Ik hou heel erg van Hollywoodfilms met ontploffingen, dus voor een theatervoorstelling met ontploffingen ben ik ook wel te porren, en deze is nog wel van Gerardjan Rijnders ook. Toch werd ik niet helemaal bevredigd. Het is een één-situatie-spel en daardoor voelt de voorstelling een beetje leeg. Na afloop verwacht je eerder dat dit het eerste deel was en dat er nu een grote, verlichte opblaasbaby uit de nok moet komen. Toch wel veel lof, speciaal voor de technici, die vaak fascinerender waren dan de tekst, en de vormgevers, vooral het feit dat de protagonisten allemaal toneelpersonages waren (Ubu, Kniertje) vond ik leuk.

Mooie, strakke voorstelling. Gold met name voor regie, mise-en-scene en – wat mij betreft – tekstregie. Alleen jammer dat in de Brakke Grond te tekst zeer moeilijk te verstaan was en dat gold bepaald niet alleen voor mij.
CR

Gisteravond bij het OT een heftige voorstelling gezien.
Door t stof van Neil Labute, gespeeld door Ria Marks en Fabian Jansen.
Na een beetje gekke start van het stuk, teksten komen erg vaag uit de monden van de spelers, wat eerlijk gezegd ook wel weer mooi was en sprak voor hun verwarring/shock, kwamen de twee echt goed los. Het stuk speelt zich af een dag na 11 september 2001 in het appartement van Abby. Ben haar werknemer/assisstent/lover had eem dag eerder (9/11) in het WTC moeten zijn, maar was bij zijn minnares. Hij heeft nog niemand gebeld sinds dien, dus zijn vrouw en kinderen etc, wanen hem dood -of in ieder geval vermist-. Ben ziet deze ramp als een ontsnappingsmogelijkheid. Tijdens dit stuk bespreken ze deze ‘kans’. Met een mooi en verrassend einde.
Ria Marks is in haar rol erg grappig en dan soms weer een onuitstaanbare vrouw. Ze speelt mooi dan weer wanhoop en dan weer daadkrachtig.
En Fabian Jansen, die ik nog niet kende. Een genot om naar te kijken, lief agressief grappig en ontroerend te gelijk.
Hij nam ook het initiatief en vertaalde het stuk. goed gedaan.
Puntje van kritiek: ik vond het decor wel wat verloren staan in de grote zaal van het OT-Theater. En voor mij had er nog wel iets meer WTC in mogen zitten.

Maar kortom: Een Aanrader dit stuk!

In de kwantiteit zit het niet. Veel mensen op het podium en meer dan drie uur degelijk toneelspel. Maar vooral werd daarmee aangetoond hoe ouderwets, landradig en oninteressant Arthur Schnitzler blijkbaar kan zijn. Nee, geen productie waardoor mensen aan theater verslingerd raken. Al flonkerde gelukkig nog wel even de ster van Leny Breederveld.

Door deze voorstelling weet ik weer waarom ik zo graag naar het theater ga. En weet ik misschien zelfs wel een beetje beter waarom ik ben wie ik ben. Of waarom ik dat niet weet. Die twee-en-een-half uur waren het moment van mijn dag. En dat was niet een ‘tsjakka’ moment of een sip moment, maar een ‘spijker op zijn kop’ moment.

Want je leven leef je eigenlijk vooral voor jezelf, en jij maakt de keuzes, want het is jouw leven. Maar tegelijkertijd ontkom je er niet aan dat er dingen op je pad komen waar je niet voor gekozen hebt. En dat er moeilijke keuzes op je pad komen. Of dat je toch afhankelijk bent van iemand anders, of iemand anders van jou. Of dat je je leven lang bedenkt wat je zou doen als je voor een bepaalde keuze zou staan, die je nooit hoeft te maken. En het enige wat je hebt om de wereld aan te kunnen, ben jezelf. Je lichaam en wat daarin zit. En daar kun je van alles op aan te merken hebben, maar het is toch alles wat je hebt. En je bent gemaakt om een heleboel aan te kunnen.

En je leven wil je eigenlijk het liefst leven zoals je het van binnen voelt, doen wat je hart je ingeeft. Maar dat doe je niet altijd, omdat het niet kan, omdat je dwars wordt gezeten door verkeerde keuzes uit het verleden, omdat je de gevolgen niet overziet, omdat je een imago hoog te houden hebt, omdat het leven niet altijd eerlijk is, omdat je niet weet wat je wilt, omdat je wacht op ultiem geluk, omdat je niet ziet wat er recht voor je neus gebeurt, omdat je bang bent…

Gelukkig is er muziek! Gelukkig zijn er liedjes die precies kunnen zeggen wat jij wil zeggen, of die precies uitleggen hoe jij je voelt, of hoe jij je wil voelen. Het leven is soms zo fijn dat het pijn doet, maar is soms ook zo pijnlijk dat je er maar beter om kunt lachen. Maar wat je ook met je leven doet, je leeft het!

‘Mooie’ spelers op toneel in een gitzwartverhaal. Lekker geen alleen maar leuk leuk leuk toneel. aleen mag het ook een keer in zo’n voorstelling over nu gaan. ik krijg altijd alleen maar somber inzichten in mensen van een eeuw geleden. leven die regisseurs wel in deze tijd?

Stomme poll van Moose. Kijk naar Babylon en je weet dat Rümke blijft. Mooie voorstelling. Vooral een menselijke voorstelling. Zo hoort theater te zijn: onderhoudend, grappig, verrassend, actueel. Een voorstelling die niet ten onder gaat aan pretentie en modieus gedoe en toch geen knieval is voor de kijkcijfers. Een aanrader voor iedereen.

Een ontroerende en zeer indrukwekkende voorstelling. De muziek van György Ligeti, live uitgevoerd op orgel en piano; de adembenemende choreografie van de Châtel; de bijzondere ruimte van het Orgelpark; deze componenten zorgen voor een voorstelling met aangrijpende schoonheid.

Lieve voorstelling. Handelt over spraakverwarringen en is een collage van allerhande aardige scenes. Ook treden ‘echte’ asielzoekers en immigranten op en hun verhaaltjes zijn stuk voor stuk ontroerend. Er is veel te lachen en er wordt dynamisch gespeeld. Misschien allemaal een beetje politiek correct, maar dat is wel weer eens lekker en ontwapenend in deze tijd van aanhoudend buitenlander-bashen.

Ik wil alleen maar zeggen: JA JA JA JA JA JA!!!
Wat een goed, mooi en absurd stuk! Waarom goed? Omdat het allemaal klopt, alles is goed in elkaar gezet en loopt gesmeerd. Waarom mooi? Door het spel en doordat het ergens over zonder dat het ergens over gaan moet. Waarom absurd? Omdat alles steeds weer anders loopt dan je denkt, omdat de één een knecht wordt en daar niets meer aan kan doen of doet, omdat de ander steeds niet in de scène hoort te zijn en omdat je soms 3 keer dezelfde scene ziet. Het begint jolig en dan krijg je de zoektocht naar de muze of de man of het geluk of hoe het geluk kwijt te raken of het talent of de ware liefde of hoe mensen met elkaar omgaan of de conventies daarvan. Zijn er minpuntjes? Ja, natuurlijk. De vlag die voor de mensen op de 1e rij niet werkte en leuker was geweest als het vaker terug kwam. En ik heb Ober niet gezien en het schijnt dat daar ook negers een onbeduidende rol spelen. Maar dat mag de pret niet drukken. Topstuk!