In de gelukkige omstandigheid geweest deze voorstelling twee keer te zien. Beide keren een meer dan aangename ervaring. Tekst, muziek en personages typisch van Warmerdam, schitterend toneelbeeld/ regie en uitstekend geacteerd. De humor van van Warmerdam pakt je, of hij pakt je niet, er lijkt geen tussenweg te zijn. Kortom 4 geweien: regie, tekst, spel en muziek. Die ene tomaat is voor het ongelooflijk chagrijnige gezicht van Pierre Bokma bij het in ontvangst nemen van het applaus. Jammer.

Een overrompelende interpretatie van de klassieker van Dumas. Stefan de Walle draagt de avond, maar ook Camilla Siegertsz is prachtig – als Mercedes, maar vooral ook haar monoloog als Arabische prostituee - en Hajo Bruins en Mirjam Stolwijk scheren virtuoos langs de rand van de schmiere. Dennis Rudge, zwijgend, maakt met zijn fysieke uitstraling grote indruk. Vanuit de orkestbak opereert bruiteur Harry de Wit met dezelfde mengeling van vuur en ironie als het hele ensemble. Het plezier spat eraf, maar als de avond vordert wordt duidelijk dat de makers meer beogen dan superieur vermaak. Natuurlijk, dit is melodrama, en alles serieus nemen zou dodelijk zijn, maar in de bewerking van Sophie Kassies en de regie van Johan Doesburg gaat het, temidden van de verloren schatten en teruggevonden wezen, over politieke keuzen. “Monte Christo” is in hun handen een gelaagd kunstwerk, waarin men uit naam van recht en integriteit meer slachtoffers maakt dan uit opportunisme en eigenbelang. Waarin romantische keuzes ontmaskerd worden als dom, egoïstisch en nietsontziend. Waarin een laffe man een held wordt en de titelheld eindigt als een pathetische figuur die vanuit zijn hang naar genoegdoening, liefde en zuiverheid alles op zijn weg vernietigt, uiteindelijk ook zichzelf.
En toch lees je dan, zelfs van mensen die de hele tijd geboeid werden, geklaag over de lengte van de voorstelling. Kan dat nu eens afgelopen zijn? Is er een minder gepaste plek om te zitten rekenen dan het theater? Mensen, onthaast! Zolang een voorstelling boeit, prikkelt of bekoort kan de ervaring zich toch alleen verdiepen? Geef je over aan het theatrale kunstwerk, al duurt het de hele nacht! Ik verheug me nu alweer op de vijf/zes uur durende marathonversie van De Romeinse Tragedies…..

Kijk, ik snap het idee. Je kunt niet meer gewoon Hamlet opvoeren, want er bestaan al genoeg Hamlets en sinds de uitvinding van film zijn die nog vastgelegd ook. Dus je maakt een versie waarin je een filmversie wilt uitwissen om zo te komen tot een anti-Hamlet. Maar dat levert dus volkomen dood anti-theater op, warbij het echt niet uitmaakt of ik als toeschouwer in de zaal zit of niet. Dan liever niet.

Alweer de vierde goede voorstelling van die Van Dolron dit jaar presenteert. Je kan je als maker slechter profileren. Dit keer over wereldpolitiek en het neo-conservatisme. Van Dolron’s stijl blijf geraffineerd en intelligent en door steeds consequent de bodem onder alle beweringen, uitgangspunten en idealisme weg te graven beschrijft ze effectief het ideologische drijfzand van deze tijd.

De film met Richard Burton kende ik niet maar dat is geloof ik ook niet zo erg. Want wat ik er zo fragmentarisch van zag leek me allemaal nogal pompeus maar misschien liet ik me wel misleiden door hoe lelijk het er allemaal uitzag. Volgens het programmaboekje probeert de Wooster Group een hypothetisch theaterstuk te reconstrueren maar ze speelden “gewoon” de Hamlet. Soms met horten en stoten, dat wel, maar ze hielden zich keurig aan het verhaal en ook de tekst was volgens mij vrij volledig. Het duurt even voordat je er in komt, in het begin zat ik nogal met mijn ogen te knipperen (waarom schuiven ze toch steeds met het decor…?). Als je door hebt wat de bedoeling is wordt het spectaculair maar op een gegeven moment heb je het trucje wel gezien en dan is ruim drie uur wel heel erg lang. De acteurs zijn geweldig, vooral Scott Shepherd als Hamlet en Kate Valk als Ophelia maar waarom die film nou zo ontzettend uitgegumd moest worden ontgaat me eerlijk gezegd.

‘Festen’ gebaseerd op de film van Thomas Vinterberg is een afstudeervoorstelling van de Theaterfabriek in Rotterdam.
Met nauwelijks decor en rekwisieten werd een schitterende vormgeving in het immense pakhuis bereikt door een sober maar uitgekiend gebruik van kleur en een zeer strakke mise-en-scène van de personages waarbij alle spelers constant tot hun recht kwamen.
Zo gebracht bezorgde de voorstelling een brok in de keel. De bezieling bij ieder zorgde ervoor dat het incest thema keihard aankwam. Een gewei voor de regisseur die zowel jonge als doorgewinterde acteurs tot deze prestatie inspireerde, een gewei voor de vormgeving, een gewei voor de vondst om de overleden Linda aanwezig te laten zijn, een gewei voor het lied van Helmut, een gewei voor de ontroerende scene van broer en zus zittend op de koffer, en een gewei voor het prachtige spel van zus Helene.
Enige minpunt: de verstaanbaarheid bij de scènes die op een hoger niveau in een hoek van de immense locatie werden gespeeld.
Regisseur Manon van Gelder verdient een gouden toekomst. Onthou die naam!

