Claudia met -zoals gebruikelijk bij cabaret- een collage van liedjes en verhaaltjes. Doet ze haar best? Nou, dat wel. Is het leuk? Tja, dat blijft natuurlijk een kwestie van smaak, maar ik had liever met een goed boek thuis gezeten. En ik hoef ook niet mijn stoel uit te worden gedenderd door gitaarsolo’s: daarvoor de tomaat.

Koos Terpstra (tekst en regie) doet aan politieke analyse. Dat mag. Maar hij zoekt het duidelijk niet in de nuance. Zijn regie lijkt me overigens in orde. Martijn de Rijk als Baas speelt zonder meer uitstekend. Joris Smit als Medewerker is ook erg sterk. De anderen bereiken dat niveau niet, maar ze acteren toch allemaal heel redelijk. Als Boze Vrouw slaagt Marieke de Kleine er zelfs in om Kester Freriks, recensent van NRC Handelsblad, een van de hoogtepunten van het seizoen te laten beleven. Dat is heel knap. Met zo’n tekst. Want daar heb ik me flink aan zitten ergeren. Simplistische maatschappijkritiek vind ik het. En dat dan ook nog eens in bewoordingen die sterk doen denken aan van die tenenkrommende tegeltjeswijsheden. Met als contrast hier en daar wat gedachten over de liefde. Die dan weer gevaarlijk dicht in de buurt komen van de romantiek van poesiealbumversjes. Hein Janssen schrijft in de Volkskrant dat hij geen idee heeft waarom die andere vrouw een baard heeft. Ik wel. Ik denk dat ze spontaan een sik heeft gekregen van die tekst. Meteen al bij de eerste lezing. En dat ze hem toen maar gewoon heeft laten staan.

Na het voortijdig afbreken van de voorstelling ‘Breekbaar’ was ik benieuwd in hoeverre Mathijs Rümke erin zou slagen om het publiek ditmaal weer een boeiende voorstelling voor te schotelen. Daarnaast had ik afgelopen juni een lovenswaardig ‘Klein Babylon’ tijdens het STRP-festival gezien en ik was benieuwd wat er uiteindelijk was meegenomen in de uiteindelijk versie.

De voorstelling is na ‘Walhalla’ het tweede deel in een drieluik en wordt in de speelsteden gespeeld door acht vaste acteurs vanuit verschillende culturele achtergronden en aangevuld met vier lokale (amateur)acteurs. Het decor doet denken aan een kruising tussen een basketbalveld in een nieuwbouwwijk en een ijshockeyring. De vijf verhaallijnen worden door de vaste acteurs gespeeld en aangevuld met ‘interviews’ met de vier gelegenheidsacteurs. De diverse scènes zijn over het algemeen boeiend en soms ook komisch, maar ik had het gevoel dat er meer uit te halen zou moeten zijn. Meerdere malen werd een scène afgebroken net op het moment dat je er helemaal in zat en hij begon te boeien en daarentegen duurden andere scènes weer te lang. Maar omdat deze voorstelling minder belerend is dan ‘Walhalla’ is hij zeker meer toegankelijker geworden en daarmee een hele verademing na ‘Breekbaar’.

De laatste voorstellingen die ik heb gezien waren mij allemaal te confronterend en te hard:je werd er nooit vrolijk van.Dat hoeft ook niet maar een beetje subtiliteit is voor mij een pre.
De titel deed mij het weer eens proberen.
Geweldig!Ik ben zo opgetogen dat ik reklame begon te maken. Werkelijk fantastisch!
Dit is kunst:met zo weinig woorden en zo weinig mimiek (en zo weing mensen, ik dacht dat er minstens 6 mensen omsprongen)toch de situatie zo mooi neerleggen. Ik heb echt genoten van het kippige-vertelvrouwtje en het geluid en de beweging van de boot die in het water werd getrokken …eigenlijk van bijna alles. de timing was ook perfekt: HULDE

Dit is theater in slowmotion, soms nagenoeg surplace. Er is geen echt verhaal, maar de voorstelling zit wel mutjevol en is vervuld van sfeer - dat vond ik dik twee jaar geleden van die andere voorstelling van Christoph Marthaler. En dat oordeel gaat dit weer op.

Tergend langzaam - niet voor niets blijft de klok op zeventien minuten over acht staan. Veel door geluid opgeroepen sfeer - Satie op de piano, de ratelende naaimachines van het atelier, veel (prachtige) zang. En veel spanning - tussen de arbeidsters en de patroons, tussen individuele leden van beide klassen.

Het enige ongemak dat een helemaal perfecte toneelavond in de weg stond, bleek mijn gebrekkige frans te zijn.

