Al bij binnenkomst in de grote zaal van het Appeltheater beloofd deze nieuwe voorstelling van Toneelgroep De Appel op het gebied van decor en toneelbeeld sowieso al een bijzondere productie te gaan worden. Het speelvlak, gevangen tussen grote en hoge wanden van ‘gekreukt karton’, maakt een imposante indruk. Dit blijkt later voor het gehele stuk te gelden. David Geysen regisseert een ijzersterke voorstelling van “Het Woud”, een komische thriller van Alexander Ostrowski. In zijn regie laat hij zien, naast een abstract en vervreemdend theatermaker, een overtuigend acteursregisseur te zijn. Alle acteurs in zijn voorstelling zijn consequent geregisseerd en winnen allen kracht in het geheel door de heldere tekstbehandeling en strakke enscenering. Geysen kiest voor vernieuwing en met zijn gewaagde stijl blaast hij een frisse wind door de Russische toneelliteratuur. Het leeft! Naast een fantastische Sacha Bulthuis in de hoofdrol van Raisa Pavlovna is ook minimaal één van de geweien voor Iwan Walhain. Zijn spel in de rol van komiek Gennadi is zowel hilarisch als aangrijpend. Na de pauze speelt Walhain zijn slotmonoloog ijzersterk. Zijn woorden, staand op de tribune, zijn adembenemend. Overigens worden alle rollen met verve gespeeld, Jan van Eijndthoven als Carp is prachtig in zijn minimalisme en Marieke van Leeuwen is een zeer aangename actrice in de rol van Akinsja. En dan nog al die anderen… Een meer dan geslaagde theateravond. Ga allen!

Na Kraamtranen en Don Quichote was Het Woud de derde regie van acteur/regisseur David Geysen die ik bij de Appel zag.
Kraaamtranen en Don Quichote waren experimentele “gemonteerde” voorstellingen, maar dit keer laat Geysen zich van een heel andere kant zien.
Een klassieke “well made play” in de russische traditie.

Een zeer inspirerende, boeiende voorstelling!

Met minimale middelen (een dreigende soundscape en eenvoudige verplaatsbare toneelschotten) brengt Geysen het ietwat gedateerde stuk moeiteloos naar het hier en nu.

Erg goed gespeeld ook!
Met name Iwan Walhain (altijd een reden om te gaan kijken), Marieke van Leeuwen en uiteraard Sacha Bulthuis…

Om even Jan Blokker (column van maandag 7 mei jl) te citeren: “Dat is precies waar Fortuyn ons mee heeft opgescheept: met de leegte van Balkenende I tot en met IV…”. Gelukkig gaat “Fortuyn” niet over het gedachtengoed. Maar over een merkwaardig man - narcistisch, energiek, rancuneus, kwetsbaar, hysterisch, slim, megalomaan en vooral aandoenlijk. Althans in deze meesterlijke versie van Helmert Woudenberg.

Pim Fortuyn was voor mij een angstaanjagend fenomeen. Dat wil zeggen als politicus. Maar Helmert Woudenberg laat een mens zien - een fascinerend mens. In hoeverre dat echt de man kenschetst is niet te beoordelen, wel dat we in het LAK theater een theatraal portret van niveau konden bewonderen.

