht). Goeie afwisseling van Leuk en Erg, waarbij in de eerste helft Leuk het gepingpong wint, maar daarna krijgt Erg alle ruimte om de achterstand ruimschoots in te halen, en is het welhaast gedaan met het spelletje.

Ik zit een beetje met wie het andere spel wint: de documentaire of het toneelstuk. Hoe het is om lang geleden eens misbruikt te zijn, wordt me erg goed duidelijk gemaakt, compliment daarvoor. De confrontatie tussen dader en slachtoffer is me denk ik toch wat teveel documentair en te weinig toneelstuk. Misschien mis ik er een echt conflict in, zoiets.
De kniesoor in mij werd echter makkelijk in toom gehouden door het goede spelen van de acteurs (de ouwere rotten blijven prima overeind naast de jonge meiden) en de speelse manier waarop het wordt gebracht. Of een nieuw utrechts toneel nodig was, of nut heeft, daarover had ik geen gedachten. Maar op deze manier lijkt bestaansrecht me onontkoombaar.
En die keuken! Een dik michelin-gewei daarvoor!

Als je beste vriend dood is, wil je weten hoe dat komt. Twee meisjes en jongens gaan op onderzoek. Ze spelen hartverscheurend, als je wilt kun je zo verliefd op ze worden. Dan is er nog een vriendelijke concierge die niet helemaal te vertrouwen is. Ze zingen liedjes (hun eigen componist speelt mee, die kan een aardig stukje gitaar spelen, trouwens). Het is geen musical, het is puur theater. Gemaakt voor scholieren, maar ik als 44-jarige vond dit toch wel heel geslaagd.

Geen plot, geen mogelijkheid je te identificeren, eigenlijk ook geen personages, een (te) tergend traag eerste half uur, de tekst voor een deel in het Frans (wel met een tekstbalk, ga niet helemaal vooraan zitten). Wat dan wel? Zet om te beginnen niet alleen je mobiel uit, maar doe ook je horloge af en stop dat diep in je zak. Stel je er vervolgens op in dat je naar een impressionistisch schilderij gaat zitten kijken. Soms gebeurt er niks, dan kijk je gewoon een poosje en laat je de indrukken toe die dat oplevert. Maar af en toe, en naarmate de voorstelling vordert steeds meer, klinken er prachtige meerstemmige liederen. Stemmige, serieuze, maar vaak toch ook heel vrolijke muziek. Als een van de vier naaisters die allemaal Georgette heten (maar het is Wine Dierickx) roept om Patatten Met Saucissen, blijkt dat zelfs het begin van een loepzuiver gezongen potpourri van stoute Vlaamse en Nederlandse volksmuziek. Zoek niet naar een lijn of naar een structuur. Laat het allemaal gewoon over je heen komen. Of laat het toe langsachter. Want Un grand nombre de nos pensees attaquent notre ame par derriere.

Een hoop lol, met ‘hoop’ als in bende en lol gewoon als plezier. Eerst het plezier voor de makers, die een dagje samen knutselend samen door hebben gebracht, en daarna het plezier voor ons als we ‘s avonds het resultaat mogen meebeleven. Geknutsel aan teksten en aan planken, met een drankje erbij.
Een heerlijke chaos, waar over is nagedacht. Met plezier dus!

Een stad wordt overspoeld door ontzagwekkende, lawaaiige en allesverslindende monsters. Zes mannen en vrouwen, die hun dagen slijten op een suf kantoor bedwingen hun angst met roddeljournalistiek en filosofisch geneuzel. Maar de één na de ander laat zich verleiden door de massahysterie en verandert in ‘zon’n ding’. De kudde hersenloze monsters groeit met het uur. Slechts het personage Bérenger gaat de strijd aan met de niet-denkende massa. Hij wil mens blijven. Maar hoe sterk is de eenzame denker?

Geweldig theater! Ik heb hier echt van genoten, de tijd vloog voorbij. Briljant acteerwerk, pakkende dialogen, innemende symboliek en vernietigende kritiek. Het enige nadeel aan dit stuk was dat het eindigde.

Ik ben er nog steeds niet helemaal uit. De voorstelling is heel saai maar ook wel weer heel intrigerend. Door de langdradige inleiding (waarin de vrouwen eindeloos dezelfde riedel op die naaimachines draaien) kom je in een soort van trance die je meevoert in het akelige sprookje van Marthaler. Waar ik die associatie met een sprookje vandaan haal weet ik niet, want het is eigenlijk een fel realistische aanklacht tegen de 19e eeuwse naaiateliers. Maar dan wel met een twist… Misschien vanwege de prachtige samenzang of vanwege die draai die het verhaal op tweederde opeens maakt? Het is in elk geval een hele fascinerende voorstelling. De omgeving waarin het stuk zich afspeelt roept veel associaties op, wat mij betreft was het een soort kruising tussen een oude fabriek en een ruine van een Romeins badhuis (sweat shops..). Dat is misschien wat ver gezocht, maar dat krijg je met zoveel tijd om na te denken tijdens de voorstelling. Het stuk had wat mij betreft korter gekund, al weet ik niet wat er dan uit zou moeten. Ik heb wel het gevoel dat ik de nuances uit deze voorstelling mis omdat ik niet Vlaams (of Gents?) ben.

Qua opbouw misschien niet het sterkste verhaal ooit, en e.e.a. kon ook wel wat compacter en pakkender. Maar die minpuntjes vallen geheel weg tegen de ge-wel-di-ge tekst van Ilja Pfeiffer, het sterke spel (extra gewei voor Nettie Blanken) en de dramaturgische grapjes. Lange tijd niet zo gelachen. Top!