Arie de Mol timmert de laatste tijd in den lande stevig aan de weg. Maar zijn mooiste voorstelling van dit seizoen maakte hij thuis, bij zijn eigen Els inc. Met THE HAIRY APE waagde hij zich aan elektrisch muziektheater en het resultaat is zeldzaam geslaagd huwelijk waarin muziek en toneel elkaar gestalte geven en het geheel meer is dan de som der disciplines. Een vijfmans formatie o.l.v. Frank van Berkel speelt twee uur lang een groovy jazz-post-rock met Beefhartiaanse inslag. Het geeft de hoofdpersoon een bonkend hart en de hele voorstelling elektriserende lading. De vijf acteurs worden er door opgezweept tot geestig, rauw, ontroerend spel. Het is nogal een boosaardige stoet personages die voorbijkomt in dit minder bekende stuk van O’Neill. Het vertelt het lijdensverhaal van een kwetsbare ruwe bonk die vernedering op vernedering ondergaat. Zijn wraaklust leidt alleen maar tot verdere vernederingen en kost hem uiteindelijk z’n kop. Een pijnlijke parabel over een kansloze underdog, een gegeven waarvan de actuele duiding in deze voorstelling ook voelbaar wordt. Ondanks die tragische dimensie kwam iedereen er vrolijk uit. En even energiek als de muziek. Ieder die zich boven de aap verheven voelt moet dit gaan zien.

Maria Stuart van Aluin was een (lange) prachtige avond. Gaby Bakker speelt met verve de twee(!) koninginnen : Maria & Elisabeth. De drie mannen naast haar spelen zeer gedienstig de diverse mannen rollen. De openingsscene is meteen de mooiste van de hele avond. Een kleine beeldenstorm, waar ale katholieke rimram zeer ongeinteresseerd wordt verwijderd en als de cel leeg is ontdekken we ineens Maria in tutu in haar gevangenschap. Eén tomaat voor de scene tussen de twee kempkippen: de scene werkt niet, gaby bakker speelt (jas aan jas uit) de beide koninginnen, maar de scene komt niet verder dan een speloefening. Is niet erg. Daarvoor en daarna heeft zij ons zeer veel moois laten zien. Ook is de voorstelling nogal preuts.
Geweldig om te zien hoe zo’n klein clubje met minimale middelen het hele stuk speelt, niet verzandt in Hollandse grappenmakerij, maar ernstig en licht de vete tussen de katolieken en protestanten toont.

Mooie kleine voorstelling in ‘het paradijs’ van de Koninklijke Schouwburg. Op een gegeven moment weet je niet meer wat de waarheid is en word achter ieder woord/zin iets anders gezocht. Iedereen probeert de situatie naar haar/zijn hand te zetten. Zeker de moeite waard om heen te gaan.

Het Wijde Land van de Theatercompagnie!Over-all een hele mooie voorstelling met een fantastische cast. Om even te tutoyeren; Leny Brederveld was humoristisch en oprecht, Myranda Jongeling speelde eindelijk weer eens een fatsoenlijke sterke rol en Mark Rietman speelde met overtuiging zijn karakter. Soms leek hij wel een beetje nerveus, maar misschien lag dat aan de avond. Anneke Blok stelde me tot de pauze een beetje teleur. Het leek alsof de rol haar niet lag en dat ze niet meende wat ze zei TOT het gesprek met Jongeling na de pauze. Toen brak er iets in haar en trok ze de ploeg naar de TOP!Veel beelden waren fantastisch zoals de timing en het gebruik van de deuren en (al eerder gezegd) het dienstmeisje dat op het eind voor zichzelf kiest en de rommel laat voor wat het is. Ik heb het dienstmeisje alleen geen applause zien halen en dat had ze wel verdiend! Waarom dan die tomaat? De lengte! Vooral uit het eerste deel had er zoveel geschrapt kunnen worden. En dan nog iets. Waarom zoveel acteurs? Ik snap dat er niet met dubbelrollen gespeeld werd maar dit is theater!Als je zoveel acteurs wil regisseren, ga dan een film doen!Om dan nog even met een positieve zin te eindigen; alle acteurs DIE mee speelden deden het wel fantastisch. Tot een volgende keer..

Al weer bijna een maand geleden dat ik deze voorstelling heb gezien. Ik heb namelijk zitten twijfelen of ik er een minirecensie over wilde gaan schrijven. Is het nou cabaret? Toneel? Muziek? In ieder geval waren de meningen achteraf erg verdeeld. Degene die kwam voor de grappen van de heren kwamen een voorstelling tegen met een, voor een cabaretvoorstelling, diepzinnige onderlaag. De mensen die gewend zijn aan deze diepere laag zullen weer de grappige kant niet kunnen waarderen. Het was inderdaad veelal hetzelfde en daardoor kwam deze voorstelling bij lange na niet bij het nivau van ‘Over de Top’.