Wat een prachtig stuk is dit toch. Het model was een historische heksenjacht in 1692, Miller maakte het om te reageren op een toen actuele politieke situatie (McCarthy), en zonder dat het actualisering nodig heeft is het nog steeds een politiek stuk over ideologie, leugens en manipulatie. Wat een dramaturgische hoogstandjes! Elke twee minuten draait je visie op een personage of stelt een nieuwe gebeuertenis of onthulling allles wat voorafging in een ander daglicht. In inderdaad een prachtige transparante vorm speelt Het Nationale Toneel bij tijd en wijle heftig ingeleefd, wat elkaar niet niet bijt maar de voorstelling toont als voorstelling, een extra kader dat afstand en helderheid schept. Het begin zet je meteen op scherp: een krachtige meerstemmig gezongen “psalm”. Een mooie groep acteurs, met indrukwekkende prestaties van oa Pauline Greidanus, Wim van den Heuvel en de mij onbekende Manoushka Kraal en Urmie Plein (de laatste in een kleine, maar haarzuiver gespeelde rol). Wat Bram van der Vlucht doet is retorisch prachtig en perfect getimed, en zijn twijfel geeft hem zelfs relief, maar zou werkelijk geloof in dit specifieke systeem hem niet interessanter maken? En de dominee van Peter Tuinman is wel erg karikaturaal.

Sommige voorstellingen moeten geprezen worden: niet omdat ze perfect zijn, maar omdat ze moedig, ongepolijst, oprecht, verontrustend en speels zijn, barsten van jong en ongebreideld talent en omdat we jonge kunstenaars nodig hebben die niet bang zijn om de waarheid te zeggen.

In Nederland vindt men nogal gauw dat hoge bomen terecht veel wind vangen, dat gewoon al gek genoeg is en dat “overmorgen niet veel anders behoort te zijn dan morgen”. Dit laatste is een parafrase uit de voorstelling “De eeuw van mijn dochter” van Annette Speelt. Een dappere voorstelling die op een gesofisticeerde manier uiting geeft aan bezorgdheid over de ingeslapen Nederlandse geest. Annette Speelt dúrft, want van dit soort vingerwijzingen is de Nederlandse toeschouwer doorgaans niet gediend, tenzij een hoog entertainend gehalte ervoor zorgt dat “de boodschap” niet al te serieus overkomt.

Met eenzelfde soort moed en jeugdige heroïek heeft de jonge regisseur David Geysen bij toneelgroep De Appel de voorstelling “Het Woud” gemaakt. Ook deze voorstelling doet een appèl aan de toeschouwer, zoals sommige veelal jonge makers dat kunnen: maatschappelijk betrokken, bloedeerlijk en met verve. De keuze voor een tekst van Ostrowski is spannend, ook al denken sommige critici dat regisseurs voor de veilige, normale en platgetreden paden van bijvoorbeeld een Tsjechov zouden moeten kiezen. Ostrowski’s tekst is ruw: de onuitgewerktheid en de “leegheid” van de geesten van de personages vraagt om doeltreffende, gedurfde en speelse regiekeuzes en daar word je door David Geysen ook daadwerkelijk rijkelijk op getrakteerd. De Appel-toeschouwer wordt op een prettig gestoorde en bovenal eerlijke en adequate manier verontrust en laat dat graag even toe. Dat is een grote prestatie en hoopgevend voor de toekomst van het theater.

Ik geef een gewei voor de jonge regisseur, een gewei voor die oudere actrice (Sacha Bulthuis) die in deze voorstelling erg onweerstaanbaar is (en erg goed speelt, de andere acteurs trouwens ook), een gewei voor de muziek en een gewei voor de keuze van een niet voor de hand liggend stuk.

Van tevoren wordt het vermeld: het stuk is een drieluik. Maar een drieluik met zo weinig samenhang had ik niet verwacht. Het stuk begon met een lange, lange dialoog; een verhaal over 10 mannen. Erg lang moest het publiek luisteren naar het steeds irritanter wordende “En toen waren er nog maar 9” “…en toen nog maar 8” enz.
Hierna volgde een soort concert van de goed zingende Ricky Koole. Ik snapte hier echter de bedoeling niet helemaal van. In alles vormde dit een contrast met betrekking tot het eerste deel van de voorstelling. Ik vond het vooral jammer dat ze in het engels zong. Daarna een alweer lange monoloog ven Ricky. Alweer kwam de vraag bij me op: wat heeft dit met de eerste 2 delen te maken?

