Het leek weer nergens op, deze 4 mannen van NUHR denken omdat ze beroemd zijn ze geen goed cabaret meer hoeven te maken omdat de mensen toch wel komen, zo flauw en slecht als deze voorstelling was. Ik heb wel geteld 2 keer moeten lachen en bij de rest van de grappen irriteerde ik me hoe slecht ze waren. Ze waren veel te politiek gericht en dat zingen hoefden ze van mij ook niet te doen, zo vals. en dan die tekst van de liedjes, alleen maar hetzelfde en het sloeg nergens op. De melodie was ook te kinderlijk.

Tja… wat moet je zeggen? Weer een virginia Woolf op de planken. En ik had de laatste pas net achter de kiezen van het O.T. In deze versie ervan wordt in twee uur tijd de voorstelling er door gejaagd, wat op een hele goede manier gebeurt, Porgy is zeer goed en ook heel opvallend was de jonge Eline ten Camp in de rol van Honey. Maar zo jammer is dat er vrij veel verloren gaat door het tempo, het is natuurlijk heel catchy voor het niet alledaagse theater publiek, maar voor een doorgewinterde toneelkijker denk je na de voorstelling: Ach ja, Bert Luppes deed dat net iets leuker….

Met hoge verwachtingen ging ik naar deze voorstelling. Zowel de groep het onafhankelijk toneel als de schrijver Neil LaBute hebben mij een paar onvergetelijke theateravonden bezorgd [who’s afraid of virginia woolf; bash, shape of things, some girl(s)]. Als je met zulke hoge verwachtingen een voorstelling ingaat, dan kan het eigenlijk niet anders, of je wordt teleurgesteld. Maar dat is dus niet gebeurd! Het was echt op alle fronten meer dan ik ervan verwacht had. De twee acteurs hebben me de hele tijd geboeid gehouden. De dialogen bleven scherp. Het sobere decor was mooi en zorgde dat de aandacht niet werd afgeleid van het sterke spel. Ook het einde ben ik erg over te spreken. Echt een hele mooie voorstelling dus. Voor mij persoonlijk is dit het soort theater waar ik van hou. Zeker omdat het de hoge verwachtingen waarmaakt.

Alex van Warmerdam schrijft sprookjes voor grote mensen. Zijn personages zijn gewoon ongewoon, hun gedrag ligt steeds nét naast normaal. Zijn teksten schuren langs alledaagse én conversaties. Kortom: ik ben gek op zijn films en toneel. Waar nog bij komt dat hij bijna altijd een goed ingespeeld sterrenteam ter beschikking heeft. De toneelreus Pierre Bokma natuurlijk en een geweldige Ariane Schlüter. Maar Aat Ceelen en Stefaan Degand doen daar niet voor onder.

Het sprookje gaat over een onbereikbaar ideaal van kwaliteit en perfectie (denk ik). Tevergeefs proberen drie bevriende en rivaliserende mannen - een schilder , een dichter en een componist - hardnekkig aan de onhaalbare eisen van hun gedeelde muze te voldoen. Als zo vaak bij van Warmerdam, wordt daarbij gereisd (meer van het doel af dan er naar toe uiteraard) en intiem en ongemakkelijk gebivakkeerd in het bos.

De personages lijken - ietwat droevig, wellicht wat wijzer, maar in ieder geval niet gebroken- uiteindelijk met hun tocht toçh niet al te veel te zijn opgeschoten. Maar ik verliet tamelijk blij de zaal.

Vanavond bij toeval terecht gekomen in Pand18 in Den Bosch van factorB waar ik de voorstelling Lieve abcde… zag van schrijver en acteur Erik Willems. Een voorstelling van de buitencategorie! Op de flyer staat vermeld dat hij een onspeelbare tekst heeft proberen te schrijven en dat dat niet is gelukt maar wat een tekst. Als kijker werd ik overspoeld door een stroom aan beelden die maar niet ophoudt en grenzen aan wat kan en wat niet kan. Bijzonder mooi gespeeld en daarbij ook nog prachtige livemuziek van 2 muzikanten. Ga dat zien want dit is iets bijzonders wat je niet vaak in de theaters ziet.

