Als je student bent en afkomstig uit de bourgeoisie moet je maar voor het partijblad schrijven. Vinden zijn superieuren. Maar Hugo is romanticus, hij wil aan gewapende acties deelnemen. Dat verlangen om echt wat te betekenen mag hij realiseren door secretaris van de partijleider te worden en die dan te vermoorden. Regisseur Tarkan Köroglu vertelt het verhaal van Sartre uit 1948 helder en in een realistische stijl. Zonder nodeloos te actualiseren. Mooie enscenering. Sterk spel van Khaldoun Elmecky als de partijleider. Ook de jonge Erik van der Horst overtuigt als de romantische held.

Nogal voorspelbaar hoe de relatie tussen de man en de door hem aanbeden vrouw zich ontwikkelt. Vrij stereotiep acteerwerk. Het is zijn schuilkelder, hij bepaalt dus de spelregels. Zij wordt daar zenuwachtig van, zij friemelt dus voortdurend aan haar kleren. Nee, niet helemaal mijn smaak.

Zit Eric de Vroedt (tekst en regie) boven op de actualiteit? Of haalt Rijkman Groenink hem toch nog in? Uren later aan de bar nog steeds verhitte discussies over globalisering. Na een heel goede voorstelling. Waarin ook nog eens prima wordt geacteerd. Een aanrader.

Na prachtige producties als De Buikspreekster, Mannenschool en Snowbirds is de creatieve koek een beetje op.
Varkensvrouw verrast nergens, is alleen maar bij vlagen een flauw aftreksel van die eerdere voorstellingen.
De enige die ons nog een lach kan ontlokken is Minou Bosua.
Voor de rest: geeuw.

Olivetti 82; een typmachine. ‘Daar begon het allemaal mee’. Onder een stoffige lamp zit naast een klein tafeltje met daarop de typemachine, een hoed en een stapel boeken zit een opgefokte man. Schrijver Bernard van de Wiele verteld over zijn moeder, zijn geliefde zusje, de vaderpersonen in zijn leven, zijn fascinaties. Langzaamaan ontrolt zich een afschuwelijke geschiedenis. Als kijker wordt je meegezogen en pas tegen het einde besef je dat je eerder had moeten stoppen. Dat je je niet zo mee had moeten laten slepen. Dat het nu te laat is. Precies zoals Bernard vanuit zijn politiecel probeert te vertellen hoe en waneer het allemaal begonnen is. Waar hij verstrikt lijkt te zijn geraakt in flarden uit de echte wereld en de zijne, kun je als buitenstaander nog enigszins overzicht houden en op zoek gaan naar het waarom achter het drama.
Thomas Oerlemans schakelt moeiteloos tussen de hoofdpersoon Bernard en de overige figuren die een rol spelen in zijn leven, zonder dat het platte typetjes worden. De manier waarop hij deze monoloog brengt verdient groot respect.
Vloeiend verandert hij van een klein jongetje in een verwarde vader. Met een prachtige energie en een mooie tekstbehandeling weet Oerlemans zijn publiek ademloos mee te slepen in een anderhalf uur durende beklemmende monoloog.
Hij verdient volle zalen.

Dit moeten meer mensen zien. Dit moet op toer.
op ontelbare factoren om mijn oren gehad. ik ben rijker na deze voorstelling.
Thomas Oerlemans .. Bedankt n
ogmaals. ;-)

René van ‘t Hof als dementerende varieté-artiest is natuurlijk geniaal. (Was niet een van de megalomane plannen van Discordia die ze tijdens Katalogos presenteerden om een varieté gezelschap te beginnen? Engageren, deze man!) Het is alleen jammer dat hij de hele tijd tegen beeldschermen moet praten. Op die beeldschermen zien we Gerrit Timmers, die ook technicus achter de schermen is. Beide doet hij zeer charmant, maar de voorstelling blijft te mager.

Yeah, anti-dans. Cool. Indrukwekkende prestatie van de spelers, en heldere meditatie over het wezen van kunst. Het publiek heeft alles al gezien, dus dat deel kun je overslaan.

Korte, kleine één-op-één performance. Danser legt teksten op een overhead projector, leest voor en beweegt. Iedereen krijgt andere stukjes tekst. Ik kreeg een mooi stukje uit ‘Kaspar’ van Peter Handke over trots en schaamte en de wil om de symmetrie van het lichaam op te heffen. ‘Mijn’ danser maakte dat beeld en de onmogelijkheid van die wens zorgvuldig aanschouwelijk. Bij mij werkte het dus, maar voor anderen was het minder geslaagd. Tsja…

Niet onaardig gedaan, vooral Marcel Osterop vond ik mooi; hij ontwikkeld zich tot een interessant acteur, van een soort die we in Nederland weinig hebben. Maar waarom in godesnaam moet dit stuk gespeeld worden?