2 geweien voor het spel en zang van Koole(met name Vincent Croiset en Ricky Koole) Twee tomaten voor de samenhang en de vaart van de voorstelling.

wat moet ik hier nou over zeggen… dat het overbodig is? niet helemaal, want het begint ijzersterk met de monoloog, maar dan…? ongeloofwaardige personages, per acteur een speelstijl, een overkill aan decor en licht en overgangen… op den duur wordt het echt allemaal te veel van het goede…

waar gaat het over, welke van de veertig thema’s is het belangrijkste…

we waren met veel, en we hebben zelden zo unaniem gezegd: nee!

en MIJN GOD, mag het gebruik dat tegenwoordig IEDEREEN maar ALTIJD gaat staan bij het applaus afgeschaft worden…

een zeer onderhoudende, erg theatrale voorstelling welke zich afspeelt in een winkelstraatje net buiten het stadscentrum van Zwolle.
Goed gespeelde en geschreven scenes leggen een wereldje bloot waarin de kleine middenstander met moeite het hoofd boven water houdt. Knap is dat deze overkoepelende thematiek niet letterlijk gespeeld wordt waardoor de scenes de menselijke maat blijven behouden. Terwijl je met een groepje van scene naar scene loopt begint de straat en alles daarbinnen aan geluid en beeld mee te doen met het verhaal. De natuurlijk en niet echt van iets wetende in de straat aanwezige figuranten/ passanten maken het plaatje compleet.
Minpuntje was dat je als toeschouwer een overkoepelend verhaal verwacht binnen de scenes, welke helaas uitblijft.
De fantasie dat de verhalen met elkaar verweven zijn en dat daar consequenties aan verbonden zitten is iets waar wellicht nog aan kan worden gewerkt.
Echter een sympathieke, liefdevolle voorstelling die een ieder gezien moet hebben.

Schitterende geënsceneerde lezing op het toneel van Carré van een belangrijk stuk van de Britse toneelschrijver David Hare. Maar liefst 30 acteurs staan op het toneel en reconstrueren in ruim 3 uur de aanloop tot de oorlog in Irak. Het is leerzaam. Het is choquerend. Het is spannend. Het is genieten geblazen: Jaap Spijkers leest/speelt een prachtige George W. Bush, Kees Hulst is heerlijk vilein als Dick Cheney, Mark Rietman laat je zelfs in een schurk als Donald Rumsfeld geloven, Theo Fransz speelt een tragische Colin Powell, Viktor Löw is een slijmerig-opgewonden Tony Blair . Maar ook de kleine rollen zijn verrassend bezet: Dick van den Toorn maakt een komisch nummer van de directeur van de CIA, Sjoerd Pelysier is een hele enge Wolfowitz. Maar los van al het acteursplezier is het wat mij betreft het hoogtepunt van dit seizoen: een niet-te-missen happening over een ontluisterend stukje recente geschiedenis. Alleen vanavond (maandag 7 mei) nog te zien! Dus zorg dat je uitgerust bent (bereid je voor op 3 uur luisteren naar voorgelezen teksten) en zorg dat je erin komt (densnoods via de wachtlijst). Hier moet je bij zijn geweest.

Boek nooit gelezen maar dat hoeft gelukkig ook niet want het verhaal wordt duidelijk genoeg gemaakt. Het knappe van deze voorstelling is dat de sfeer van een spannend jongensboek (woeste avonturen op exotische locaties) met heel eenvoudige middelen wordt opgeroepen. De kijker wordt in een hoog tempo door alle verwikkelingen gesleurd, die drie uur zijn zo voorbij, maar toch bleef ik een soort van “en toen, en toen, en toen…” gevoel houden. Er wordt heel goed geacteerd en eigenlijk is er niks aan te merken op deze voorstelling. Alleen had iemand af en toe Harry de Wit moeten tegenhouden: zijn muziek is vaak prachtig, maar soms net een beetje te veel of te lang of te hard. Vandaar die tomaat.