Het is altijd fijn als er een lied gebruikt wordt dat je kent. In dit geval was het ‘The Partisan’, dat ik ken in de uitvoering van 16 Horsepower. Toepasselijk nummer….
Het was een erg goede voorstelling, gespeeld door een vrij jonge ploeg, maar erg overtuigend. Het zag er ook allemaal goed uit, Dogvilliaanse vormgeving, altijd erg fijn. En ook het verhaal was spannend, verrassend en kon me erg goed boeien. Hoe Sartre het existentialisme predikt door juist het tegenovergestelde te laten zien, werkt erg prettig. Hugo denkt zichzelf te kunnen ontplooien door zich aan te sluiten bij de Partij, die hem vertellen wat te doen. Dat gaat natuurlijk uiteindelijk mis, je moet reëel blijven. Existentialisme is sowieso wel iets dat me ligt. Ook al ben ik volgens de enquete een halve existentialist.

Wat moet je met je dierlijke driften? Drie mannen gaan op bezoek bij de vrouw die zich gelukkig voelt bij haar varkens. Ze weten zich geen raad met hun beestachtige verlangens, ze kunnen er geen geschikte uitdrukking aan geven, ze proberen zich als beesten te gedragen, maar dat lukt niet echt, ze barsten in gezang van Schubert uit om de gemoederen te kalmeren of ze houden betogen over genetische manipulatie. Het beest in de mens kan niet ontsnappen, maar de mens kan ook niet onder zijn dierlijke begeerte uitkomen. Dat wordt op een komische manier tot uitdrukking gebracht in een voorstelling die je de slappe lach bezorgt, maar je ook aan het denken zet over de mens die het beest in zichzelf geen vorm weet te geven.

Visueel spektakel, maar verder zeer matige voorstelling. Traag en vooral heel flauw, daardoor zelden boeiend.
Een diepgaand thema met een duidelijke boodschap en een prachtige aankleding zijn helaas geen garantie voor een goede voorstelling.
Voor het eerst overwogen in de pauze weg te gaan, had ik dat maar gedaan…

Een tegenvaller, maar dan wel ‘n leuke. Wat had ik dit stuk graag goed gevonden… Maar nee, een veelbelovend auteur kwam aanzetten met ‘n langdradige tekst die lang niet zo virtuoos was als ik stiekem hoopte (zo laat hij een aantal keer ‘Krabbé’ op ‘premier’ rijmen, dit soort vondsten komen steeds weer terug…). En ook de ijdelheid van Krabbé wordt zo nadrukkelijk benadrukt, dat je het na verloop van tijd wel weet. Het is alsof je op een feestje bent waar je de hele tijd dezelfde mop hoort. De grootste fout is de ironische toon, die alle emotie uit het stuk zuigt. Het stuk is afstandelijk en wijsneuserig, alsof de makers het niet echt menen (wat volgens mij wel het geval is…). Er zijn momenten dat de aanpak werkt. De tirade van mevrouw Balkenende is een prachtig theatermoment, fraai en grappig… terecht beloond met een applaus. de sterfscène van Amelie, met de onverschillige reactie van de ouders werkt ook heel mooi. Hier ben je als toeschouwer even helemaal betrokken… even geen taalspelletjes, flauwiteiten of andere ballast, dit moment is puur theater. Vaker gedaan misschien, maar zelden zo effectief. Perfect gespeeld. En het einde werkt ook goed. Had ook hier ‘n deja vu gevoel, maar ‘t was effectief en grappig… en wrang, met dat ‘dode’ meisje op het toneel. Toch maar drie momenten die ik niet had willen missen. De regie en het uitstekende spel overstijgen de afstandelijke tekst. Een best aardige mislukking… Een tomaat voor de tekst én voor de slaafse wijze waarop deze is neergezet (durf toch ‘ns te schrappen- al die Krabbé grappen)… Een gewei voor het spel en de andere krenten in de dikke pap.

Ik ben getuige geweest van de nieuwe hype in het Nederlands theater. Eric de Vroedt kan geen kwaad doen. Ivo van Hove heeft hem geadopteerd. Maar wat een vervelende voorstelling. Wat een ongein. Wat een niet ingeloste pretentie. De voorstelling pretendeert een uitspraak te doen over globalisering. Ik zou zeggen: lees een goed boek of kijk naar een goede documentaire. Dit toneelstuk doet beslist geen uitspraak over globalisering. De nieuwe hype van het Nederlandse theater heeft het niveau van een scholierenkrant. Een teleurstelling dus. Met mijn drie geweien ben ik erg mild.