Een zinderende voorstelling, muziektheater waarbij tekst en muziek zo organisch samengaan alsof de schrijver (Eugene O’Neill) het zo bedacht heeft. Niets van dat alles: regisseur Arie de Mol heeft met vijf musici en vijf acteurs een dijk van een voorstelling neergezet. Met een ongekende energie vertellen ze het verhaal van een underdog die het, ondanks alle pogingen, niet red.
Prachtige muziek, mooi rauw acteren, en de mooiste versie van de Internationale die ik ooit gehoord heb.

Ik bevind me dus hier. Dat stond al op het richtingaanwijsbord en werd ter plekke nog wat preciezer gemaakt. Uiteindelijk bleek het een hotel te zijn. En daarna wat verder afgebakend, zeg maar. Want dat léék alleen maar zo, dat verder afgebakend. Het ís namelijk helemaal niet zo. Hotels zijn ook anders dan je denkt, althans, als je naar deze voorstelling bent geweest. Wat er allemaal niet gebeurt joh, in die hotelkamers! Eén en al ontspanning. Vooral geestelijk. Heerlijk.

Onbegrijpelijk dat de betrokkenen niet hebben gezien dat het dit stuk ontbreekt aan iets heel essentieels in het theater: contrast. Hebben ze zich verkeken op LaBute, die in werk als “Bash” en “In the Company of man” aantoonde de burgerman volledig te kunnen fileren en zijn publiek te leiden tot voorbij de pijngrens? Hebben ze zich verkeken op het prikkelende uitgangspunt (minnaars op steenworp afstand van WTC overleven 9/11 door blow job in haar appartement, de man overweegt vervolgens van het drama gebruik te maken door voor zijn gezin “dood te gaan”)? De personages zijn vervelend, verveeld, vulgair, onsympathiek en op elkaar ook al uitgekeken. Het publiek zou verleid moeten worden door de mogelijkheden van dit tamelijk perverse maar vemetele plan, maar niets nodigt daartoe uit. Uiteindelijk wordt aan het geheel een vrij voorspelbare draai gegeven die het zeer weinige dat je voor die man had kunnen innemen alsnog om zeep helpt.

´t Ligt aan mij, ik weet het. Het ligt aan mij en misschien aan Alex van Warmerdam maar zeker niet aan de acteurs want die waren natuurlijk prima als vanouds. Misschien moet ik voortaan de voorstellingen van Van Warmerdam maar gewoon overslaan. Ik wil namelijk graag emotie op het toneel zien, en echte mensen en het liefst in een min of meer logisch verband. En daarvoor moet je niet bij deze voorstelling zijn. Het zijn weer allemaal cliche-mannetjes (ook het vrouwtje)en die ken ik zo langzamerhand wel. Ik vind ze niet grappig maar zielig en sneu. Ik kan ook niet lachen om de Dikke en de Dunne dus het ligt echt aan mij. Wat wel heel knap is is dat typische toneelbeeld: zet een tak rechtop op het toneel en je herkent het meteen als Van Warmerdam. Er gebeurt op dat toneel verder weinig, het had ook net zo goed een hoorspel kunnen zijn waarbij je de plaatjes er dan zelf bij kunt verzinnen. Niet echt mijn smaak dus.

Eindelijk weer een voorstelling beleefd waarbij ik (toegegeven, ik ben lichtelijk blasé) op het puntje van mijn stoel, beter: op de rand van mijn bed, zat. Ik voelde me gehoord, gezien, én in de watten gelegd. Tegelijkertijd bleef het spannend en was daar voortdurend de vraag: geef ik me hieraan over?
Annie

Een hele bijzondere verrassende voorstelling waarin je op een relaxte wijze werd meegenomen in je eigen wereld en die van anderen.Ik vond de voorstelling verrassend en bijzonder boeiend. Het is een voorstelling, die me raakt en waar ik door geinspireerd raak
Bedankt Elly

Mooie voorstelling. Mooi spel van oud-gediende Ria Marks en nieuweling Fabian Jansen, mooi decor zoals altijd van Gerrit Timmers. Verhaal zit venijnig in elkaar. In het midden een beetje een zak, vandaar de tomaat (komt door de vele herhalingen in de tekst) maar dat werd later weer ruimschoots goed gemaakt. Plotwending aan het eind was erg verrassend.
Ik werd er stil van.

Ik had de voorstelling in 2005 ook gezien, en vond hem toen niet geweldig. Te veel ruis, te oppervlakkig als geheel. Ging nu (met een vriend mee) zonder hooggespannen verwachtingen maar was aangenaam verbaasd. Deze versie bevalt mij veel beter!
Er is veel minder ‘franje’ (door gebrek aan grote loods?), maar dat komt de diepgang erg ten goede. Verstaanbaarheid is nu ook een stuk beter en er blijft een werkelijk aangrijpende voorstelling over.
Ben op zich niet zo’n fan van de klereherrie van The Ex, maar vond dat het hier heel goed paste en het nodige toevoegde.
Dat Alex in dit stuk een stuk ouder is, en terugkijkt. vind ik juist heel mooi. En het doet niets af aan de geloofwaardigheid voor mij.
Montagetheater nieuwe stijl - en zeer geslaagd.

Veel Bad-Karma van te voren in het verschrikkelijke Akademietheater, maar de voorstelling maakte alles goed! Wat een mooie spelers verzamelt Lotte van den Berg toch altijd en wat durven ze lelijk en menselijk te zijn. De zintuigen werden weer volop aangesproken, waardoor er een extreme concentratie en verstilling (ha ha) ontstond. (Grappig hoe slecht deel van publiek daartegen kan: ongemakkelijk gekuch, veel wiebelen). Behalve visueel adembenemend, waren sommige scenes bijna te heftig om bij te wonen. Speciaal gewei voor Lucia Meeuwsen, nee onzin, voor iedereen een speciaal gewei, wegens KLOTEN.

Okay, dit was dus een behoorlijk briljante voorstelling. Symbiose van GEWELDIGE tekst (P. Pourveur begrijpt ALLES, heel prettig), enorm cool toneelbeeld en goed in elkaar geschoven drieluik (met leuke acteurs, in hele leuke blousjes). Het muzikale intermezzo, hoewel beetje een stijlbreuk door gedoe met versterkt geluid, sloot wat mij betreft perfect aan bij het eerste deel, dat heel duidelijk ging over ‘verlangen’ en het zoeken naar zingeving (contact, liefde, god, de oorspong, het paradijs, whatever). De monoloog waar Koole mee eindigde, ging er ook over, maar dan op een extreem fysieke manier. Emotioneel slopend was het. Mooi hoor. Huilen moest ik ervan.