Ilja Leonard Pfeiffer legt precies de vinger op een verandering in de Nederlandse mentaliteit sinds Fortuyn en stelt die aan de kaak in vaak flonkerende alexandrijnen. Mooi idee: de hartslag van de tijd gevat in een klassieke vorm. Een voorstelling over iets waar Pfeiffer zich druk over maakt en ik hoop wij ook, en dat door de makers gedreven en met zichtbaar plezier wordt uitgevoerd. Door Nettie Blanken en Jaap Spijkers zelfs met grote virtuositeit. De ironische toon voorkomt drammerigheid, hoewel duidelijk is dat het ze menens is. Een rake uitschieter in een verder bleek seizoen. En dan vergeef ik Pfeiffer zijn studentikoze zelfverwijzinkjes (“dat staat in mijn script”) en zijn neiging om sommige ideeen (de ijdelheid van de Krabbe of de terugkeer naar normen en waarden van de jaren vijftig) wel erg breed uit te meten.

Nooit eerder had ik gehoord van het gezelschap “Opium voor het Volk” van Tom Helmer en Willem de Vlam. Vanaf nu ga ik ze volgen!”Overwinteren” van Willem de Vlam is een leuke voorstelling (met meerder lagen) over hoe dertigers van nu omgaan met tegenslagen in hun persoonlijke leven. Het wordt gespeeld op de bovenste verdieping van het Volkskrantgebouw met een geweldig uitzicht over Amsterdam en die avond, dat ik er was, een prachtige zonsondergang die voor een hele speciale sfeer in de theaterzaal zorgde. De acteurs (Thomas de Bres, Kristen Denkers en Stefan Rokebrand)waren in topvorm en met de regie van Marijke Schermer is het een prachtige voorstelling geworden met veel humor. Esther Kleuver schreef in de Telegraaf dat de oudere theaterbezoeker zich ongetwijfeld zou ergeren aan al die aanstellerij. Als zestiger heb ik mij niet een keer geërgerd, ik heb genoten!
Zowel de voorstelling als de lokatie zijn een bezoek meer dan waard. Ik geef vijf geweien: een voor de auteur, een voor de regisseur en een voor elke acteur.
(Gezien 17 mei in het Volkskrantgebouw, RP)

Dat Alex van Warmerdam ondanks zulke geweldige acteurs nog steeds zo’n saaie en voorspelbare voorstelling kan maken is mij een raadsel. Ik blijf het maar proberen, ik weet dat hij het kan, maar de magie is ver te zoeken in deze voorstelling. Vanaf het eerste kwartier is het duidelijk waar het verhaal heen gaat, een echt conflict blijft uit en het geheel kabbelt ongestoord voort. 1 gewei voor de acteurs, de tomaten zijn voor een maker met talent die er maar niet in slaagt om met zijn Mexicaanse Hond een echt boeiende theatervoorstelling te maken.

Drie keer liegen is scheepsrecht. Het Land is een goed geschreven stuk over een dokter, zijn vrouw en een aangreden studente en over hoe leugens hen bij elkaar houden. De dokter was verslaafd, de vrouw is patient en de studente de maitresse en medeverslaafde. Dit wordt allemaal duidelijk doordat ze elkaar leugens vertellen. Want niks van de dingen die ze vertellen zien we gebeuren. Er gebeurt eigenlijk niks, het is al gebeurd. Misschien was het een beetje stil in de zaal, weinig actie op het toneel, maar ik vond het mooi. In een decor dat wel Suburbiaans genoemd mag worden met ‘iets op de vloer’ en een laaghangende lamp.

Weer een erg goed idee van Lotte van den Berg om ons op een andere manier naar de wereld te laten kijken. We zitten in een grote doos op het Janskerkhof en kijken door een groot raam naar buiten. Van buitenaf kunnen de voorbijgangers ons niet zien, maar ze kijken wel geïnteresseerd naar de doos en het spiegelende raam, waardoor het soms lijkt alsof ze het wel weten dat wij daar zitten. Vier acteurs hebben hun uitvalsbasis bij ons binnen, maar gaan steeds op pad in de stad. Zij hebben kleine microfoontjes bij zich die soms aan staan en soms niet. Ook wordt er af en toe een soundtrack bij de werkelijkheid gespeeld. Meer dan een uur zit je gefascineerd naar de stad te kijken. Heel vermoeiend blijkt dat te zijn en zelfs als je de doos verlaten hebt is het moeilijk ermee op te houden. Missie van Lotte geslaagd, lijkt me.