Hamlet door de Wooster Group mmv de film die in 1964 gemaakt is van de Hamletvoorstelling met Richard Burton.
Het eerste half uur of zo had ik verschrikkelijk de pest in dat we niet de stem van Burton horen, we zien hem wel op een krakkemikkige film, maar we horen Scott Shepherd, de WoosterHamlet. En Burtons stem is grandioos en die van de WoosterHamlet niet, verdomme.
Maar dan slaat toch de opwinding en interesse toe - Wooster sleept constant met spullen op het toneel om het filmbeeld te volgen, acteurs gebruiken dezelfde gebaren als de filmacteurs, het is superinteressant, weinig eerbied voor Shakespeare maar op een goeie manier. Voor de (heel korte) pauze zit ik achterin de zaal, kan de film goed zien en het toneelbeeld; na de pauze op rij 2 - een klein deel van het publiek is weggegaan in de pauze - en kan dan vooral het acteren goed zien. Scott Shepherd is een geweldig acteur - echt heerlijk om naar te kijken.
Hamlet hoort, net als bijv Virginia Woolf, tot de voorstellingen die ik ongeveer uit mijn hoofd ken, de verveling kan snel toeslaan, echter niet hier, integendeel!
Superinteressante stimulerende voorstelling met, zoals gewoonlijk bij Wooster, heel veel gebruik van techniek - de enige tomaat is voor het niet gebruiken van Burtons stem. Als ze zo creatief zijn, hadden ze daar ook maar iets voor moeten vinden, desnoods alleen bij ‘to be or not to be’. Het schermen aan het eind is echt te gek, trouwens. De voorstelling is volkomen uitverkocht, maar ik hoop toch nog een keer te gaan.

Tsjechov zag de wereld als een plek van verlangen en onvermogen, waarin de mensen niet in staat zijn om hun verlangens vorm te geven. Omdat het hen domweg ontbreekt aan moed en daadkracht. De mens is laf.
Theatermakerscollectief Ponies treedt met De Meeuw in de voetsporen van dit wereldbeeld van Tsjechov. Of ze het kunnen, weten ze niet. Maar in tegenstelling tot hen die ‘dan maar kiezen om een onvervuld, gefrustreerd leven tegemoet te gaan in leugens en zelfbedrog’, durft Ponies in het openbaar verliefd te worden op wellicht het verkeerde stuk. Of zoals de kranten schreven: het goede stuk met verkeerde paarden op stal.
Van dit laatste is niets minder waar. Want in een stuk waaruit wederom blijkt dat in het spel der liefde enkel verliezers zijn, is er zeker een winnaar.
Ponies speelt onder leiding van Dirk Tanghe ‘De Meeuw’ in de Paardenkathedraal. En in plaats van laf te zijn, zitten ze op de troon. Door met moed, overgave en kwaliteit verlangen en de overwinning van ‘het fatale onvermogen tot handelen’ te tonen. Gaat dat zien. (riekster.nl)

Je kunt zien dat het spelen van een groot genre stuk voor deze jonge acteurs een nieuw idioom is. Voor de een lijkt deze voorstelling op het lijf geschreven en voor de ander (nog) niet. Desalniettemin weten ze zeker te boeien.
In de eindscene kwam iets waarvan meer mocht zijn. Namelijk: een overweldigende verrassing. Het gevoel overweldigd te worden is wat ik eerder wel heb gemist. Het blijft soms wat veilig en terughoudend.
En ja het decor is heel mooi en de muziek prachtig.

Een dansvoorstelling - 2 wereldberoemde dansers die ‘meer van zichzelf’ laten zien; ik bedoel, ze praten ook en vertellen over zichzelf naast prachtig dansen op werkelijk schitterende muziek.
Erg mooi, veel om over na te denken, vond beide dansers geweldig en met name Guillem is natuurlijk een legende, maar ik vond de solo’s van Khan eigenlijk interessanter want hij gebruikte ook zijn lichaam tijdens het praten, om dat wat hij te zeggen had vorm te geven. Guillem deed dat ook maar minder ‘passend’. (Ik kan hier niet de goeie woorden voor vinden, misschien omdat het dans is?)
Maar het leukste, liefste was dat ze beiden (tezamen met de componist van de prachtige muziek) naar de Meet the Artist kwamen na afloop (ipv een manager of pr-persoon of zo iemand te sturen) en Guillem bleef daarna eindeloos geduldig handtekeningen uitdelen (ik heb er ook 1!) en foto’s laten maken.
Dat zie ik Nederlandse grootheden niet zo snel doen (of vergis ik me?)