De openingsvoorstelling van Festival aan de Werf speelt zich af in een groot bouwsel van bamboe in het Griftpark. Als bezoeker mag je ronddwalen langs allerlei plekken waar kleine acts doorlopend worden opgevoerd. Raadsels oplossen en daar liedjes over zingen, geïmproviseerde verhalen etc. Het geeft een leuke sfeer, lekker in het zonnetje, maar onststijgt vaak niet het niveau van ‘mmm, geinig’.

Wat een hilarische voorstelling (voor iedereen vanaf 6 jaar) van het Vlaamse Studio Orka. Eigenlijk moet ik er niks over verraden, want het is allemaal supergeheim wat er in de kleine tent van Lava bodemonderzoek gebeurt. Het heeft te maken met een belangrijke ontdekking onder de grond. Leuke acteurs en vooral erg goede publieksinteractie, die aanslaat bij jong en oud.

Katherina wil een man met talent. Prinsesje nimmertevree.
Is Katherina muze of anti-muze? Scheppen Julius, Simon en Jack dankzij of ondanks haar uiteindelijk geslaagde werken?
Een heerlijke voorstelling, perfecte timing, absurd én triviaal, scherpe teksten, alle personages uitstekend neergezet.

In één woord: WAUW! 19 dansers, een live-orkest dat zich boven de dansers bevindt en een sober zwart decor, dat ziijn de ingrediënten van de jubileumvoorstelling Heads or Tales van Galili Dance. Een fraaie opening met het verhaal van een danser, dat snel oploopt naar een climax. Het beeld daarvan komt aan het einde van de voorstelling prachtig terug in een solo. En daar tussenin mooie choreografieën in Gaultier-achtige-kostuums. De verschillende muziekstukken hebben elk een eigen sfeer, van klassiek tot werelds en van bombastisch tot modern.
Voor mij zat het hoogtepunt in de dans waarbij elke danser een eenvoudige lamp aan een kabel gebruikte. Door slim gebruik te maken van lichaam en lamp, ontstaat een prachtige stuk om naar te kijken, enorm fascinerend. Het deed wel erg denken aan Suites of Lux van Scapino, van enkele jaren geleden, maar wel in een geheel eigen vorm. Hoewel deze voorstelling (en wellicht is dat de signatuur van Galili Dance) minder strak is dan de voorstellingen van Scapino en NDT, geeft juist die imperfectie meer persoonlijkheid aan de dansers. Opvallend was trouwens dat de vrouwen van Galili Dance menselijke maten hebben, opftwel: niet graatmager zijn. Een verademing.
Galili Dance heeft er in elk geval 1 fan bij en voor komend seizoen gaan ze zeker in mijn theaterabo. Wie de kans nog krijgt om deze voorstelling te zien: twijfel niet, koop direct kaarten. Want dit is topdans, zelfs als je niet van dans houdt!

Voorstelling gezien in het Laktheater in Leiden.
Het duurt even voordat je de rode draad te pakken hebt, met deze voorstelling. In het begin is het vooral het varkensgedrag en de geilheid van de jonge gasten, het imitatiegedrag, concurrenten in de jacht naar de meiden, grote bek maar klein hartje. En het dierengedrag van de varkensvrouw. Halverwege de voorstelling wordt steeds meer duidelijk waarover het gaat. Het kleineren van een ‘zwakke’ pianospeler, het uit het kuurslijf stappen van de inspectiemedewerkster die zich langzaam maar zeker overgeeft aan haar basisdriften. De kleine intellectueel die Socrates nablaat. Ze hebben eigenlijk allemaal het dierlijke gedrag. En willen naast de sex, uiteindelijk allemaal de intimiteit, zoals in de scene met de inspectiemedewerkster en de twee varkens. Totdat zij tot de orde wordt geroepen door haar baas. De plicht roept, en het harnas gaat weer aan. En uiteindelijk, rond het kampvuur, het oergevoel de kans krijgt, met zijn allen aan de trog, schransen zonder gene.
De varkensvrouw, een voorstelling met veel humor, in het begin zo vaag als de pest, maar ‘je gaat het pas zien als je het door hebt’.
Mijn eerste Golden Palace voorstelling, maar zeker niet de laatste.